Dagboek van de verliezend finalist: Rosario Mussendijk

Wat mij opviel is dat ik meteen de spanning wilde opzoeken, in plaats van eronder bezwijken: Haha! Gelukkig, ik doe mee aan Wie is de Mol?!

Artiesten en muzikanten zijn in het verleden – over het algemeen – niet heel ver gekomen in Wie is de Mol? Ik hoopte daarom dat ik onderschat zou worden, zodat ik altijd de mogelijkheid zou hebben om me in de schaduw te verstoppen. Nou, dat duurde drie afleveringen.

Justin, Babs en Jip waren de perfecte kandidaten om me achter te verstoppen. Ik dacht; ik pak de rol die overblijft. Is er al een haantje, leiding nemende of enthousiaste kandidaat? En dan ineens weet ik beter mijn plan. 

Hoe zorg ik ervoor dat ik de Mol zo snel mogelijk vind, maar de rest niet? Hoe zorg ik ervoor dat ik niet in een wazige tunnelvisie beland waarin ik de waarheid niet meer voor ogen kan zien? 
LIEGEN! NIKS GELOVEN!

Dat was mijn plan, nooit de waarheid vertellen. Maar met deze groep… Bij iedereens persoonlijkheid begin je op te warmen. Naja dacht ik, boeie. Als ik ooit MAG liegen, dan ga ik all-in. Geen spijt, geen harten breken, ik ben tenslotte omringd door leugenaars. Haha.

Fons testte mij al vroeg of ik te vertrouwen was met de leugen van de speeddates. Ik ga jou terug testen, dacht ik. En, het in de groep gooien. Ik wou weten of hij die druk aan kon. Hierna was Fons de laatste persoon geworden waarvan iedereen dacht dat ik een bondje mee zou aangaan. Perfect :)

Iedereen vraagt me constant waarom ik bij aflevering twee al onze sluwe Mol als hoofdverdachte had, nou.. ik geloof heilig in “trial & error”.

Kees was de eerste naam die ik had afgestreept. Hij leek me te eerlijk en oprecht in het spel. Ik dacht bij mezelf; hij heeft een te goed hart! Mijn mattie! Al gaf hij me soms errors.

Jeroen en Fons gaven mij allebei een “ik gedraag me zoveel mogelijk als Mol vibe”. Ik kon wel inzien dat er meerdere kandidaten op hen zouden zitten. Het blijft moeilijk af te lezen. Jeroen zijn acteerwerk is ook echt geweldig en de “journalist vraag technieken” van Fons even vervelend als sommige interviews.

Rian mocht ik te veel en ik heb er eigenlijk niet veel over nagedacht (super naïef, ik weet het). Ik nam haar alsnog mee in mijn verdenkingen, want ik vond dat juist opvallend. Haha. Maar wat gezellig was het met Riri. Als zij het was, zou ik het mezelf totaal niet kwalijk nemen.

Tooske was onze “excel sheet”. Hahaha. Als er iemand was die IETS wist over de andere kandidaten was het Toos. Ik had altijd het gevoel dat ze over iedereen meer wist dan ik en dat voelde OF als een Mol OF als een hele goede kandidaat. Beiden gevallen even eng als je het mij vraagt hoor.

Anna was de enige persoon van wie ik meer opvallende dingen zag dan de echte informatie die ik daadwerkelijk over haar wist voor de test. Het scheelde echt niks en ik nam het risico. Het was tenslotte een “first feeling”.

Toen Babs eruit ging hoopte ik echt dat iedereen op mij ging zitten omdat ik constant dacht: de roommate van de Mol vertrouwt de Mol het meest en zou er vroeg uit kunnen gaan.

Vervolgens toen Jip eruit ging dacht ik HA! Turfje bij Anna!

Ik denk dat door alle kandidaten af te strepen en alles bij elkaar op te tellen Anna mij begon op te vallen. Ze voldeed aan eigenlijk al mijn eisen en turfde mijn eigen lijstje af voor “de Mol” maar waarom zou ik dit direct geloven in het begin, dacht ik. 

Je zou denken dat ik een tactiek had voor het kiezen in welk team ik wilde zitten, had ik zeker niet in het begin! Ik hoorde waaghalzen en dacht JA. “Wie kan rennen?” Ja, ik kan wel okee rennen. “Wie heeft een goed oog voor detail?” Ik ik ik! 

Ik denk wat mij dan het meeste hielp, waren die impulsieve interesses die ik had. Want, gelukkig zat mijn Mol er ook steeds bij, toevallig!

De opdrachten waren ook bijna veel te leuk om niet van te genieten. De klassieke muziek opdracht gaf mij weer een stukje thuis gevoel, de berg gaf mij gevoel dat ik LEEF, ik denk dat ik zoveel heb genoten dat ik op een gegeven moment ook soft werd. Een softie met leugens, omringt door veel te leuke mensen met leugens. Hahaha.

Het bondje van Fons en ik was een veel te goor ding. Ik doe alsof ik niks schrijf in mijn fake mollenboekje om de rest raar te laten opkijken. Zodra we in de hotelkamer waren schreef ik alles over uit zijn boekje. Leugens verspreiden en elkaar “consent” geven om in elkaars tas te gaan in een handige “situatie”. Ik kan me herinneren dat m’n horoscoop ooit zei dat maagden heel stiekem kunnen zijn en liegen, ALS ze willen natuurlijk he. Nou zet twee maagden in één hotelkamer: eindeloze ideeën.

Ik kan me trouwens niet herinneren hoeveel geld ik nou uit de pot heb gehaald, ik denk dat ik nu eindelijk kan zeggen dat het niet altijd m’n bedoeling was… Was het nou een oog voor detail of gat in de hand. Ik deed oprecht m’n best :(, dat lachje van mij bij de -3000 was ook snel schakelen. Ik dacht okee kut dit is gebeurd, maak  er gebruik van!

Mijn doel was niet volledig om te winnen besefte ik ook erna, ik wou de Mol vinden en chaos creëren herinner ik me van de mollicitatie, onderweg heb ik vrienden gemaakt.

Dit was een onvergetelijke reis voor mij en ik weet zeker ook voor de rest. Het “ding” dat alle kandidaten van een seizoen een soort extra vriendengroep (of gezin bijna) worden is 100% de waarheid, dat weet ik wel zeker. 

Wat heb ik van jullie genoten en wat ben ik blij dat ik de finale heb kunnen halen, anders zou ik nog iets minder herinneringen hebben aan jullie allemaal (en dat is zeker inclusief productie!). Ik zou echt een heel boek kunnen schrijven over alles en iedereen maar dan gaat niemand het aflezen. Hahaha.

Dankjewel allen!!