Dagboek van de afvaller - Aflevering 7

Dat was het dan… Het einde van mijn Wie is de Mol?-avontuur. Een avontuur waar ik enorm naar had uitgekeken en waar ik intens van heb genoten. Natuurlijk is het ontzettend balen als het scherm uiteindelijk dan toch onverbiddelijk ROOD wordt. En natuurlijk had ik verschrikkelijk graag in de finale gestaan en nóg liever zelf de Mol willen zijn.
Maar wat ik eigenlijk toch vooral denk, en wat me bij zal blijven, is: wat was het allemaal te gek!

Bizar eigenlijk: in de eerste zes afleveringen was ik zo zeker van mijn zaak bij de test. Maar deze aflevering voorvoelde ik het al: mijn scherm wordt rood. En ja. Roder kon niet. 

Meedoen aan Wie Is de Mol? kon niet op een beter moment in mijn leven komen. Ik hou van mijn leven, ik ben dol op mijn vak als zangeres, muziek te maken, verhalen vertellen, op avontuur en op reis te gaan. Maar toen, in het voorjaar van 2020, kwam alles, zoals bij zo veel mensen, ook bij mij behoorlijk stil te staan. Dat was moeilijk. En toen kwam dit avontuur op mijn pad, precies waar ik zo veel behoefte aan had. 

Toen ik de groep deelnemers voor het eerst zag, baalde ik toch wel even dat ik eigenlijk weinig (of zelfs nauwelijks) TV kijk, want ik kende lang niet iedereen. Maar al gauw kreeg ik door dat ik het nog lastig zou gaan krijgen, want poeh, wat een stel fanatiekelingen! 

“Ik ben niet de Mol, en daar baal ik van.” Dat waren mijn letterlijke woorden tijdens de livestream vanuit het theater in Albanië. Ik probeerde me daar zoveel mogelijk als een zenuwachtig meisje voor te doen. Dat was tactiek. Ik ben de meest onbekende van de groep, dacht ik, en ik heb me zojuist expres voor schut gezet op TV. Die vrijstelling komt mijn kant op. Nou, mooi niet dus. In dit spel gaat niets zoals je denkt. Niets is wat het lijkt. 

Ik moet zeggen dat ik heel erg benieuwd was naar hoe ik dit avontuur zou gaan beleven. Eigenlijk is dat best onmogelijk om je voor te stellen, als je zoiets nog nooit hebt gedaan en er niets is waarmee je het kunt vergelijken. Maar waarop ik had gehoopt, dat is driedubbel uitgekomen: avontuur, verrassingen, fantastische spellen, verbazing. De spanning als je weet dat je niemand kunt vertrouwen, maar zelf ook mag (of misschien zelfs móet) liegen en bedriegen.
Ik merkte dat ik na aflevering twee in een andere modus kwam, ik werd iets relaxter, ik durfde meer los te laten en meer te genieten. Elke aflevering kan mijn laatste zijn, daar was ik me volkomen van bewust. Kom maar op met die opdrachten! 

En wat voor opdrachten waren het! Kamperen in een prachtige burcht, met een speer in je handen achterop een jeep mogen racen, met een fakkel door een kasteel rennen, boogschieten, jezelf ondersteboven 80 meter naar beneden laten hijsen, jetskiën, met de groep zingend rondom het kampvuur, als de camera’s even uit zijn. En, niet te vergeten, je gezicht geheel onnodig in een taart duwen. (Hoewel het eigenlijk nooit onnodig is om je gezicht in een taart te duwen.) 

Wat een liefde heb ik voor dit programma en voor de kijkers. Wat een liefde heb ik voor alle geweldige mensen achter de schermen, die er met hun hele ziel en zaligheid alles uithalen om het zo mooi mogelijk te maken. En wat een liefde heb ik voor onze groep, elf geweldige mensen met allen een hart van goud!
En, last but not least, voor de Mol.
Want wat doe jij het fantastisch!

Laetitia Gerards