Dagboek van de laatste afvaller

Naar Argentinië met 9 andere mensen. De meesten kende ik nog niet, ik was pas 6 jaar werkzaam als actrice. Het was geweldig. Voor mij de eerste keer buiten Europa op reis. Er ging een wereld voor me open. De opdracht op de prairie waarbij ik op een paard over de vlakte mocht razen op zoek naar enveloppen was de ultieme droom. Ik voelde me net de vrouwelijke variant van Ivanhoe. Ik heb bijna het avontuur van A-tot-Z mogen meemaken, vlak voor de finale lag ik eruit. Daardoor miste ik die geweldige opdracht op de zoutvlaktes. Een plek die ik nog heel graag had gezien. Ons jaar was heel bijzonder, daar leerde ik Frederique kennen. Een hele mooie vrouw, zowel qua uiterlijk als innerlijk, die ons helaas kwam te ontvallen vlak na de finale- uitzending. Dat maakte dat onze groep nog veel hechter werd en we jarenlang veel contact hebben gehad en met sommigen nog steeds. Onderdeel te mogen zijn van zo’n goed geproduceerd programma dat zich afspeelt op de mooiste locaties, zo veel fijne mensen te mogen ontmoeten en daar samen een hele bijzondere tijd mee hebben is uniek. En een ervaring voor het leven.

Dus toen ze me via mijn agent benaderden was mijn eerste reactie: Is de paus katholiek? JAAAAH ik wil heel graag weer mee. Dat je uit 200 voormalige kandidaten gekozen wordt om voor de 2e keer mee te mogen is zo’n eer en dus über-uniek!

Toen ik de groep tijdens de spiegelopdracht compleet zag werd ik helemaal gelukkig. Wat een heerlijk clubje vrolijke, lieve en grappige mensen bij elkaar. De meesten kende ik al goed en met de anderen was er ook meteen een klik. Je herkent iets bij elkaar. Het “we mogen weer”- gevoel. Op een schoolreisje doorspekt met bizarre opdrachten, elkaar legitiem beliegen en bedriegen om dan ‘s avonds onder het genot van een pasta piccante en Limoncello nog eens smakelijk te lachen en de dag door te nemen als een groep vrienden die samen op vakantie zijn. De stress weer te ervaren van de executies. Alsof je lijf daar een spiergeheugen voor heeft werd ik ineens weer 14 jaar terug in de tijd geworpen. Alles kwam weer terug. Hoe het was om onwetend het busje in te stappen en dan na uren rijden ter plekke pas te horen wat je gaat doen. De onzekerheid, de achterdocht, niemand meer te kunnen geloven en de continue mindfuck. Steeds als je denkt iets te weten, als je het gevoel hebt je Mol te hebben gevonden, wordt alles ineens weer anders en vliegt je Mol eruit of blijken de kaarten toch heel anders geschud. Ik dacht op een gegeven moment zelfs dat er in deze jubileumeditie gekozen was voor een steeds wisselende Mol om iedereen helemaal gek te maken en met name mij een loer te draaien. Ik was Piet Paranoia. Dat doet dit spel met je. En dat gaat 24/7 door. Ook als de camera’s niet draaien. En dat is intens maar ook te gek om mee te maken.

En daar zit ik weer, 14 jaar na dato, met trillende benen maar ook in berusting; de executie.

Al 2 keer eerder was ik ervan overtuigd dat ik eruit lag maar ik huppelde nog steeds rond daar in Italië. Maar bij deze executie wist ik het echt zeker; ik moet naar huis. En weer net voor de finale, net als in 2006. Dat is zo zuuuuuuuuurrrrr. Hier heb ik weer 14 jaar voor nodig om van bij te komen. Want voor iemand met FOMO (Fear Of Missing Out) is het heel erg moeilijk om iedereen achter te laten in de wetenschap dat zij nog mooie opdrachten mogen doen en dat gaan afsluiten met een feest. Maar ik ben blij en trots dat ik het zo ver geschopt heb en dat ik lid mocht zijn van dit zooitje ongeregeld, dat mollen naar een hoger level tilde.

Stel lieve Rick McCullough, meesterbrein van 20 jaar top amusement, jullie gaan nog eens 2 decennia door… Mag ik dan weer mee? In de versie die na Tina’s “Wie is de drol?” komt? De versie voor de ‘Net-nieters”? 

Ik laat alles vallen en ga weer blind mee………de paus is tenslotte katholiek…