Dagboek van de afvaller: Rian Gerritsen

Beetje bij beetje kan ik inmiddels wel vertellen over gebeurtenissen.
Vooral na het zien van de afleveringen beleef ik alles weer opnieuw en drijven de verhalen boven.
Gek, want het leek verdwenen doordat je er lang niet over praat.
 
Mijn Wie is de Mol?-reis eindigt in Yucatan.De prachtige hutjes aan het lichtblauwe water. De apen en hagedissen en de prachtige vogels… ik keek er mijn ogen uit. Ongelofelijk hoe ver ik was gekomen, en ik begon zelfs te denken dat ik de pot wel kon winnen. Eerlijk gezegd was ik daar eerder totaal niet mee bezig. Ik wilde er gewoon zo lang mogelijk in zitten en meedoen.

Ondanks dat ik deze reis niet op mijn best was: last van mijn knie en een ontsteking aan mijn voet (vandaar mijn comfortabele knalkleurige gympen) en slap, moe en flinke buikkrampen door een Mexicaans virus. En ja, het was warm! Heel erg warm. Maar dat vergeet je allemaal. Tijdens het spel ben je met alle pijntjes en ongemakken niet bezig. Die vergeet je en je stort je volledig in wat je moet doen.

Hoe leuk en spannend is dat meedoen: jezelf in een spel storten en niet weten waar het eindigt. Met een lasergun door een verlaten hotel rennen voor je leven. In de bloedhitte kaarten stapelen die omgeblazen worden door een briesje. Kanovaren met Sor en geen steek vooruitkomen. Kaarten op de bodem niet te pakken kunnen krijgen, terwijl Anna en Kees ze zo van de bodem plukten alsof het sappige aardbeien waren. Muziek tekenen op papier in een verlaten treinstation. Een geweldig orkest voor je neus dat een prachtig stuk speelt. Dansen met de beste volksdansers in 40 graden en rijden op een Tuk Tuk over hobbelige drukke straatjes. Het worstelen live meemaken in de Arena en alle prachtige mensen verkleed op het plein…

Het waren zoveel mooie belevenissen waar ik intens van genoten heb!
 
In Yucatan loop ik een trapje af richting zee. Daar staat de test klaar. Een heerlijk briesje en ik ben best vol zelfvertrouwen. Ik heb geld voor de pot verdiend en ik denk te weten op wie ik me moet richten in de test. Daar, op het meest idyllische plek aan het water.

Ga ik door? Ga ik die pot winnen?
 
Maar dan een rood scherm.
Alle keren moest ik huilen maar nu was het goed. Ik ben gestrand.
Hoe jammer want hoe graag had ik het met deze mensen afgemaakt. Maar het was goed zo. Zo ver gekomen en zoveel moois beleefd. Daar vertrok ik. Einde oefening.

Een nacht alleen slapen en op tijd naar bed, want de volgende dag vlieg ik al naar Mexico-Stad.
Hoe eenzaam je dan bent zo’n nacht. Het gemis van Anna naast me in de kamer. Wat heb ik met deze vrouw gelachen! Het kletsen en lachen en kibbelen van de mannen. De autoritten vol verhalen. Hoe fijn om rondgereden te worden en te kijken naar al die prachtige gebouwen, natuur en mensen.
 
Met Fons een holistische massage waar we ons na veel lachen aan konden overgeven. Met Anna gierend van de lach de mensen in het restaurant van de TukTuk aflevering vermaken met mijn acteerskils. Onze vrije avond aan het zwembad, vol muziek en gezelligheid. Het zwemmen in de lagune en het eten op de meest mooie bijzondere plekjes.
 
Toen ik het hotel in Mexico-Stad kwam binnenlopen en ik de afvallers zag was ik ook zo blij iedereen weer te zien. Heerlijk bijgekletst, lekker gegeten en nog wat mooie dingen van de stad mogen zien. In alle rust wandelen, kijken en genieten. Met de geweldige Jeroen als tourgids. Bijkomen in de koelte. Rustig wakker worden en ontbijten. Wat een cadeau!
  
Als ik kijk naar de uitzendingen geniet ik weer met volle teugen van al onze belevenissen. Deze heerlijke diverse groep waar ik nog maanden mee op reis had kunnen zijn.
 
Ik kijk terug op een prachtige ervaring vol mooie nieuwe vriendschappen.
Dit neemt niemand mij meer af.
Dank iedereen voor deze heerlijke ervaring.

-Rian