Dagboek van de afvaller - afl. 7

Een dag onderweg

Gister het rode scherm. Ik voel zoveel, maar het is moeilijk helder te krijgen door alle tegenstrijdigheden. Intens geluk en een niet te evenaren dankbaarheid worden in bijna hetzelfde moment overgenomen door verslagenheid, heimwee, ongeloof en leegte. Mijn droom om mee te doen aan Wie is de mol? is aan de ene kant volledig gerealiseerd door tot aflevering 7 gekomen te zijn en 21 van de vermoedelijk 27 opdrachten gedaan te hebben, maar aan de andere kant is het ook definitief voorbij. Het komt nooit meer terug, ik heb iets gedaan wat ik nooit meer zal doen, terwijl ik het eigenlijk nog 1000 keer wil doen en ergens ook nooit meer.

Ik geloof dat dit dichtbij de definitie van verwarring komt. Een geestelijke staat die ik me eigenlijk niet kon voorstellen, maar nu wel ervaar.

Ik kan eindeloos genieten van wat me allemaal is overkomen tijdens deze reis, terwijl een minstens dertig minuten durende huilbui me enorm dwars zit. Als kots na te veel alcohol. Ik ben zo moe dat ik het liefst drie dagen slaap, terwijl ik nog steeds bijna niet kan stil zitten op m’n stoel door de overdaad aan prikkels.

Ik doe een seconde m’n ogen dicht en talloze momenten flitsen voorbij. De hoogtepunten, waar het spel, het land, de medekandidaten of ikzelf op z’n best waren. Om de volgende seconde m’n maag te voelen draaien, de spieren in m’n gezicht te voelen aanspannen doordat alle zware momenten zich weer afspelen. De spanning voor het constante onbekende, de zenuwen voor de altijd om de hoek wachtende executie en de leugens van je medekandidaten dringen voor om weer herbeleefd te worden.

Ik weet niet waar ik uit moet kiezen, ik weet niet wat in de toekomst de overhand zal krijgen. Wat blijft me bij; dat ik ziplinend over een ravijn bordjes heb onthouden waardoor ik zo m’n eigen verblijf heb verdiend en daarna voldaan met een glas wijn aan de rand van het zwembad zat, uitkijkend over het oudste koloniale dorpje van Colombia. Of de dag na de tweede executie waar ik de hele dag een steek in m’n borst bij m’n hart heb gevoeld. Spierpijn ergens bij m’n ribben van urenlang een onmenselijk hoge hartslag. Ik schrijf dit, terwijl ik iemand niet zou geloven als ie het me zou vertellen. Het is verdomme maar een spelletje…

Het is een zeldzaam gevoel om je eigen geschiedenis te schrijven in de tegenwoordige tijd. In het nu te beseffen dat wat je doet voor altijd bij je zal blijven. Want dat is me gelukt, daar twijfelde ik nooit aan; Wie is de Mol? zal altijd deel uit gaan maken van mijn geschiedenis en dat voelde ik zelfs op momenten dat ik midden in de meest idiote opdrachten zat. Ik zal op vele momenten kunnen tappen uit verschillende ‘wie is de mol? vaten’. Zenuwen zullen zeer overkomelijk zijn denkende aan het moment alleen bovenop de wolkenkrabber, kan ik nog gespannen zijn voor iets onbekends na dit? En als het gaat om m’n gelukkigste momenten zal er dan niet stiekem iets van Wie is de Mol? langsflitsen als criterium, en zal ik me herinneren dat zich dit ook vaak nog eens op een en dezelfde dag afspeelde. Van de hel naar de hemel in minder dan een uur, God doet het me niet na!

Nu terug naar de normale wereld. Een slap aftreksel van waar ik vandaan kom. Maar wel écht! Jamie.Dagboek 2

Ik zat er helemaal klaar voor, nog nooit voelde ik zo weinig zenuwen voor een executie. Het kon bijna niet misgaan, zeker niet met mijn gekregen joker van die lieve Niels! En toen werd Jamie zijn scherm rood...

Ik zakte meteen weg door de grond en mijn hart bonsde in mijn keel! Hoe kan dit? Nee, niet Jamie!! Meteen besefte ik dat het tweede scherm dan wel voor mij moest zijn.

Het snelle afscheid van de groep, het praatje met Rik en daarna meteen de andere kandidaten weg zien scheuren naar een volgende locatie. Dat vond ik misschien nog wel het meest afschuwelijke, binnen 10 seconden werd ik uit die geniale bubbel gerukt. Het ene moment was ik nog middelpunt van een bloedstollend spel en het volgende telde ik niet meer mee en was het over. Bikkelhard. Gelukkig hadden Jamie en ik elkaar nog, een unieke situatie, twee afvallers. Heel dankbaar was ik daarvoor.

Nu konden we onze verbazing en ongeloof met elkaar delen.

Tunnelvisie op elkaar hebben en er beide uit liggen, ja dat is toch ook wel echt Wie is de Mol? Daar konden we ook wel om lachen. Een beetje...

Maar hoe is het zover gekomen, hoe kwam ik op Jamie... Hoe kon ik ook denken dat hij het was? Naar mijn eigen gevoel blijven luisteren, dat was mijn opdracht aan mezelf aan het begin van dit programma. Uiteindelijk is dat niet gelukt.

Mijn bondje en vriendschap met Niels heeft me door vele momenten heen gesleept, maar over de vraag wie de mol is had ik beter alleen naar mijn eigen gevoel kunnen luisteren. Want op het moment dat ik mijn rode scherm zag, wist ik wel meteen wie het dan wel zou moeten zijn... Iets wat ik al veel langer vermoedde, maar ja toen deed die kennis er niet meer toe. Het zal misschien nog wel een paar jaren duren voordat ik dat gevoel kan loslaten vrees ik. Haha!

Ik voel me gezegend dat ik dit programma mee heb mogen maken, met deze heerlijke groep en fijne mensen, die me in korte tijd enorm dierbaar zijn geworden. Man, wat was het leuk en spannend! Een erg bijzondere ervaring die regelrecht mijn hart is ingedoken!Rick Paul. 

Rick Paul.