Dagboek van de afvaller - Annick Boer

Meteen begon het gelieg al. Ik zat op dat moment in de musical ‘Hij gelooft in mij’ over André Hazes. Ik moest vrij vragen. We zouden de weken dat ik weg was in Carré spelen, een plek waar niemand een vrije dag wil opnemen, dus ik moest wat goeds verzinnen waarom ik drie-en-een-halve week weg zou zijn. Ik verzon dat er op televisie een nieuw zangprogramma zou komen wat geheim moest blijven omdat het een zogenaamd nieuw format was wat niet gestolen mocht worden. Het format was: lichte zangers opleiden tot klassieke zangers in een landhuis in Frankrijk. Inclusief verzonnen titel: ‘Hoe licht is klassiek’. Ze trapten erin, ik kreeg vrij bij Hazes. Een goed begin.

En van de zomer gingen we dan. Toen ik de kandidaten zag, was ik meteen op mijn gemak. Wat een leuke groep. En dat is de groep nog altijd voor mij. We hebben een toptijd gehad.

Helaas werd ik niet de Mol, maar kandidaat zijn vond ik ook geweldig. Mijn tactiek was gewoon mezelf zijn, dat vond ik verdacht genoeg. En dat was ook zo. Ik stond alle weken hoog in de peiling. Mijn nieuwe vrienden noemden me Annick Paniek en later bleek dat de kijkers dat ook al snel deden.

Ik was de oudste van de groep die niks ziet zonder leesbril en snel in de stress schiet. Een ultieme combinatie om verdacht over te komen. Toen ik het terugkeek vond ik mezèlf zelfs verdacht. Ik dacht: waarom deel ik de vierkante meters van de huizen bij de eerste opdracht? Er stond optellen. Bleek gewoon de zenuwen die bij het begin hoorden. Ook dat ik op mijn 15de niet uit huis ging maar verkering kreeg, kwam omdat ik te snel reageerde en iets bekends hoorde en dacht: oh dat ben ik vast. De lange noot van 15 seconden is echt wel lang, maar kan ik hier thuis prima, echter had ik door de stress te snel ingeademd. Dus ja, de naam Annick Paniek had ik dubbel en dwars verdiend!

Maar, ik kreeg nog een bijnaam. Mijn nieuwe vrienden noemen me ook al snel complot-Annick. Ik vond het namelijk heerlijk om de Mol te ontmaskeren en zag overal iets verdachts in. Ik dacht dat ik enorme mensenkennis had, dus ik vermoedde steeds te kunnen zien dat iemand loog. Dat begon al bij het ontbijt, als iemand zenuwachtig met zijn voet wiebelde, dan riep ik al: “Jij bent het, waarom wiebel je!” Of als een kandidaat ging bellen en ik zag ook iemand van de productie bellen op datzelfde moment, dan bleef ik achter een boom in de gaten houden of ze misschien tegelijk ophingen. Dus jullie begrijpen het, ik had het er maar druk mee. En ik had het natuurlijk druk met de opdrachten.

Het quad rijden vond ik het leukst om te doen. Ik vond het doodeng in het begin, maar Nabil gaf mij wat tips en ineens ging ik. Ik was blij dat ik ook verrassend uit de hoek kon komen en niet altijd degene was die van alles fout deed. Daarna kwam ook nog de opdracht met de betekenis verzinnen voor Afrikaanse woorden, daar was ik helemaal goed in. Kortom, dat was een superdag. Maar eigenlijk was elke dag heerlijk om mee te maken. De band die je opbouwt met elkaar, maar ook met de crew is zo speciaal. En het prachtige land waar we waren was natuurlijk de kers op de taart. Zoveel verschillen in het landschap zie je nergens anders. Ik had het ook goed gevonden als we alleen maar daar hadden rondgelopen of gereden. Je kijkt je ogen uit.

Ik zag naast de schoonheid van het landschap natuurlijk ook de armoede in het land. Wij sliepen dan in een mooi hotel en als je uit je raam keek lagen er mensen onder een stuk plastic. Dat heeft veel indruk op me gemaakt en dat zal ik niet snel vergeten.

De mooiste tijd had ik in de wijn-cottage. Dat was zo een bijzondere plek waarvan ik meteen dacht hier kan je hele mooie opdrachten doen. En dat was ook zo. De opdracht die ik met Daniël deed met de badeendjes en het zweefvliegtuig was geweldig. Met de auto aan de andere kant rijden vond ik doodeng met gênant gegil van mij tot gevolg, maar dat zie ik maar even door de vingers. Uiteindelijk stond ik op een prachtige plek met een telefoon in mijn hand en vloog Daniël in de lucht. Inmiddels vertrouwde ik niet meer iedereen in het spel, dus wilde ik de mensen aanspreken die mij zouden vertrouwen toen ze me belden. Dan zou er geen discussie komen en dat zal tijd winnen, dacht ik. Ook dat kwam weer verdacht over omdat dat uiteindelijk averechts werkte en juist te veel tijd kostte. Ik had op dat moment gewoon meteen moeten gillen MAAK NIET OPEN.

Nou goed, en toen kwam de beruchte test. Ik kreeg een groen scherm. Maar uiteindelijk bleek ik de op een na slechtste en heeft de slechtste mij eruit gewerkt. Dat was het spel, maar toch voelde ik me wel in de maling genomen.

Dus daar ging ik. En nu komt het gênantste moment: ik had wel drie keer in de biecht gezegd dat het gewoon een spel is en ik echt niet zou huilen als ik eruit moest. Maar wat schetst mijn verbazing: ik kom het afvallershotel in, zie Sarah en Froukje en barst in brullen uit met woorden als: dit is niet eerlijk.

Na een dag was mijn teleurgestelde gevoel weg en heb ik ook in het afvallershotel enorm genoten. Ik heb zo met de andere kandidaten gelachen en plezier gemaakt dat ik daar net zo blij was als in het spel. Ik kwam in ieder geval totaal gelukkig en met een verwarmd hart van alles wat ik had meegemaakt weer in Nederland. Met een ervaring in mijn zak die ik nooit meer zal vergeten, en waarvan ik van elk moment heb genoten!! Dank aan alle mensen van de productie, maar zeker ook dank aan Sarah, Nabs, Anke, Daniël, Soy, Jurre, Ranomi, Froukje en Sander voor de geweldige tijd!!

Annick