Dus toch tunnelvisie op de verkeerde. Vlak voordat mijn scherm rood wordt weet ik dat ik diegene ben die eruit zal vliegen. Op de drempel van de finale. 

Ineens voel ik hoe vermoeid ik eigenlijk ben. Bijna drie volle weken op pad geweest met een grote groep mensen. We wisselen van kamers, van kamergenoten en van steden. Lachend steken we af en toe een mes in elkaars rug maar trekken hem er zonder enige moeite weer uit. No hard feelings. Het is maar een spel, toch?

We drinken na lange draaidagen biertjes in de lobby van het hotel. We luchten ons hart bij de lieve en geduldige kandidatenbegeleiders als we voor de zoveelste keer op een verkeerd been zijn gezet. We eten Chinees tijdens het ontbijt, de lunch en het diner. Nog steeds bedank ik vriendelijk wanneer iemand oppert Chinees te bestellen. Ik geniet intens van elke minuut. Ondertussen raak ik steeds meer in een tunnel waar ik niet meer uit kan komen. Ik ben overtuigd van mijn mol. De verkeerde mol. Rik bedankt mij voor mijn deelname en ik loop met kandidatenbegeleider Sarah richting taxi. Ik zie in mijn ooghoek nog de crew met cameramensen overleggen bij de lift. Camera’s losjes over hun schouders, statieven in hun hand. Hebben ze de juiste shots en wat is de planning voor morgen. Zij gaan door, ik ga naar huis.

Met Sarah drink ik in het nieuwe hotel een koud biertje en bestel wat roomservice. Mijn hoofd tolt nog steeds. Wie is het dan wel in godsnaam? Zoveel vragen en wederom geen antwoorden. Het is een schizofreen programma. Eenmaal terug in Amsterdam ben ik blij dat ik mijn jongens weer in mijn armen mag sluiten. Wat heb ik ze gemist. Mijn schuldgevoel over mijn lange afwezigheid heb ik afgekocht en zit verpakt in verschillende cadeautjes in mijn koffer. Het dagelijkse leven slokt mijn aandacht weer op en langzaam verdwijnt het programma voor even op de achtergrond. Wat wel blijft is een knagend gevoel dat af en toe weer opduikt: Wie is toch die fucking mol? Nu zeven maanden later vragen op dit moment zo’n slordige 3 miljoen kijkers zich dat ook af. Ik word dagelijks op straat, het schoolplein en in de supermarkt staande gehouden: ‘Je krijgt deze vraag waarschijnlijk wel vaker en je gaat hem toch niet beantwoorden maar ben jij de mol?’ Stiekem ga ik deze gekte ook een beetje missen. Vooral het enthousiasme van kinderen. De blik van een 12-jarig jongetje wanneer je een winkel binnenstapt. Alsof ik Frankie de Jong ben. Dit alles stopt na de grote finale, tot grote opluchting van mijn man. Hij zit in mijn complot en moet al een jaar liegen tegen vrienden en familie. Het voelt nog wat onwennig maar vanaf vandaag hoef ik nooit meer geheimzinnig te doen.

Lieve mensen ik ben niet de mol. 

Leonie