Dagboek van de afvaller - afl.7

Ik wil óf de Mol zijn óf winnen. Voor Mol blijk ik ongeschikt, waarschijnlijk ben ik te emo en meelevend. Ik kijk wat seizoenen en ik filter wat richtlijnen voor mezelf eruit. Regels:

Regels:

- Wie Is De Mol? Is een spel waarbij 10 kandidaten gezellig met elkaar op stap gaan en 1 kandidaat de boel verstiert. Helder: 9 mensen die hun best doen om de pot te vullen en eentje niet. De kandidaten die de test het minst slecht maken gaan door. Eitje.

- Trust Nobody.

- Trust Somebody. Zoek een bondgenoot. Iemand die je blind kunt vertrouwen en informatie mee kunt uitwisselen. Als je geluk hebt, gaan alle kandidaten gezellig met een wijntje alle vragenlijsten met elkaar uitwisselen en zingen ze: “Cumbaya, my Lord!”. Leuk, een soort groepsuitje!

- Er zijn jokers en hints, vind die. Die wijzen je heel makkelijk naar de Mol. Komt goed!

- Maak plezier, geniet ten volste en blijf dicht bij jezelf, dan houd je het langste vol.

We weten niet wie er meedoen tot we uit het vliegtuig stappen. Wanneer we aan elkaar worden voorgesteld, wordt metéén duidelijk dat deze groep hier niet is om lekker te lachen. Game on! Binnen een dag zijn er vijf bondjes. Na een intense pot vier-op-een-rij achter de schermen, waarbij Roos en ik enorm aan elkaar gewaagd zijn en Roos wint, weet ik zeker: dit is een vrouw naar mijn hart, fanatiek, slim en gezellig! En niet de Mol. Ons bondje houdt voor eeuwig stand! Wij gaan samen winnen!

Art vertelt over een privilege deze opdracht. Je scherm wordt niet getoond. Ik besluit dat ik die hoe dan ook ga winnen. Ik ben echt een groepsdier, maar als er nog vijf kandidaten over zijn, wordt het verwarde gevoel van “och, wat zielig dat er iemand weggaat, al ben ik ook blij voor mezelf” een heel stuk minder. En voel ik bij mezelf wel de opluchting ontstaan dat er na deze executie mogelijk nog maar één deelnemer tussen mij, Jochem en de finale in staan, als ik win! En dat doe ik ook! In mijn hoofd ben ik al met 1 been in de finale. Geloof me, als je zo ver bent, ruik je alleen nog maar de finale. Ik ben zo gefixeerd of –hoe heet het ook alweer- in een tunnelvisie beland. Alle schermen groen! Gefelici-FUCK! Ik heb een misberekening gemaakt! Iets klopt niet in mijn theorie en ik moet even me terugtrekken, even focussen, een nieuwe strategie bepalen, maar die tijd is er niet.

We gaan meteen door met de volgende opdracht. Mijn hoofd is overal behalve daar. Die gaat niet zo je-van-het. Daarna is de groep ook constant bij elkaar en is er tussen de opdrachten en het opnemen van de biechten ook geen ruimte om even met mijn bondgenoot te praten. Voor we het weten, is de executie er alweer. Ik heb geen jokers, geen hints, geen informatie en geen strak plan. Ik heb het vertrek van Roos gebruikt om er juist kracht uit te putten door rigoureus mijn strategie om te gooien. Ik wist immers op wie zij had gespreid. Dus ik heb keihard haar verdachten uitgesloten en daarmee ben ik al drie rondes verder gekomen. Iets klopt niet. Is iedereen wel wie ik denk dat-ie is? Is mijn bondgenoot wel te vertrouwen? De schermen worden één voor één groen. Als ik aan de beurt ben, lijkt ineens alles duidelijk te worden… BAM! ROOD!

Mijn hartslag verhoogd, mijn keel wordt droog, ik voel dat ik geknuffeld wordt, maar ik hoor vooral heel hard in mijn hoofd: “NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!!”. Ik wil zo snel mogelijk bij Jochem komen en tegen hem zeggen dat hij echt voor ons moet winnen. Dan moet ik mee met Art. Ik begin traditiegetrouw bij de eerste fase van rouw! Ontkenning! Ik had het niet fout, de rest had het gewoon beter… En Jochem is mijn bondgenoot, dus daar is het ook niet fout gegaan. Eigenlijk wil ik heel hysterisch op m’n knieën vallen, me vastklampen aan t scherm en er met groene pen overheen stiften! Jawel, ik had het wél goed! Geef me alsjeblieft nog 1 kans. Alsjeblieft! Nee, ik lig er gewoon uit. Nadat de karavaan met crew en deelnemers zijn weggetrokken, ben ik alleen. Met mezelf en mijn gedachten en ironisch genoeg is er nu heel veel ruimte om te bedenken waar het fout heeft kunnen gaan. Stilte...na alle enthousiasme, avontuur en hysterie ben ik gewoon stil. Ja, ik ben stil, het is mogelijk. Het is klaar. Voor mij. Ik wil het begrijpen. Wat heb ik verkeerd gedaan? Heb ik het spel gewoon verkeerd gespeeld door zo openlijk de kandidaat uit te hangen? Nee, ik had afgesproken met mezelf dat ik vol, dicht bij mezelf overal in wilde gaan. And, I did! Een gevoel van trots en aanvaarding. Ik heb het meeste geld binnengehaald en ik heb zulke gave opdrachten mogen doen. Nou, dan heb ik met de keuzes die ik in alle oprechtheid heb gemaakt blijkbaar dit als hoogste resultaat behaald! Ey! 7 afleveringen hè? Dat is niet niks! En ik heb geschoten, wel drie keer (RATATATAATATA) én paard gereden! Ik heb geracet in een hele dikke bak en ik heb nieuwe vrienden gemaakt, bovendien ben ik voor eeuwig lid geworden van de molfamilie. Ok, eerlijk is eerlijk ik wilde dolgraag keihard winnen, maar IK HEB GEWOON MEEGEDAAN MET WIE IS DE MOL en deze prachtige ervaring pakt niemand mij ooit meer af!!