Dagboek van de afvaller - afl. 3

Ik begin met het ergste…als je al eens een rood scherm hebt meegemaakt dan weet je dus wat er nu staat te gebeuren, ongeloof “WAT?” “NEE!” “HOE DAN?”…en erger nog, je weet dat je aan het begin staat van een hele lange periode “waar ging het fout?” en bij mij een constante gedachte van “wat als ik er nu nog bij had gezeten?”.

Na het afscheid nemen, wat bij mij nog erger dan normaal was omdat een groot deel van de groep al weg was en ik maar van twee medespelers afscheid kon nemen, wordt het me allemaal iets te veel, een droge keel, tranen staan op springen en de teleurstelling en woede beginnen langzaam mijn hele lichaam en gedachtes over te nemen.

“Okay kom op Horace, je wist dat dit kon gebeuren!” Je bent hier immers al eens eerder geweest, *&#%$domme het is alweer voorbij, ik ga niet mee naar de volgende opdracht en het allerergste is, ik zal mijn medekandidaten die, en dit overdrijf ik niet, de leukste groep mensen is waar je ooit mee in een best goed bekeken televisieprogramma wil zitten, niet meer zien.

Het zit er echt op, ik weet wat er nu komt, nu de eeeeeeeenzame tocht naar huis, de eenzame tocht met alleen mijn gedachte en stemmen in mijn hoofd die me geen moment laten vergeten hoe teleurstellend dit is. Die stemmen zijn zo erg aanwezig dat ik me niet eens afvraag waar het mis is gegaan, dat heeft ook geen zin, het is echt voorbij.

Dan nu het leukste, en eerlijk dit is veel leuker dan ik had gedacht, een stem in mijn hoofd begint de andere stemmen de mond te snoeren, te overtuigen dat wat ik net heb meegemaakt iets heel bijzonders was, dat wat ik net heb meegemaakt nog nooit door iemand anders op aarde is meegemaakt.
Ik heb zojuist voor de tweede keer meegedaan aan Wie is de Mol?, ik heb net een heerlijke tijd gehad met een groep mensen die net als ik ongelofelijk genoten van hun tweede kans en het feit dat zij de uitverkorenen waren die nog een keer mee mochten doen aan het programma waarvan je dacht dat dat nooit meer ging gebeuren, weer mocht ik op tour met een groep mensen om opdrachten uit te voeren in een prachtig land ergens op de wereld, weer mocht ik genieten van wat wel lukte en wat niet zo goed ging (trust me daar geniet je ook van, he Ron?).

Weer mocht ik een groen scherm zien en weer mocht ik mijn medekandidaten in de armen vallen omdat we door waren, weer mocht ik de leukste opdrachten uitvoeren, opdrachten die je alleen tegen gaat komen als je meedoet aan een programma als Wie is de Mol? en dat mocht ik NOG EEN KEER!!!!!!!

Ik ben met mijn medekandidaten echt een unieke bofkont, wij zijn in het hele universum de enige 10 mensen die twee keer hebben mee mogen doen aan dit mooie programma en ook al doet het rode scherm pijn……… ik heb toch gewonnen!

OEHOEHOEEEEEE!

Horace