DAGBOEK VAN DE AFVALLER - AFL. 6

Natuurlijk is elke executie zenuwslopend en iedereen voelt, ook bij het kijken, alsof het een eeuwigheid duurt tot Rik een naam heeft ingetypt en er dan eindelijk een groen of een rood scherm tevoorschijn komt. Op het moment dat wij plaats namen voor Rik, allemaal bang om dat rode scherm te krijgen, bleef er een vliegtuigje boven onze hoofden rondjes vliegen. Alsof iemand ons aan het pesten was. Waardoor we telkens moesten stoppen met draaien vanwege geluidsoverlast. Dit bouwde de spanning behoorlijk op kan ik je zeggen! 

Als Rik mijn naam noemt, het intikt op de laptop en me met zijn bekende blik aankijkt, komt daar weer het vliegtuigje. We moesten wachten, stil blijven zitten en al die tijd bleef ik naar Rik en het scherm staren. Het had geen pijnlijkere dood kunnen zijn en voelde als een ware marteling! 

En daar was het dan… het rode scherm!

Tja, en je weet wat je dan moet doen. Ik heb het zo vaak op tv gezien en bij vier van mijn medekandidaten. Dus tas pakken, afscheid nemen van de groep en weglopen. Ineens is alles voorbij! Geen leuke opdrachten meer. Geen momenten meer van ‘wat gaat er komen’. Geen gesprekken met medekandidaten over hun lievelingskleur, favoriete vakantiebestemming of waardevolste voorwerp in huis. Maar het allerergste; geen kans meer om de finale te halen en de Mol te ontmaskeren. Het avontuur was in één klap afgelopen. Wat een bizar moment! En toen ik kort daarna in een taxi zat kwamen de tranen en kon ik even niet meer ophouden.

Je hebt hier zolang naar toe geleefd, in een onwerkelijke bubbel gezeten die in één keer genadeloos barst. ‘En nu? Wat moet ik nu doen?’ Allereerst moest ik weer die lange reis naar huis afleggen. In mijn eentje. En dat was dan ook het enige waar ik vanaf dat moment aan kon denken, alleen in mijn hotelkamer: morgen wil ik naar huis! Wetende dat ik daar nog ongeveer een week onder de radar moest blijven. Ik had voor ons vertrek naar China bedacht dat, als ik eruit zou gaan, ik dan gewoon een vakantie zou boeken om lekker uit te rusten. Maar toen ik thuiskwam wilde ik ook vooral thuis zijn en doen wat ik het fijnst vind; werken. Op kantoor kon ik mezelf natuurlijk nog niet laten zien, maar gelukkig kon ik terecht in mijn schildersatelier. Hier heb ik een weeklang geschilderd. Onder andere met een Chinese kalligrafiekwast zoals we gebruikt hadden in aflevering vijf. Ook heb ik foto’s die ik op mijn reis had genomen verwerkt in schilderijen. Misschien was dit wel mijn manier om mijn verlies te verwerken. Het was fijn om alles te bespreken met mijn beste vriend en vertrouwenspersoon Arjen. Hij kent mij als geen ander en zijn woorden van trots deden mij heel veel goeds! En direct daarna ben ik verliefd geworden. Stapelverliefd op de mooiste kitten, die ik na mijn terugkomst adopteerde. Mijn nieuwe baby Mouse had mij nodig en dat bleek precies wat ik nodig had. 

En dan gaat het leven gewoon door zoals voor het avontuur met Wie is de Mol? Al dacht ik wel heel vaak terug aan mijn tijd in China en voelde het als een eeuwigheid tot de bekendmaking van de kandidaten. Maar ik vond het ook zo spannend! Omdat echt NIEMAND om mij heen had verwacht dat ik zou meedoen aan Wie is de Mol? Ik ben een behoorlijk privé-persoon. Heb altijd gezegd; het moet om mijn werk gaan en niet om mij. Maar toen ik werd gevraagd om mee te doen aan dit programma, wist ik dat ik dit avontuur niet voorbij kon laten gaan! En later realiseerde ik mij ook dat dit het begin zou zijn van een nieuw hoofdstuk in mijn leven; om juist meer van mijzelf te laten zien! En niet alleen aan vrienden en familie. Ik ben allesbehalve introvert en gesloten, en waarom niet aan anderen laten zien dat ik meer ben dan alleen een modeontwerper? 

Wie is de Mol? was zoveel meer dan een kortstondig avontuur. Ik mocht deel uitmaken van één van de mooiste programma’s van de Nederlandse televisie, een kijkje nemen achter de schermen en zien hoe een groep van de beste vakmensen een parel van een programma maakt. Ik heb niet alleen respect voor deze bijzondere groep, maar ook heel veel liefde. En dat gevoel werd alleen maar versterkt toen ik de afleveringen eindelijk op tv zag, en ik mij realiseerde aan wat voor prachtig seizoen ik heb mogen deelnemen. Het kijken naar aflevering zes was voor mij dan ook extra emotioneel. Wat had ik toch graag tot het einde willen blijven. Maar ik ben voor altijd dankbaar en vereerd dat ik mocht meedoen. Wie is de Mol? zal één van mijn mooiste avonturen ooit blijven, maar gelukkig is mijn hele leven een groot avontuur. Ik verheug me op het volgende avontuur dat gaat komen.