Het schrijven van dit dagboek heb ik lang uitgesteld, en nu, na twee reminders van de crew, moet ik er toch echt aan geloven. Deze week krijg ik het rode scherm. 

En terwijl ik dit zit te tikken kijk ik naar mijn redactie, die nog geen idee hebben en steeds meer beginnen te denken dat hun hoofdredacteur misschien toch wel de Mol is. Zij leven met mij mee, mijn familie en vrienden leven met me mee en half Nederland leeft mee. Het is nieuw voor mij dat ik op straat, bij mijn koffietentje en zelfs op Schiphol word aangesproken over mijn avonturen in het programma. Maar ik ben het niet jongens! 

Ik heb wel de tijd van mijn leven gehad, en hoewel het rode scherm natuurlijk een einde is, is het voor mij ook een nieuw begin geweest van vriendschappen voor het leven en een ervaring die ik voor altijd met me mee zal dragen. Het is voor mij oprecht het grootste cadeau in mijn leven geweest.

Dat cadeau begon allemaal met een e-mail, bijna een jaar geleden. Of ik even kon bellen over een televisieprogramma. Ik googelde de persoon in kwestie en sprong van mijn stoel. Het was de scout voor Wie is de Mol? Na een aantal gesprekken kwam het verlossende appje: ik mocht meedoen aan het 23e seizoen. 

Als echte controlfreak begon ik op dat moment meteen met de voorbereiding. Ik investeerde in het beste slaapmasker en de beste oordoppen mogelijk (ik zag het meest op tegen het slapen met een vreemde op een kamer), regelde met een smoes slaappillen via de huisarts, liet mijn modeteam (voor eeuwig dank, Kelly en Famke) een perfecte koffer samenstellen onder het mom van: ‘even wat Instagram-foto’s schieten op vakantie’, waarna ik vervolgens een maand niet op social media te zien was en zij me wantrouwend aankeken toen ik terugkwam.

En dan de eerste draaidag in Nederland, waar ik als eerste de studio in werd geduwd. ‘Ga maar op een wit kruisje staan’ kreeg ik als enige instructie mee. Ik vraag me nog altijd af waarom ik als eerste moest.

Zo ongelooflijk spannend. Na minuten alleen kwam Soy binnen, met een grote glimlach. Vervolgens Froukje, nog een glimlach. Daarna Nabil, nog een glimlach. Ik kon een beetje ontspannen en keek om me heen naar de hele groep toen we alle kruisjes op de vloer bezetten. 

Terwijl ik iedereen bekeek dacht ik: we kennen elkaar nu nog niet, maar de komende tijd gaan we elkaar heel goed leren kennen en met sommigen zal ik misschien een band opbouwen voor het leven. En toen was daar het vertrek naar Kaapstad en ik kan niet omschrijven hoe spannend het was om in dat vliegtuig te stappen en geen idee te hebben van wat je gaat doen, hoe laat je gaat slapen, wanneer je mag plassen en hoe laat het überhaupt is.

Mijn mooiste herinneringen heb ik onder andere aan de zangopdracht, zoveel kippenvel bij het horen van het koor en dan ook nog zelf moeten zingen. Ik durfde niet, wilde niet, maar sprong in het diepe, ging ervoor en ging ook nog door. Mijn gezichtsuitdrukkingen die aflevering! 

De vele busritjes, de momenten zonder camera waarin we geen afleiding hebben van telefoons en internet, en waar we met de groep vrijwel op dag één de diepte ingaan tijdens gesprekken. 

De foto-opdracht die compleet mislukte, onze tijd in de Rijk’s Wine Estate, waar we omringd waren door geweldige natuur en ook nog voor niks een badeend de berg op duwden. 

Mijn bondje met Daniël, bij wie ik me vanaf de eerste seconde op mijn gemak voelde en die één van mijn meest dierbare vrienden is geworden. 

Mijn eerste joker en vervolgens de roadtrip. De roadtrip met mijn beste maten naast me en achterin. Zoveel gezongen, gelachen en ook nog wat geld verdiend. Daniël die mij uiteindelijk de kist gunde, waarmee ik bijna mijn eigen graf heb gegraven. 

En toen waren we nog maar met vijf. We sliepen met elkaar in een villa, aan de kust. De opdrachten werden individueler en nog weer spannender, paragliden omg!

En toen was daar helaas het rode scherm. Het deed pijn. Ik was zo dicht bij de finale en de ontmaskering gekomen. Het afscheid ging snel en voordat ik het wist zat ik in het vliegtuig naar Kaapstad, naar het andere deel van mijn nieuwe familie, de afvallers.

De vliegreis duurde een klein uurtje, ik luisterde muziek (Kiss from a rose van Seal, die hoorden we op de radio tijdens de roadtrip) en liet de tranen komen. 

Achter me het avontuur, voor me weer een nieuw avontuur. 

Ik heb van begin tot eind een grote glimlach op mijn gezicht gehad. Dank daarvoor aan de medekandidaten, de Mol en alle makers van dit magische programma.

Op altijd ‘ja’ zeggen tegen nieuw avontuur.

Veel liefs,

Anke de Jong

Bekijk ook Niet de Mol met Anke

• 

  • seizoen 23 Aflevering 7

  Niet de Mol #6 - Anke de Jong

  Niet de Mol #6 - Anke de Jong