Dagboek van de vijfde afvaller

Lieve nieuwe kijkers van WIDM, trouwe kijkers en molloten,

Wat heb ik weer van jullie mogen genieten, zeg! Ik lig eruit, dus hoog tijd voor mijn dagboek.

Hoe ik een tijdje geleden nog mocht schreeuwen dat ík de Mol was, wil ik nu beginnen met schreeuwen: HOE MEGA ENG DIT SPEL IS OM TE SPELEN ALS KANDIDAAT. Ik heb echt medelijden met de volgende lichting kandidaten, want wát was dit spannend. En wat is dit spel toch moeilijk!

Eerst even terug naar het begin. Nooit, maar dan ook nooit, had ik durven hopen dat ik dit nog eens zou meemaken. Echt een cadeau, en dan ook nog eens met zo’n heerlijk clubje vol kleurrijke types. En met als klap op de vuurpijl: mijn goede vriend Sahil. Mijn hoofd implodeert nog regelmatig van hoe geweldig, maar ook hoe moeilijk dit allemaal was om te verwerken en me tijdens het spel in te bewegen. Maar ook dát is Wie is de Mol.

Toen ik begon met de vier andere oud-Mollen, speculeerden we er natuurlijk op los.WIE zijn die andere vijf? Zijn het vijf onbekende Nederlanders, vijf oud-kandidaten, óf vijf oud-Mollen? We hadden echt geen idee.

Wel voelde ik meteen een enorme verbondenheid, omdat we met z’n vijven hetzelfde hadden meegemaakt: het grootste proefwerk van je leven, maar dan ook een soort Wie is de Mol? voor dummy’s. Want ja, wij hadden natuurlijk géén idee hoe dit spel als kandidaat zou zijn. En dat vooruitzicht vond ik zó beangstigend.

Thuis had ik me goed voorbereid. “Het zal me niet gebeuren dat ik nóg eens de kans van mijn leven krijg om dit programma mee te maken, en er dan snel uitvlieg. Ik zal álles op álles zetten om de structuur van dit programma te snappen, tactieken te leren voor de testen en te schrijven, schrijven, schrijven.”

Toen we na de eerste opdracht de andere vijf kandidaten zagen, en ik Sahil daar tussen zag staan, wist ik niet wat me overkwam.

Het was natuurlijk een gekke bedoeling allemaal, maar aangezien het hele programma een nogal gekke bedoeling ís, ging dit mooi op in alle andere gekte, haha.

Al snel voelde ik me veilig bij Loes. Ik had het idee dat zij dat gevoel ook bij mij had. En tja, op een gegeven moment móet je je ook maar veilig voelen bij in ieder geval één iemand. We sliepen samen op de kamer, en het voelde meteen goed. We stonden hetzelfde in het leven, dachten hetzelfde over dingen na, hadden dezelfde humor, en het voelde vertrouwd.

Ik ging haar vertrouwen. Iedere seconde zat er in mijn achterhoofd dat ene stemmetje, maar op een gegeven moment heb ik dat naast me neergelegd. Van álle mensen in de groep was Loes degene die ik het minst verdacht. En aangezien het fijn is om je bij tenminste één iemand veilig en chill te voelen, iemand bij wie je even kunt uitblazen, lachen, dingen delen, dacht ik: dan maar bij Loes. Het voelde enorm eng, maar ook zó fijn. Fack it.

De eliminaties waren dood- en doodeng. Je moet je voorstellen: je hebt geen idee welke vragen er in de test komen, maar je wilt je zo goed mogelijk voorbereiden. Dus wat doe je? Testvragen bedenken tot je een ons weegt, zodat je straks weet hoe je het ongeveer spreidend wilt invullen. Maar dat kost zó veel tijd en moeite. Doodmoe werd ik ervan, maar je hebt er natuurlijk álles voor over. Dan de test zo snel mogelijk maken en… afwachten. Echt de engste seconden van mijn leven. "Zal het dan nu zo zijn dat mijn koppie gaat rollen?"

Iedereen medelijden. Jij mag niet meer meedoen. Terug op het schoolplein. Jij ligt eruit. Echt een eng moment. Maar hoe lekker voelt het als je dan mag blijven!

Er gingen eliminaties voorbij en ik bleef erin. Ik verloor iedere week wat meer haar (symbolisch hoor, wees niet bang) en sliep iedere nacht een minuutje minder (niet symbolisch — op een gegeven moment was ik blij met vier volle uren slaap. Wees hiervoor wél bang, mocht je ooit meedoen). De opdrachten waren fantastisch, de groep werd hechter, de gevoelens sterker. En daardoor ook complexer. Iedere minuut stond je ‘aan’, op zoek naar iemand die voorkennis had.

Mijn gevoel werd sterker en hoewel ik mezelf had voorgenomen om tot het einde goed te blijven spreiden, voelde ik steeds meer de noodzaak om toch een klein beetje mijn vragen meer in te zetten op mijn grotere verdachten. Dat was eng, maar het gaf me gek genoeg ook zelfvertrouwen. Iets meer staan voor wat je denkt en voelt.

Wat ik mooi vond om te merken in de groep, was dat iedereen er was om intens te genieten en een fantastische tijd te hebben. Want eerlijk: welk mens maakt nou mee dat je twéé keer in dit geweldige programma mag zitten? Er hing een ultiem gevoel van geluk, wat maakte dat iedereen oprecht blij was. Geen ego’s, alleen maar leuke persoonlijkheden.

Tuurlijk, er was soms stress en spanning, maar dat maakte al snel daarna plaats voor een grapje. We keken naar elkaar om en hielden elkaar in de gaten. Het was zoveel tegelijk, maar bovenal was er een intens speciaal gevoel van ongeloof dat we dit nóg eens mochten meemaken. Maar zoiets wil je ook niet kwijt. Iets wat je zo dierbaar is, wil je vasthouden. Dus ook dat was dubbel.

Toen ik er samen met Anne-Marie uitvloog, kon ik het niet geloven. Het einde was gekomen.

Maar ik was zó blij dat ik zoveel had mogen meemaken — van het spel, de mensen, de opdrachten, de crew, en het prachtige land. Het was ook fijn om er niet alleen uit te gaan, maar samen. We hadden echt even elkaar, en konden — naast de teleurstelling — er ook vreselijk om lachen.

We hadden flink wat tijd nodig om weer te landen in het normale leven. Geen achterdocht meer, maar oprecht contact, haha. Zo raar wat dat spel met je doet. A-M en ik hebben ook nog heel wat zitten bakkeleien over hoe we dachten dat het zou aflopen, en kwamen er toch achter dat we daar nog vaak van mening over verschilden.

Nog steeds word ik soms wakker in onzekerheid. En denk ik:“Het zal toch niet…”“Het kan wel…”“Jeetje, dan is dat echt de beste Mol ooit.”“Dat zou wel kloppen en passend zijn, een opper-Mol.”“Wát een spel en vooral wát een Mol”.

Bedankt voor alles weer. ❤️

En mocht ik nog een keer gevraagd worden: dan doe ik alleen mee als Mol, bij deze.Als kandidaat wil ik echt nooit meer, ajb zeg. 

Liefs, Jurre