Dagboek van de afvaller - Bridget

was mijn zoon nog een baby en wilde ik niet lang van huis weg.

Toen ik 5 jaar geleden werd gevraagd voor het programma, riep ik direct "ja" en had ik al een afspraak met de psycholoog in mijn agenda staan, toen mijn contract bij RTL roet in het eten gooide. Ik had een exclusiviteitscontract waardoor ik geen programma voor een andere zender mocht maken.

Inmiddels was mijn zoon 10 jaar oud en groot fan van het programma. Hoe groot is de kans dat ze mij voor een derde keer zouden vragen om mee te doen? Bij mijn volgende contractonderhandeling ben ik afgestapt van mijn exclusief-alleen-voor-RTL-werken-contract en het salaris dat daarbij hoorde. Nu maar duimen voor drie keer is scheepsrecht.

YESSSSSS, de vraag werd na vijf jaar nog eens gesteld en mijn antwoord was een luidkeelse "ja". Eindelijk ging het gebeuren in een jubileumjaar, het vijfentwintigste seizoen. Drie en een halve week in het buitenland verblijven, bestemming onbekend, gezelschap onbekend en dit alles in het diepste geheim. Uiteraard heb ik de grootste fan van het programma, mijn zoon Mees, in vertrouwen genomen en ben samen met hem oude afleveringen en Mollenstreken gaan terugkijken. We probeerden te bedenken waar we naartoe zouden gaan en gingen tactieken doornemen.

Pas op Schiphol, na het afscheid nemen van Mees en mijn ouders, kreeg ik een envelop in mijn handen gedrukt met daarin de bestemming. Cambodja it is. Leuk, ik ben nog nooit in dit gedeelte van Azië geweest. Zo bizar om echt niets te weten over de komende weken, en is het spel nu begonnen? Trust nobody!

Aangekomen in Phnom Penh sliepen we nog één nachtje alleen om vervolgens kamers te gaan delen. Stijn de Vries en ik hadden een instant klik waardoor wij de eerste nachten samen sliepen. Of nou ja, sliepen, we hebben vooral onze buren wakker gehouden met onze slappe lach. We sloten direct een bondje en deelden zelfs ons molboekje.

Je leeft 24/7 in een Wie is de Mol? bubbel. Leuk, maar ook heel vermoeiend, omdat het concept van het programma het niet toelaat om uit de bubbel of uit jouw rol te stappen. Niemand kunnen vertrouwen, terwijl je ook vriendschappen afsluit. Wat zijn die eigenlijk waard? En waarom heb ik zoveel moeite met mensen die liegen en/of stoken? Welke rol neem ik zelf aan?

Onrechtvaardigheid is niet iets waar ik heel goed mee om kan gaan. Oud zeer wordt daarmee getriggerd. Het is toch maar een spel? Maar door die bubbel waar we met elkaar in zitten en geen seconde uit kunnen, ben je 24/7 waakzaam.

In Siem Reap deelde ik een kamer met Roos Moggré en een muis. “Excuse me, there is a mouse in our room.”
“Is there a rat in your room?”
“Uhm, I hope not, I think it’s a mouse and maybe a mole.”
“You mean a rat?”
“Nevermind…”

Gelukkig heb ik lang genoeg in het spel gezeten om ook nog een kamer te kunnen delen met Maaike Martens, mijn mattie. Waarmee ik zo vreselijk heb gelachen en ook heerlijk mee heb gehuild. We hebben dit zelfs gecombineerd bij onze dans-uitbeeld-opdracht. Tranen met tuiten hebben we gelachen terwijl we ingebakerd waren in onze traditionele kostuums. De temperatuur liep op naar zo’n 30 graden en hier en daar nog een opvlieger eroverheen van de stress omdat we zoveel mogelijk verschillende bewegingen in korte tijd onder de knie moesten krijgen.

Wat ik zo fijn vind aan het programma Wie is de Mol? is dat jij zelf een test in moet vullen en daarmee de mist in kan gaan. Je hebt het daardoor altijd aan jezelf te danken als het misgaat. Mees heeft mij geleerd altijd je kansen te spreiden bij de test, daar kom je het verst mee. Tot de een-na-laatste test heb ik dit gedaan.

En toen gebeurde er iets vreemds. Ik kwam in de beruchte tunnelvisie terecht. Ik hoorde en zag ineens allemaal aanwijzingen die naar één persoon leiden. Tijdens het invullen van mijn laatste test hoorde ik ineens mijn zoon in mijn hoofd: "Spreiden, je moet blijven spreiden". Helaas was ik toen al bij vraag 15 en teruggaan kan niet bij de test. Toen Rik bij zijn introductietekst hetzelfde zei als Mees, wist ik: "Ik lig eruit". Heel jammer, jammer dat ik niet tot de finale ben gekomen, maar vooral jammer dat het lachen mij vergaan is.

Bridget