Dagboek van de afvaller - Aflevering 1

En dan ineens vanuit het niets, kleurt jouw scherm zich met een nietsontziende bijna duivelse rode gloed...
Dit “iconische” beeld staat voor zoveel meer dan alleen maar een spel verlaten.
Dit is een schermbeeld dat nu al 21 jaar misschien wel het gevreesde en vermakelijkste beeld is voor de miljoenen Mol-liefhebbende Nederlanders!
Dít is het moment waardoor wij jaar in jaar uit aan de buis gekluisterd zitten...
“Heb ik het goed of niet? Ga ik nu gezichtsverlies leiden en de groepspoule verliezen, omdat ik het verkeerd heb?”
De adrenaline giert als een dolle door je lijf, verslavend, bijna van god los!
Wat een onmetelijke prestatie om dit fenomeen gecreëerd te hebben.
Een ogenschijnlijk ”gewoon” spel dat inmiddels jaarlijks aan ongekend veel mensen kans biedt om zichzelf helemaal te verliezen in een bedachte en gevisualiseerde wereld die alle facetten van het leven behelst en de kans biedt om aan de zijlijn deel te nemen op veilige onzichtbare afstand, maar wel degelijk telt voor het eigen ego.
Een sprookjesachtige heroïsche wereld, die spanning, sensatie, emotie, vreugde en een jubelstemming teweegbrengt.
Wat een mooi gegeven is dit en dan ook nog eens voelbaar en zichtbaar in beeld gebracht met de onvoorspelbare emoties bij de kandidaten.
Het onvermijdelijke dient zich keer op keer aan, week na week.
Iemand móet het spel verlaten, van misschien wel het mooiste spel dat wij mogen aanschouwen sinds het begin van Nederlandse televisiegeschiedenis.
Het zal je maar gebeuren om als áller állereerste afscheid te moeten nemen…
Exit, Game Over, Bye Bye! Jammer dán.
De ultíeme nachtmerrie voor iedereen die vol verwachting met stiekem gedroomde superheldenkracht in zijn achterhoofd zich kandidaat heeft gesteld.
Deze executie is een onomkeerbaar voldongen feit of erger nog een totale ontreddering!
Welnu, ik kan je nu uit eigen ervaring vertellen, alles wat je maar kunt bedenken is waar.
De executie voor de afvaller (trouwens heel mooi in beeld gebracht), is volksvermaak nummer 1.
Dit realiseerde ik mij maar al te goed toen mij dit overkwam.
Mijn eerste gedachte was de impact van mijn executie bij Mol-liefhebbend Nederland.
Ik voelde op dat moment de blikken en de reacties van jullie kijkers, terwijl jullie er niet eens bij waren… maanden later pas. (haha) 
De realisatie dat voor mij het spel gespeeld was, volgde pas seconden later…
Jezus…. Hallo sukkel, (zeg ik nu hoor) waar zit je met je hoofd???
En ja hoor…. Daar kwam hij…..
Een mokerslag… BAM…. bij een voor mij seconden daarvoor, ó zo heldere hemel.
In een flits zag ik mijn lieve dochter Uma, die gespannen en vol verwachting, omringd door haar vriendinnen lekker bij ons thuis op de bank samen de eerste aflevering zouden zien en in totale shock zou verkeren na het zien van mijn executie.
“Oeffff, die kwam hard binnen.”
Ik hield me staande door ineens te bedenken dat het eigenlijk zo gék nog niet was om als eerste af te vallen… mmmm…
Want wie onthoud je immers áltijd bij een nieuw seizoen van WIDM?
De éérste afvaller en de winnaar!
Een mooi door mijzelf aangepraat excuus dat uiteindelijk de pijn verzachtte en mij deed berusten in mijn lot.

Ok, dit betoog daar gelaten, denk ik terug aan wat mij nu eigenlijk allemaal in zeer korte tijd is overkomen.
Je stapt je huis uit, arriveert op Schiphol en vanaf dat moment begint het spel al in je hele “zijn” te leven.
Je hoofd bedenkt ineens dat alles wat er om je heen gebeurt, wel eens verdacht zou kunnen zijn en deel zou kunnen uitmaken van het spel…!
Wat een ….instant MINDFUCK ….ahhhhh.
“The Game Is Ón”, hoor ik mezelf steeds herhalen.
“Opletten Klemann, níet indutten nu, óren en vooral ógen openhouden. Kóm op, kom óp, je kán het!”
Eenzijdige Peptalk om jezelf moed in te spreken, want niemand anders zal dat doen. 
Dát is dus wat deelname aan WIDM ongemerkt met je doet! 
Hoe cool of goed voorbereid je ook denkt te zijn, verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Wij, de kandidaten, waren vooraf niet aan elkaar voorgesteld en mochten ook geen contact met elkaar zoeken voordat we op onze eindbestemming zouden zijn.
Op Schiphol kregen wij een summiere bio van de andere deelnemers in handen.
Via een tussenstop reisden we uiteindelijk verder naar de plaats van bestemming in een veel kleiner vliegtuig, en hadden we stiekem voor het eerst oogcontact met elkaar.
Eenmaal aangekomen in Tirana, de hoofdstad van Albanië, konden we voor het eerst uitbundig kennismaken met elkaar.
Het voelde meteen goed aan.
Sommige deelnemers had ik wel eens ontmoet en de andere voor mij nog onbekenden waren meteen heel warm en open.
Wij zouden vanaf dat moment een verbintenis met elkaar aangaan die zijn weerga niet kende…. 
Excitement en vreugde alom. Wat een moment was dat zeg!
Maar alsof de duvel ermee speelde, moesten wij bijna gelijktijdig omschakelen naar de WIDM-modus omdat wij herkent werden door twee Nederlanders die meteen dachten:
Hé! Wel erg verdacht zoveel BN’ers bij elkaar.
Zij maakten foto’s en filmpjes van ons.
Alle alarmbellen gingen rinkelen bij de productie die meteen op hen af vlogen ..
Naderhand zijn we vaker in dit soort situaties terecht gekomen, hoi Petra! (hahaha)
Maar wonder boven wonder bleef het gastland van WIDM en zo ook de kandidaten tot aan de bekendmaking geheim.
Hulde aan onze Super Productie voor deze molwaardige prestatie!

In het hotel in Shkodër werd ons de spelregels uitgelegd. Daarna verzamelden wij ons in de lobby van het hotel en toen werden we in twee busjes naar onze eerste opdracht van WIDM gebracht.
Geheel onverwacht werden wij in de busjes geconfronteerd met het zien van de mollicitaties van de andere kandidaten die in Nederland hadden plaatsgevonden!
Wij zagen flitsen van elkaar en hoorden hoe wij het spel zouden spelen én of we bereid waren om de Mol te zijn….Holy Shit!!
Bijna iedereen wilde de Mol zijn!!!
Verwarring en paniek alom.
Precies dat wat “part of the game” is en nodig is om je uit je comfortzone te halen…

Aangekomen op de sprookjesachtige, maar enigszins angstaanjagende locatie moesten we één voor één de berg op niet wetende wat ons te wachten stond.
Daar stond Rik en die vertelde ons bij welk team wij ingedeeld waren.
Ook vroeg hij wie volgens ons de Mol was, jeetje, bizar.
Tijdens het spel, met alle puzzels, waar ik wel een beetje in teleurgesteld was omdat het niks thrillseekends bevatte, werd ik rustig en dacht .. The best is yet to come!
Na deze opdracht werd ons verteld dat we de nacht zouden doorbrengen in de ruïnes van het kasteel, waarvan de binnenplaats was omgetoverd tot een luxe glamping!
Zo’n romantische setting.
Ik ging in standje ontspannen en we werden getrakteerd op al het goede wat Albanië ons te bieden heeft qua cultuur, culinaire hoogstandjes, de Albanese avondgloed en niet als laatste de zeer verrassende Albanese wijnen! Joehoe!
Ik dacht, het zit erop voor vandaag.
Maar niks was minder waar…
We moesten die avond nog een opdracht vervullen die niemand zag aankomen!
Die nacht, in de ruïnes van deze eeuwenoude beschaving, moesten wij met zandlopers een tijd berekenen zonder hulp van “moderne middelen”.
Het werd een nacht, die je normaal alleen in films ziet! (Thanks Guus!)
De basis van onze vriendschappen werd daar gevestigd.
Na een korte en koude nacht in onze glamping en de hoerastemming dat we allemaal de opdracht goed hadden volbracht, werden we afgezet bij een hotel waar wij later die dag de test moesten maken. Die avond zou de eerste executie plaatsvinden…
Ik vond de test ondoenlijk. Teveel los zand. Het kon voor mijn gevoel nog alle kanten opgaan en niemand was eigenlijk heel erg verdacht.
Ik zeg je ….Russisch Roulette is beter voorspelbaar. 
Het theater van Shkodër bleek de plek van de executie. Al maandenlang wegens Corona gesloten. Daar werd ons meegedeeld dat wij voorgesteld zouden worden aan het Nederlandse publiek en dat we een uitgelezen kans zouden krijgen om via een kort pleidooi, de kijkers ervan te overtuigen waarom wij NIET de Mol waren!
Hiermee kon je een vrijstelling winnen om in het spel te blijven..
Hemeltjelief, wéér zo’n MINDFUCK!!!
Enfin, recapituleren en áánvallen maar dacht ik.
Ik was behoorlijk zeker van mijn zaak en zou zeker goed over kunnen brengen waarom ik ábsoluut níet de Mol kon zijn…
Enfin… jullie weten nu… de rest is “History”. 
De troostprijs die mij te wachten stond na mijn executie, kon ik toen nog niet overzien.
Nooit eerder in de geschiedenis van WIDM mochten de afvallers blijven in het land van bestemming.
Albanië… wat een ongelofelijk mooi land! Het heeft mijn hart gestolen.
Voor ieder wat wils, cultuur, strandvakantie, meren, bergen, wintersport, wijngebieden, culinair, maar vooral de bewoners van dit land… Wat een lieve mensen… Zeldzaam!
We reisden mee met het hele WIDM-circus, maar hadden geen enkel contact meer met de deelnemende kandidaten en we werden ook angstvallig van elkaar gescheiden.
Het allermooiste van dit hele verhaal was dat ons nog een kans geboden werd om samen met elkaar uit te vinden wie van ons nu daadwerkelijk de Mol was aangezien steeds meer kandidaten zich schaarden bij de afvallers.
Achter de schermen konden wij elkaar updaten over het spelverloop en bleven zo dus nog altijd deelnemen voor ons gevoel aan het spel. Grandioos! 
De meest waanzinnige theorieën en “worse case scenario’s” lieten wij erop los onder het genot van heerlijk gezelschap, goed eten, prachtige locaties en de nodige Raki’s en wijnen achter onze kiezen.
Wat een rijkdom en wat een onuitwisbare belevenis...
Ik wil alle lieverds bij WIDM nogmaals heel erg bedanken voor jullie gezelschap en liefde! 
En ik wens jullie kijkers heel veel plezier, spanning en sensatie toe met WIDM 2022!

Veel geluk en liefs,
Suzanne xxx