Voordat ik meedeed was ik elke dag enorm aan het fantaseren over hoe dit hele avontuur zou verlopen. Zou ik uit helicopters moeten springen? Om vervolgens dingen te moeten tellen en heel hard een goede kant op te rennen? Zou ik enge dingen moeten doen? Vreemde talen spreken? Dingen in taxi’s? Oplossingen bedenken diep onder water? Of juist heel hoog? 

Ik had zo ontzettend veel scenario’s in mijn hoofd gemaakt. Maar er was één ding dat ik binnen elk scenario over het hoofd zag: wat dit spel écht maakt, zijn de mensen. Voor en achter de schermen. 

Met tien BN’ers naar de andere kant van de wereld, ver weg van de mensen die je liefhebt, zonder telefoon, in de handen van de AVROTROS. Dan kan het niet anders dan dat je je al snel aan elkaar blootgeeft (niet letterlijk natuurlijk!). De aller grappigste, vieste, intiemste en mooiste gesprekken heb ik gehad in de geblindeerde busjes van en naar opdrachten toe. En ik heb vriendschappen gesloten waarvan ik nooit had verwacht dat ik die zou sluiten, maar waarvan ik nu zeker weet dat die de tand des tijds zullen doorstaan. Dat is geloof ik hetgeen dat me het meest bijstaat van dit avontuur. En dan is het beklimmen van een gigantische berg alleen maar een hele mooie kers op de taart. 

Ik was al helemaal klaar om een fles wijn soldaat te maken met Babsie, tot ik van de chauffeur zo’n gekke schijf kreeg. Geen idee wat het betekent, maar ik wil weer terug die geblindeerde busjes in, dus let’s go!

-Jip