Dagboek van de Mol - afl. 6

S17 - Afl. 6

12 feb 2017

Precies de helft van het aantal spelers is over van het begin. Min ik. En min nog iemand misschien, straks bij de executie. Dus nog drie tegenspelers. En wie worden dat dan? En heb ik eigenlijk wel voorkeur? Of maakt het helemaal niks uit. Met die gedachtes stap ik in het busje, op weg naar Bend.

De overweldigende schoonheid van de omgeving maakt op de hele groep indruk. En af en toe lijkt er wel een momentje tussen te zitten dat de jacht op mij wordt vergeten. Maar ik laat me niet om de tuin leiden. Iedereen blijft bezig met het spel en met zijn of haar mol. Ook ik verslap niet. Mijn rol moet ik uitspelen. Of ze me nou wel of niet op de korrel hebben. Soms is het leuk om de mol te zijn, soms ook zwaar en soms verdrietig. Eenzaam is het altijd maar misschien mogen de mensen die nu nog bij me zijn allemaal nog een ronde blijven.

Drie schermen worden niet getoond. Van twee kandidaten en de mol of drie kandidaten? Maak het niet te bont, girl. Of gaat toch iedereen mee? De testuitslag van de Mol maakt niks uit. Die mag iedere test verpesten. Sowieso de slechtste zijn. En alsnog groen krijgen. Soms zijn dingen super duidelijk. Vooral als je meer kennis hebt dan alle anderen. Deze ronde schud ik niemand van me af. Niemand hoeft naar huis. Maar in het ongewisse zijn ze wel. Waar viel toch het rode scherm? Voor mij als mol geen slechte uitslag. Hoe meer kandidaten hoe meer onzekerheid en langzaam maar zeker raken we allemaal steeds meer gesteld op elkaar dus nog even door in deze formatie komt mij goed uit.