Drie afleveringen... Dat klinkt toch net iets te karig. Waar men wellicht niet bij stil staat, is dat mijn rode scherm ook het állereerste scherm was dat ik te zien kreeg. Shit, nog kariger!

Ik heb vaak nagedacht over dit moment voor ik vertrok naar een, toen nog onbekend, land. Het zou voelen alsof de grond onder mijn voeten verdween en ik zou, met wangen zwart van de mascara en grote huil-ogen, het strijdtoneel verlaten. Deze reactie bleef gelukkig uit. Wat kan je ook anders voelen op een Georgische zen-berg dan totale berusting en al helemaal na zo’n bizar gaaf avontuur. Ik heb zoveel mooie plekken gezien, mooie mensen ontmoet en was tenminste niet de eerste. Koppie omhoog. Die joker had me kunnen redden. Tja, misschien had ik toch meer op safe moeten spelen maar that’s life. Na afscheid te hebben genomen van mijn mollega’s (haha Olcay moest huilen!) en het praatje met Art zat WIDM18 er voor mij op. Ik ben hierna met Larissa van productie teruggereden naar Tbilisi. Onderweg hebben we wild geplast in de sneeuw en gin tonics gedronken in een bejaardensoos. Een waardig afsluit van de leukste week van het jaar.

Bella.