Dagboek van de eerste afvaller - Afl. 2

Ik kijk naar de twee mensen aan de overkant van de tafel en weet niet goed wat ik moet reageren. ‘’Dankjewel, nou leuk! Leuk! Nou ja... dit… spannend! Ik weet natuurlijk niet waar ik JA tegen zeg..’’ Dat is wat ik alleen maar kon uitbrengen. In mijn hoofd dacht ik meteen: GAAF maar ook, oké, ik kan niet meer terug. Ik was gevallen voor het psychologische deel van de omschrijving van The Game, maar het avontuurlijke kwam toch ineens wel heel dichtbij. Wat als ik moest bungeejumpen of uit een vliegtuig moest springen? Ik wist immers niet waarvoor ik mij had opgegeven…

Toch won de nieuwsgierigheid het van de twijfel en ging ik dit waanzinnige avontuur aan. Ik vloog naar Oman zonder te weten wat me te wachten stond. Ik had direct een klik met Kars, die met zijn lange benen in het vliegtuig en grote glimlach mij al was opgevallen. Bij Simone had ik direct een goed gevoel, alsof we hetzelfde dachten over bepaalde situaties. En ik had al snel een onwijs leuk gesprek met Nyree over van alles en nog wat; sporten, tv-programma’s en speculeerden we over wat ons te wachten stond. Ik vond haar direct een tof mens die het tegenovergestelde was van mij, juist op zoek naar avontuur.

Eenmaal aangekomen in Oman werden we één voor één in een grote witte auto gezet met een tablet voor onze neus. Met een chauffeur in prachtige kleding zat ik daar. Hartslag hoog: nu gaat het beginnen. En nog steeds had ik geen idee wat me te wachten stond. We gingen rijden en ineens flitste de tablet aan met Hila in beeld. ‘’Lieve kandidaten, het spel is begonnen. Jullie zitten niet alleen in The Game, maar in Wie is de Mol.’’

DIT MEEN JE NIET!!! Ik kijk met grote ogen naar de tablet en stamel alleen maar, I’m living the dream!!! Ondanks dat de makers van Wie is de Mol? betrokken waren bij de casting van The Game, heb ik nooit de link gelegd en was ik totaal overrompeld door dit geweldige nieuws. Meteen flitste ook door mijn hoofd: dan is de Mol ook al onder ons en dat betekent dat iemand nu al een spel aan het spelen is! Hoe kan het dat ik dat nog niet door heb gehad?!

Mijn man Carlos was mijn contactpersoon en zodra we toegang hadden tot onze mobiel appte ik hem: Ik leef echt mijn droom, dat moet ik me blijven beseffen!!! Dat alles wat ik nu meemaak, is zo uniek.

Bij de eerste opdracht werd de groep voor de keuze gesteld: ga je naar de markt of blijf je in het auditorium met kans op een joker. Dit laatste heb ik niet eens gehoord. Ik dacht meteen: de markt. Ik ben nu in Oman, ik wil de stad zien, dan maar geen joker. Ik ben tot op de dag van vandaag zo blij met deze keuze, want mijn grootste droom werd werkelijkheid: met een portofoon in je hand personen van foto’s zoeken op een rommelige markt in Oman die voorwerpen hadden. Ik bevond me in de auto met Tiemen, Kars en Nyree en we hadden de grootste lol met buikpijn van het lachen. Daarna vol gefocust maar toch ook als kippen zonder kop met Nyree over de markt rennen om voorwerpen te vinden, waarbij de portofoon echt niet deed wat wij wilden. Wat heb ik genoten van deze opdracht! Die avond hebben we met de hele groep gegeten in een restaurant waar we zittend op de grond heerlijk typische gerechten geserveerd kregen.
De volgende dag mocht ik achter het stuur kruipen om naar de volgende locatie te rijden waar ik mijn toneellessen van vroeger kon toepassen bij de uitbeeldopdracht en heb ik de grootste lol gehad met mijn groepje.

En toen... de eerste test. Al vanaf het moment dat ik de laatste vraag had aangeklikt kreeg ik een knoop in mijn maag. Het voelde verkeerd, al weet ik dat de eerste test Russisch roulette is, het voelde verkeerd maar ik kon niet meer terug. Het ene scherm na het andere scherm ging op groen en ik ging tellen hoeveel het er waren. Ik zei in mezelf: de volgende die nu genoemd wordt, krijgt een rood scherm. En toen hoorde ik mijn naam: Anne-Britt. Ik voel mijn hoofd nee knikken en de moed in de schoenen zakken. Dit meen je toch niet…. Een rood scherm flitst op. Ik kijk ernaar en begin dan te huilen omdat ik zo graag meer mee had willen maken.

Ik stuur een appje naar mijn man: Ik ben veel te leuk geweest, veel te veel lekker op reis, veel te naïef, veel te mezelf… maar ja, zo ben ik blijkbaar.

Ik heb nergens spijt van, zeker niet van mijn deelname, want zeg nou eerlijk: ook al was het avontuur kort, dat ik de kans heb gehad om dit mee te maken is een droom die werkelijkheid is geworden en ik had het nooit willen missen!

Maargoed... nu moet ik onderduiken voor de komende weken... ‘’Carlos, heb je zin om naar het Midden-Oosten te komen?’’

Anne-Britt