Als ik Wie is de Mol? zou moeten omschrijven dan is schoolreisje voor volwassenen het meest omvattend. Alles wordt voor je geregeld. Van slaapplek tot lunch. Je wordt ook ontregeld door niet te weten welke opdrachten je krijgt en doordat je telefoon van je wordt afgenomen voor het grootste deel van de tijd. 

Het werpt je terug op jezelf. Je stapt in een groep mensen waar je opeens 24/7 op bent aangewezen, in een vreemd land. Ondertussen speelt één iemand een dubbelspel. Dat zorgt ervoor dat al je voelsprieten aangaan. 

Veel mensen vragen mij hoe ik het spel heb gespeeld. Ik ben gewoon een beetje achteruit gaan hangen in eerste instantie en heb gekeken wat er kwam. Het bondje met Buddy werd door hem geïnitieerd. Daar ben ik in meegegaan. Na de grijpmachine opdracht kwam ik in contact met Nathan. Daar had ik meteen een klik mee. Beide contacten werkten goed voor mij in het spel. Buddy kon de bad guy spelen die ik vaak aanwakkerde waardoor iedereen in desillusie bleef. Nathan was aan de andere kant juist de luchtige kant. Ik kon daardoor neutraal ertussen blijven hangen en de kat uit de boom kijken. 

Toch heb ik me te veel laten leiden door de tunnelvisie van Buddy. Hij zat vanaf dag 1 op Leonie, terwijl ik soms ook Nathan en Rob verdacht. Maar hij was er zo heilig van overtuigd, dat het in mijn hoofd ook niemand anders meer kon zijn. Dat is me duur komen te staan en ik ben niet echt een goede verliezer haha. Eigen schuld dikke bult. 

Wat betreft China zou ik heel graag nog een keer terug willen. Meerdere kaarten helemaal bestellen. Volledig de keuken induiken. Het is een raar seizoen geworden door de ontwikkelingen op het gebied van corona. Maar ik zou het morgen weer doen. Ik kan het iedereen aanraden. 

Liefs Miljuschka