Dagboek van de Mol

Het waait hard. Ik trek m'n muts over m'n oren. Koud. De jongens van techniek slepen met kabels, de cameramannen checken hun posities. In de verte zie ik de eerste fans van het programma al staan. In de ramen van Vondels CS rusten de duiven. 'Roekoeroekoe'. Het zijn tortels. 'Schat en lieverd', zeg ik zachtjes. Rick Paul en Nikkie.

Een bolle meerkoet, in vol winterkleed, ligt aan de rand van de vijver. Roerloos. Sinan. Middenin de vijver liggen pontons. Met grote boxen erop. En groene lichten. M'n overhemd waait bijna van m'n stuur. Ik zoek in m'n tas naar m'n kauwgom. Ik rommel. Meteen verschijnt er een nieuwsgierig kauwtje naast me. Hij scharrelt wat. Kijkt me aan. Met z'n knappe lichtblauwe ogen. Sarah.

In m'n ooghoek zie ik een roodborstje wegflitsen. Evi. Opvallend, maar snel weg. Verderop, een ekster, die pikken alles, als het maar glimt. Niels. Ik zie de krullen van Evelien terug in de staart van de wilde eenden, en in de kuif van de reiger. En ik denk aan Robèrt als ik kinderen handen vol brood zie strooien naar de meeuwen.

Op deze plek, de plek waar ik zo vaak fiets en loop, waar ik zo graag om me heen kijk, hier ga ik het podium op. Zometeen. Dan kijk ik naar al die mensen die speciaal voor dit avontuur hierheen zijn gekomen. En dan mag ik als Merel de magische vier woorden zeggen. Ik ben de mol.

En ik weet nu al dat ik na deze woorden nooit meer door het Vondelpark zal lopen zonder te denken aan jullie. Ik zal jullie zien in al die vogels, al die dieren, al die waanzinnige stadsnatuur in mijn mooie park. Ik zal jullie iedere keer groeten. Jullie nooit vergeten. Want dankzij jullie werd dit avontuur een fantastisch feest.

En we waren niet alleen. We waren omringd door spreeuwen, pleviertjes, mussen, vinken, koolmezen, zanglijsters, verdwaalde visdiefjes, een enkele ooievaar; een bonte zwerm van iedereen die met ons meespeelde. Jullie maakten het feest compleet. En deze Merel gaat dat de rest van haar leven niet vergeten.

Dank jullie wel. Merel.