Dagboek van de afvaller - Aflevering 4

Ik ben vooral de mensen achter de montagetafel dankbaar. In de aflevering van Wie is de Mol? waarin ik door de genadeloze Rik van de W. een rood scherm voor mijn snuit krijg getoverd, lijkt het alsof ik dat oordeel nog redelijk weet te accepteren. Terwijl ik in werkelijkheid strontchagrijnig was, nauwelijks aanspreekbaar, en boos als een klein kind dat zijn speeltje ziet afgepakt. Wat in feite ook gebeurde natuurlijk. We waren op schoolreis naar de Efteling, maar ík mocht niet meer mee naar de volgende attractie. En ik weet inmiddels wat die attracties behelzen - die heb ik dus allemaal gemist: de **censuur** met de **censuur** in zee, de avontuurlijke **censuur** in de lucht en de **censuur** met de **censuur** op de **censuur**.
Het is niet dat ik per se wilde winnen. Ik wilde gewoon zo lang mogelijk meedoen. Niet meer mogen meedoen, dat is als het meisje dat niet meer naar jou kijkt, maar wel naar die andere jongen. En dan kun je in het blikveld van dat meisje blijven lopen, in de hoop dat ze weer naar je kijkt zoals ze dat voorheen deed, maar dat gaat ze never-nooit meer doen. Het is klaar. Jij bent alleen de enige die het nog niet weet.

Gelukkig waren daar Susan, Glen en Welmoed. Die hadden al door die brandende hoepel moeten springen, die wisten hoe het voelde om afgedankt te worden (door Rik, aardige vent verder, maar die gooit je zo het ravijn in hoor, alsof het niks is). Suus, Glen en Welmoed maakten van mijn entree in het afvallershotel een zachte landing, waardoor dat hotel meer als een revalidatiecentrum aanvoelde. Vervolgens kreeg het steeds meer de contouren van een partycentrum.

Wie wil er nou het Dagboek van een Afvaller lezen? Ik niet. Ik had ook liever het Dagboek van de Winnaar geschreven. Maar ja, dat is helaas niet voor me weggelegd. Dat zal over een paar weken geschreven worden.
Weet je wat het is? Deelnemen aan Wie is de Mol? is vooral vroeg opstaan, nadat je dus een hele nacht op een gammel veldbedje hebt doorgebracht naast een snurkende medekandidaat. Deelnemen aan Wie is de Mol? is bij het ontbijt te horen krijgen wat voor kleding en schoeisel je mee moet nemen naar een opdracht. Wat die opdracht behelst, dat wordt pas duidelijk als je na twee, drie uur rijden op een vage locatie aankomt, meestal een verlaten fabriek of een diepe zoutmijn. En du moment dat je denkt dat je het een beetje onder controle hebt, laat Rik van der W. wel weer een addertje los onder het gras. Het is dat er al een tv-programma bestaat met de naam Mindfuck. Die titel doet meer recht aan de invulling van dit programma dan de titel Wie is de Mol?

Maar echt jonguh, wat miste ik het toen ik eruit lag… Ik miste Sahil met zijn filmcitaten (‘And you know my name is the Lord!!’); Thomas die het niet altijd maar wel meestal beter wist; Hila die in die jaloersmakend kleurrijke deux-pièces van haar serieus was; die fanatieke Fresia met een lach die elke grijze wolk deed verdwijnen; Everon die ie-de-re dag een nieuw hemdje tevoorschijn toverde; Laetitia waarmee je zo heerlijk gearmd kon lopen; Kim waarop we elke ochtend even moesten wachten omdat ze…, eh, nou ja, dat dus. Gelukkig was er het partycentrum. Daar werd het steeds drukker.

Arno Kantelberg