Dagboek van de afvaller: Tooske Ragas

Gekscherend en liefdevol, zoals alleen zij dat kan. “Teleurstelling, daar kun je van groeien”. Klopt mam, ooit misschien. Maar nu nog niet. Nu wil ik helemaal niet groeien. Nu wil ik terug het spel in. Die test op opnieuw doen. Laten zien dat ik het wel kan. En dan een groen scherm.

Dat ik niet goed tegen mijn verlies kan had ik zo door het leven heen in allerlei onschuldige spelletjes al wel geleerd van mezelf. Maar dit is next level verliezen. Dit is geen irritatie die ik voel, dit lijkt verdomd veel op verdriet. Ik ging er zelfverzekerd in. Wou de mol liever vangen dan er eentje zijn. Dat leek mij gezelliger, minder eenzaam en minder stressvol. En eerlijk; wie kon dat type beter ontmaskeren dan ik?

Mijn kaarten waren best briljant, al zeg ik het zelf: Intelligente vrouw met levenservaring zoekt mol. Zij is stabiel, gemakkelijk in de omgang, vrolijk, fanatiek, kan veel tegelijk, is onvoorspelbare situaties gewend, heeft veel gereisd, past zich makkelijk aan en kan goed liegen.

De eerste test maakte meteen rigoreus een einde aan die zelfverzekerdheid. “God zegene de greep”, was het. Vanaf dat moment begreep ik dat dit toch maar zo eens heel anders zou kunnen gaan lopen dan ik vantevoren had gedacht. Ik besloot per direct dat ik het beste vooral maar enorm kon gaan genieten van alle gekkigheid. Geen idee namelijk hoe lang deze geweldige trip nog zou gaan duren.

Nou, genoten heb ik. Geen buikpijn voor mij van Mexicaanse beestjes (gelukkig), maar wel van het lachen. Heel veel lachen met en om die andere lieve, leuke, vrolijke, eigen mensen met wie ik op stap mocht zijn. Ik kon ook niet anders. Waar ik in spelletjes scherp had moeten zijn op wie wat deed ging ik vol op in de te vervullen opdrachten. Hardlopen of juist niks doen, worstelaars fotograferen, liedjes raden en stenen sjouwen, ik bleek de braafste van de klas. Niks scherpzinnigheid, niks acteren en zelfs
niet liegen.

“Mam, dat karakter is geloof ik al best in orde”. Ik blijk een groot enthousiast kind. Een kind dat later met Kees van der Spek gaat trouwen, dat Babs na haar terugkeer veel teveel informatie gaf omdat ze het toch een beetje zielig vond. Een kind dat uitzinnig sprongetjes maakte om drie jokers en een kind dat wel kon janken van dat rode scherm.

En een kind dat niet kan wachten om straks “ik wist het” te roepen wanneer blijkt dat ze het toch bij het juiste eind had, maar gewoon die test had verknald. Want tegen haar verlies kan ze nog steeds niet.

-Tooske