Dagboek van de afvaller - afl. 4

Zo voelde ik me, toen Rik zei dat mijn joker niet geldig was. En tijdens die val wist ik ook: ik ga ‘rockbottom’ halen, oftewel: dat rode scherm is voor mij.

En dat terwijl het best lekker ging. Ik haalde geen cent binnen voor de pot, wat me de twijfelachtige status van ‘meest gemakkelijke mol ooit’ opleverde binnen de groep. Precies dat zag ik als een voordeel. Want zolang iedereen maar dacht dat ik de mol was, kwam ik wel verder. Tot zover mijn tactiek.

Want het is echt waar. Niets is wat het lijkt in Wie is de Mol?. Je kan nog zo denken dat je intuïtie, een scherpe blik, of je vermogen om goede vragen te stellen je verder zal helpen, het is niet zo. Je bent net zo’n sneeuwbol die door elkaar wordt geschud. Uiteindelijk daalt de sneeuw daarin weer naar de grond en vindt zijn plek, maar ik kreeg daar de tijd niet voor.

Zo is het spel. Dat moet je, tranen eenmaal weggeveegd, accepteren. In het vliegtuig naar huis heb ik “Had ik maar….” verbannen uit mijn hoofd en Candy Crush gedownload. Dat kan ik tenminste wel winnen ;-)

De restverschijnselen? Ik droom nog wel eens dat ik mag terugkeren in het spel. Of dat ik even mag kijken hoe de groep het verder doet. Heerlijk. De werkelijkheid is dat ik maar mooi heb meegedaan met Wie is de Mol?, het tofste programma ooit. Ik kijk net zo stuiterend en enthousiast uit naar de finale als toen ik eraan begon. Nu vanaf de zijlijn.

Kijk je mee? Ik denk trouwens dat ik weet Wie de Mol is…. Evelien.