Dagboek van de eerste afvaller

De eerste dag van Wie is de Mol?.

Allereerst, ik ben al maanden bezig met het idee dat ik gewoon voor de tweede keer mee mag doen. De tweede keer! Ik zie Wie is de Mol? als de plek waar ik echt doorbrak bij het Nederlandse publiek. Ik hoorde altijd dat mensen er dolgraag aan mee wilden doen. Dus toen ik werd gekozen, had ik mezelf voorgenomen: dit is mijn moment. Ik ga alles geven, genieten, knallen.

Nu, tien jaar later, mag ik opnieuw. En geloof het of niet, ik voel weer diezelfde spanning in mijn buik. Eén keer meedoen is once in a lifetime, maar twee keer? Dat is gewoon bizar.

We zijn gesplitst in een hotel, en ik zie meteen het eerste groepje: vijf oud-kandidaten. Natuurlijk begin je te scannen: hoe was die persoon ook alweer in z’n seizoen? Hoe tactisch is hij, hoe slim zij? En waar zijn die andere vijf? Dan rijden we op motoren naar de volgende locatie. Ik verwacht de rest te zien, maar nee hoor. Eerst krijgen we een opdracht, en geen spoor van de anderen. Ik vorm een team met Richard en Loes.

De eerste opdracht is meteen een adrenalinekick. Bizar hoe snel je weer in dat spel zit, en hoe snel je paranoia wordt. Ik vertrouw niemand. Richard en Loes ken ik allebei, ik vind ze geweldig, maar zodra het spel begint, denk ik: waarom kijkt Richard zo lang in die kaart? Waarom loopt hij zo ver vooruit? Waarom kijkt Loes zo verdacht?

Ja hoor, het spel is begonnen!

Wanneer we de tweede koffer pakken en zien dat er niet veel tijd meer is, moeten we een beslissing nemen. Loes, Richard en ik besluiten: twee koffers veilig binnen is beter dan drie riskeren. En eerlijk, dat voelde verstandig. We rennen de heuvel op, zo hard als we kunnen. En als we boven aankomen, ben ik zó trots. Op ons, maar vooral ook op mezelf.

Dan komen Sahil en Nathan erbij. Yes, vier van de vijf koffers! Ik denk: we hebben echt een glorieuze score, dit kan niet fout gaan. De eerste koffer gaat open: rood. Geen geld. Ja, dat is precies wat het betekent. En de volgende ook… alles rood. We hebben keihard gewerkt voor nul euro en nul cent. Mijn hart zakt in m’n schoenen. En dan… gaan de deuren open.

Vijf oud-mollen komen binnen. Eén voor één. Tegen oud-kandidaten spelen is al spannend, maar nu ook nog tegen mollen? Opeens is iedereen verdacht.

Tijdens het eten positioneer ik me tactisch in het midden. Zo kan ik alle gesprekken opvangen, iedereen observeren. En ja, het gesprek wordt heet. Iedereen beschuldigt iedereen. Ik geef toe: ik voel me schuldig. Het was míjn idee om niet voor de derde koffer te gaan. Maar tegelijk denk ik, als mensen mij verdacht vinden, des te beter. Hoe verdachter ik lijk, hoe groter de kans dat iemand op mij stemt.

De volgende dag: nieuwe opdracht, in de rechtbank. We moeten allemaal zeggen dat we de Mol zijn. Hoe vet is dat? Ik channel al mijn acteerkwaliteiten en zeg zo overtuigend mogelijk dat ik de Mol ben. Dan gaat de deur open en daar staan negen oud-winnaars. Negen!

Vijf oud-kandidaten, vijf oud-mollen, negen winnaars die ons beoordelen.

Ik vind het heerlijk om mezelf verdacht te maken, maar eerlijk? Ik ben doodsbang voor Sanne. Zij zat natuurlijk in mijn jaar. Wanneer zij me aanspreekt, knijp ik. Ze kent me goed.

Ik voel m’n eigen hart bonken. Heb ik ze overtuigd? Zien ze iets aan me? Ik weet het niet. Ik blijf hyperalert, luisterend naar alles en iedereen. En diep vanbinnen vraag ik me af: wie is het in vredesnaam?

Wanneer ik het fragment tijdens de rechtszaak terugzie, vond ik het zó leuk om te zien dat ik heel stoïcijns op mijn telefoon bleef kijken. Ik had het absoluut gehoord, en ik deed het expres — omdat ik het gevoel had dat het een valstrik was.

Ik bleef expres in mijn telefoon staren, omdat ik niet wilde laten merken dat ik iets doorhad. Dat moment terugzien vond ik echt tof.

En dan komt de eliminatie. Naarmate de één na de ander een groenscherm krijgt, voel ik de spanning stijgen. Dit is het eerste moment dat ik écht besef: het zou zomaar kunnen dat ik een rood scherm krijg. En dan wordt mijn naam geroepen.

Het scherm kleurt rood. Eerste afvaller. Ik kan het niet geloven. Het avontuur is amper begonnen en voor mij is het al voorbij.

Bij het gesprek met Rik gaan duizend gedachten door me heen. Had ik minder moeten spreiden? Zat ik ernaast?

Maar eerlijk, iedereen was verdacht voor mij. En als je spreidt over vier of vijf mensen, dan is de kans groot dat jij degene bent met de minste punten. Ik vind het jammer, ja. Maar ik ben ook dankbaar. Want ik heb het nog een tweede keer mogen meemaken en dat is bijzonder.

Dus als er ooit nog een jubileumseizoen komt met eerste afvallers: ik hou me aanbevolen… , haha!

Twee keer Wie is de Mol. Twee keer pure magie.

En nog steeds één brandende vraag: Wie… is… de Mol?