Dagboek van de afvaller - afl. 1

Richting koffiecorner dan maar, ik zie onze mensen, de crew en die ken ik natuurlijk want China ligt nog vers in het geheugen ik negeer iedereen volgens afspraak zo hard ik kan en als ik na 1 kop koffie bijna tegen het plafond schiet van de zenuwen, koop ik de grootste zonnebril die ze op het vliegveld verkopen en loop naar de gate. Dan stijg ik op, letterlijk, met m’n veel te grote zonnebril en met een aura van zenuwen en adrenaline. 

Eenmaal geland word ik in een busje gezet. I know the drill: been there, done that!

Ik luister naar de radio en terwijl de avond valt rijden de chauffeur en ik door een glooiend landschap met cipressen. Wat een geluk, wát een geluk dat ik nóg een keer mag. Dat ik erbij mag zijn, de jubileumeditie van Wie is de Mol? IK ben erbij!!

We bereiken een klein hotelletje waar de lichtjes branden, waar de Italiaanse gastheer me met grote gebaren welkom heet en zegt waar ik slaap. Tenminste dat denk ik want ik begrijp er niks van maar ik knik beleefd. Er wordt eten geserveerd: een schaal met minimaal 15 kilo pasta pikante en verscheidene kaas - worst combinaties. Ik drink een Vinootje en prijs mezelf gelukkig. Je hoort nog net niet de soundtrack van The Godfather. MAARRRR waar zijn de anderen? En WIE zijn ze die anderen…en WAAR zijn ze? Wie zouden het zijn? Ron? Nikkie? Ellie? Horace? Ik weet het niet. Met die onwetendheid ga ik slapen. De volgende ochtend sla ik de gordijnen open en zie een prachtig landschap. 

Bongiorno Italia Everybody Happy !!??!!!!

Ontbijten met een croissant met poedersuiker en hup de bus in want het is zover. Het gaat beginnen. Dit is Wie is de Mol?! Het landschap is adembenemend, vergezichten met boerderijen, sinaasappelbomen, citroenbomen, wijngaarden en alles gelardeerd met lange rijen cipressen.

Ik kom in het pittoreske dorpje Monticello, daar krijgt ik een startpositie en we zijn begonnen! Ik sta op het hoogste punt en loop naar beneden op zoek naar de anderen. En langzaam druppelt iedereen binnen: Tygo, Ron, Ellie, Nikkie, Jeroen, Horace, Patrick, Peggy en Nadja: we zijn compleet !!! Mijn hart maakt een sprongetje, want hoewel ik iedereen direct van top tot tenen verdenk, weet ik ook: met deze groep mensen komt alles goed!

We gaan op zoek naar spiegels, uitspraken, Patrick wordt penningmeester en we zien Rik voor het eerst. We schrijven, vragen, verdenken en slapen in de schattigste hotels. Ik sluit een bondje met Ellie en Peggy wordt mijn kamergenote. We gaan naar Poppi, ontmoeten oud-mollen, grijpen naast vrijstellingen en jokers, eten nóg meer pasta pikante en we lachen veel. We hebben enorm veel lol. Deze mensen hebben allemaal zin. Ze hebben allemaal humor en ze hebben allemaal superdikke molpotentie.

Dat brengt mij bij het kopje test en executie. Het kopje waar ik natuurlijk eigenlijk helemaal niet meer op in wil gaan…maar ja. We zijn in een museum, omringd door beelden van heiligen dus dat zit wel snor zou je denken. Ik ga zitten, spreid, denk, m’n hersens kraken, niet tunnelen, blijf erbij.

Iedereen is stil. Het is koud. We hebben buikpijn. Allemaal behalve 1.

We komen bij mijn scherm, het wordt rood en ik sla mijn handen voor mijn ogen. Ik sla mijn handen voor mijn ogen omdat ik wil blijven. Ik wil nog 35 schalen pasta pikante eten. Ik wil nog met deze mensen op zoek naar de Mol. Ik wil de finale nog halen. Ik wil nog heel vaak ‘Bongiornootjes!!’  roepen naar iedereen die het maar horen wil.
Ik wil me nog vaker in m’n allerslechtste Spaans verstaanbaar proberen te maken .
Ik wil de Mol te grazen nemen!! Pak het me niet af Rik van de Westelaken!!! Pak me dit niet af!!!! Laat het niet waar zijn!!! Maar het is waar en het is klaar. Met dikke tranen het vliegtuig in.
Ik troost me met de gedachte dat ik erbij mocht zijn. Dat ik een paar geweldige leuke lieve mensen heb leren kennen. En ik klamp mij vast aan de wetenschap dat als het onmogelijke twee keer kan, het ook drie keer mogelijk is.

Dus ik droom van een ‘Kneuzen Editie’, een ‘Supernerds Serie’, ‘The Biggest Losers Edition’, een ‘Flapdrollen Reeks’ een 'Wie is de Drol Edition’ .
Want weet je, drie keer is scheepsrecht toch? Al het goede komt in Drieën niewaar? Je draait het dubbeltje altijd drie keer om. Laat mij maar mijmeren joh, want waar zijn we zonder onze dromen?
Ik koester de herinnering en de mensen die ik heb leren kennen èn ik ga vaker dan hem lief is de uitzendingen bij Ronnie Boszhard op de bank bekijken want  he knows how I feel weet je wel .
En verder wens ik iedereen heel veel plezier want het is een seizoen om je vingers bij af te likken!

Molto Divertente Iedereen!!!!!

Tina.