Dagboek van de afvaller - Aflevering 5

Ik ben het al twee weken aan het uitstellen. Het dagboek van de afvaller schrijven. Eigenlijk wil ik nog niet... Maar het komt dichterbij. Mijn exit. Na vijf afleveringen en nu al ontelbaar veel opdrachten moet ik afscheid nemen van de groep. En dat vond ik in Albanië te vroeg. Maar nu ook. Waar moet ik beginnen? Er is zo ontzettend veel gebeurd. 

Zoals de crew ontmoeten op Schiphol. Een ticket in je handen geduwd krijgen. Zelf was ik alle vluchten afgegaan... Mijn gok was: Spanje of Griekenland. Albanië stond nog niet op mijn lijstje. Maar daarom doe je mee aan Wie is de Mol?. Om verrast te worden. Onderweg werp je stiekem een blik op de andere kandidaten. Die net zo undercover op Schiphol zitten. Eenmaal aangekomen in Albanië komt de ontlading. Wat een leuke groep! Met veel bekenden. Welmoed, Fresia, Sahil en Glen had ik al eens ontmoet. 

Maar daarbij sloeg ook de schrik toe. Dit is een ontzettend slimme groep. Ik had gehoopt op wat minder snuggere kandidaten. Haha. En 11 stuks! Dat betekent geen aflevering waarin iedereen door is. Scherp blijven dus. En dat ik niet scherp ben gebleven bij het achterhouden van de jokers in aflevering 1, nam ik mezelf best kwalijk. Goh, in de eerste opdracht zijn anderen me gewoon al te slim af. Ok, herpak jezelf! Het is pas de eerste opdracht. 

De allereerste nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Deels omdat Laetitia en ik de hele nacht hebben zitten kletsen en theorieën hebben uitgewisseld en deels door de spanning... In gedachte speel ik de woorden “trust nobody” nog eens af. Die eerste aflevering kom ik gelukkig door. Ik wilde sowieso de eerste en de tweede halen. Daarna was voor mij alles winst! Ik heb zo genoten van alle opdrachten. Ik kan niet uitleggen hoe geweldig het is dat de crew zulke fantastische opdrachten voor ons verzint en opzet. 

En die winst bleef maar komen... Tot aflevering drie... Opdracht Vakbondje. Ik kreeg te horen dat ik geen kans zou maken op een vrijstelling. Wel kon ik mijn kansen vergroten op een zwarte vrijstelling als ik daar geld uit de pot voor over had. Met 8 vrijstellingen in het spel, zou het betekenen dat ik naar huis zou moeten. Ik nam mijn taak als penningmeester heel serieus en had al zo’n gevoel dat er binnenkort geld uit de pot gespeeld zou worden. Ik had alleen niet gedacht dat ik degene was die dat zou doen. Met de zwarte vrijstelling heb ik een aantal troeven kunnen wegspelen. Maar ik wist niet dat er nog zoveel troeven in het spel zaten. 

Die kon ik gelukkig goedmaken door de hoogte in te gaan. Kim-Lian en ik vertrouwden elkaar... Maar het bleek dat we elkaar toch net niet goed genoeg kenden. Dus ook die jokers gingen aan mijn neus voorbij. En dat is dus het punt waar ik nog van baal. Ik heb mezelf gek laten maken door de jokers en vrijstellingen in het spel. Ik had gewoon rustig moeten doorspelen. Ik had het gevoel dat ik nu al moest kiezen omdat de anderen in het voordeel waren. 

Maar voor het tijd was voor die laatste executie heb ik nog een geweldige dag gehad. De heuvel af en het zwanenmeer zien. Als ik mijn ogen nu dichtdoe dan voel ik het zonnetje nog op mijn huid en kan ik de honderden zwanen voor me zien. Wat een werk is daarin gaan zitten! En die fiets!! Die vergeet ik ook nooit meer. Dat was zwaar joh. En die beelden die we moesten slepen in de middag ook. Ik had in de ochtend al mijn energie op die fiets eruit gegooid. Wist ik veel dat we nog meer fysieke arbeid moesten doen! Maar het lukte ons gewoon! Als team! We hebben zoveel geld opgehaald die dag! Daar ben ik nog steeds trots op. 

En dan komen we bij het eind. Die laatste executie. Je voelt het al een beetje... Bijna alle namen zijn geweest... En de kandidaten die nog moeten, hebben troeven. Heb ik nog een keertje geluk? Mag ik nog een aflevering mee op het avontuur? Helaas, dit keer niet. Een rood scherm. Een einde aan mijn Wie is de Mol?-reis. En een einde aan mijn penningmeesterschap. 

Het gaat ook precies zoals in de aflevering. Je neemt afscheid. Je hebt je spullen al gepakt en komt niet meer terug. Op naar het afvallershotel. Waar gelukkig een stel ontzettend lieve leuke mensen op me zitten te wachten. Met een enorme opluchting... De Mol laat ik namelijk hier achter. Al deze mensen kan ik vertrouwen. Zij zijn het niet. En ze weten precies wat je allemaal hebt meegemaakt. Later hebben we het afvallershotel ook wel het afvallersrehabilitatiecentrum genoemd. Want het duurt echt wel even voordat je weer met beide voeten op de grond staat. 

Nou inmiddels sta ik er. En kan ik met een hele grote glimlach terugkijken op ons avontuur in Albanië. Ik ben dus niet de Mol.

Hila Noorzai