Dagboek van de derde afvaller - Afl. 4

Nadat mijn naam door Hila is uitgesproken, kleurt het fort rood. In totale verbijstering en onbegrip sta ik op en wordt mij gevraagd of ik nog geld op zak heb. Zo ja, lever dat dan nog maar even in. De hierop volgende momenten vliegen als een flits aan mij voorbij: een knuffel of een troostend schouderklopje van iedereen van de crew die ik tegenkom en tot slot nog een eindgesprek met Hila. Het is fijn om te zien dat niet alleen ik er doorheen zit, maar de hele crew het ontzettend jammer vindt dat ik het spel vroegtijdig moet verlaten. Het avontuur zit er voor mij helaas echt op. Mijn zoektocht naar de Mol eindigt hier.

Ondanks een groot gevoel van verlies en verdriet voel ik ook nog iets anders als ik de auto instap om mijn laatste nacht in Oman tegemoet te gaan. Een gevoel van vreugde en adrenaline dat ik de hele dag al heb gevoeld, borrelt op en ik denk weer terug aan de ongelofelijk vette opdracht die wij vandaag hebben mogen uitvoeren. Dit was echt op mijn lijf geschreven en ik ben zo ongelofelijk blij dat ik dit vandaag heb mogen meemaken! Een rat-race door de meest adembenemende kustlandschappen van Oman, beginnende bij mangroves, dwars door mudflats, onbewoonde bountystranden en eindigend met een prachtig uitzicht vanaf een zojuist beklommen pukkel.

Eenmaal in het hotel aangekomen, krijg ik een “laatste avondmaal” en kan ik contact opnemen met mijn vriendin. Ik had haar al een appje gestuurd met de tekst “Neeeee, ik lig eruit...”, waarna ze het moest doen met een aantal uur radiostilte. Met mijn gedachten bij de geweldige dag vóór de testuitslag bel ik haar op en vertel ik vol enthousiasme over wat we allemaal hebben meegemaakt. Na een minuut of vijf onderbreekt ze me met de woorden: “Maar wacht, ben je nou wel of niet afgevallen?”. Waarop ik antwoord: “Ja, helaas wel, maar dat ik vandaag nog heb mogen meemaken, werkt als een sterke, maar helaas tijdelijke pijnstilling.”

Op de vraag wat er mis was gegaan, wist ik niet waar ik moest beginnen. In mijn gedachten zat in het begin van de dag die vrijstelling al in mijn broekzak. Niets of niemand die die nog van mij af zou pakken! Althans, dat dacht ik... Tijdens deze opdracht lag mijn focus dus stom genoeg niet op “wie doet wat”, maar op “wat doen wij”, hoe kom ik samen met Nyree als eerste bij die helikopter? Ik hield rekening met mijn hamstringblessure, wat later een hernia bleek te zijn, en was ontzettend blij met de voorsprong die Nyree en ik vrij hadden gespeeld tijdens de radio-uitzending. Eenmaal boven aangekomen kregen wij te horen dat we weer naar beneden mochten en ons moesten voorbereiden op de test en eliminatie. We hadden hier welgeteld tien minuten voor. Toen bekroop mij het gevoel... Ik had echt niets onthouden van vandaag. Daarnaast heb ik nog een aantal last-minute geruchten gehoord. Moet ik daar iets mee doen? Zal ik die persoon toch maar meenemen in mijn test? Op hoop van zegen dan maar. Een schietgebedje en off we go!

Had ik dit maar niet gedaan, had ik mij maar vastgehouden aan mijn oorspronkelijke weloverwogen plan… Maar ik heb dit niet gedaan en ondertussen weten we nu allemaal hoe het afloopt…

De deelname aan “Wie is de Mol?” is een van de vetste dingen die ik in mijn leven heb mogen meemaken. Ik ben hier zo ontzettend dankbaar voor en hoop er nog lang van na te mogen genieten. Dank aan de voltallige crew, Hila, alle kandidaten en iedereen die eraan heeft bijgedragen dat dit zo’n geslaagd avontuur heeft mogen worden! Wat gaaf dat jullie mij deze kans hebben gegeven! Bedankt voor alles en tot gauw in Nederland!

Kars