Dagboek van de vierde afvaller - Afl. 5

Niets is wat het lijkt? ‘Ja Ben’, zei ik tegen mezelf, ‘staar je niet blind op dingen, blijf scherp en houd iedereen goed in de gaten. Observeren, analyseren en de kat uit de boom kijken! Je zit al snel op de voorgrond, maar niet doen!’ Toen wist ik natuurlijk nog niet waar ik nou eigenlijk aan was begonnen, maar ik had wel de mindset dat er een hele hoop list en bedrog zou kunnen gaan plaatsvinden. 

Oké, terug naar Schiphol! Wat een moment, ‘het gaat gewoon gebeuren’ dacht ik. Eindelijk het avontuur waar je zo lang op hebt gewacht. Het scannen was begonnen, want ik ga natuurlijk niet alleen op reis. Ja hoor, ik zie er al eentje, bij de incheckbalie… Een wederzijdse blik van herkenning en een grote glimlach die volgde. Dit was dus Kars en dit was het begin van een mooie vriendschap en een interessant bondje. In korte tijd werden Kars en ik maten. Zijn vertrek was ook iets waar ik enorm van baalde en wat zelfs pijn deed. Een maat en bondgenoot, in één klap weg. Afijn, ik had er al eentje en het was tijd om verder te kijken wie hebben we nog meer? 

Eenmaal bij de gate stond daar Simone, in een fel paars/roze trainingsjasje. ‘Jaaaa die hoort er ook bij hoor. Past wel in het profiel’, dacht ik. Wat voor profiel dan eigenlijk? Ik had als een ware casting director allerlei profielen bedacht. Ik had de charismatische knappe kerel al afgevinkt (Kars). Zelf was ik het groepsdier en entertainer, en daar stond dan Simone: ‘aah ja, dat is de lieverd van de groep!’ In het vliegtuig kon ik er nog eentje afvinken, onze Tiemen. Al kon ik aan Tiemen niet echt een labeltje hangen. Wel had ik direct al het idee dat Tiemen een gevaarlijke speler zou kunnen zijn. We zaten weliswaar wat verder uit elkaar, maar ik ving op een bepaald moment stiekem een gesprek op wat hij voerde met een steward en daarvan dacht ik dus wel: ‘ah, die kan makkelijk lullen’.

En toen was daar Oman! Na een powernapje in het hotel en een goeie lunch, was het eindelijk echt tijd voor actie. Ik weet nog goed dat ik op de eerste avond tijdens het diner naar iedereen keek en dacht: ‘Dit is een groep met allemaal killers!’  Zoals ik zou zeggen, grote spelers. Iedereen is slim, sluw en vooral niet op zijn of haar mondje gevallen. Deze gedachte zorgde weer even voor een bepaalde scherpte, maar ook voor een bepaalde excitement. Leuk om jezelf te kunnen meten, ‘kom maar op, laat maar zien wat jullie kunnen’ dacht ik. 

Over die scherpte gesproken. Je staat bijna continu aan, het is echt bizar. Iedere beweging is verdacht en ieder gesprek zorgt weer voor verdenkingen of argwaan. Soms zijn er ook wel momenten die je even uit het spel halen. Een van die momenten zal ik nooit vergeten en staat ook in mijn top 5 momenten. We werden enorm verwend door de kandidatenbegeleiding en op onze wenken bediend. Wilde je wat te drinken, dan werd dat gehaald. Lekkere trek, geen probleem, we komen even langs met de snack box. (Lees een enorme bak gevuld met allerlei snoep, chips en koekjes). Moesten we ergens heen, dan was dat met de auto of met z'n allen in een bus. We leken wel wereldsterren. Aan al die, voor ons op dat moment, luxe wen je heel snel kan ik je vertellen. Dit wordt wellicht een “had je bij moeten zijn moment” maar ga het toch delen. We staan op een plek waar we even moesten wachten, als we horen dat we 50m moeten lopen voor een aantal snelle foto’s. Hoor ik daar Jelmer heel luid met zijn accent roepen: “HE!? Loopuh?” “Ik ga toch niet loopuh!?”. We hebben hier zo enorm om moeten lachen en zijn hier zo lang in blijven hangen. Heel dat spel was even vergeten en het enige wat we deden was lachen en grappen maken. Even geen leugens, jokers, vrijstellingen en al helemaal geen test. Nee plezier! Het kan dus echt, even niet bezig zijn met het spel, maar het is zeldzaam.  

Nou, zoals we allemaal hebben kunnen zien is het niet helemaal gelopen zoals ik vooraf had bedacht…haha. Gaandeweg merkte ik toch steeds meer aan mezelf dat de scherpte, honger en absolute gretigheid langzaam plaatsmaakte voor tevredenheid en trots. Tevreden met wat ik allemaal al had meegemaakt en trots dat ik, Ben uit Rotterdam, gewoon meedeed aan Wie is de Mol?, in het prachtige Oman. Iets dat maar weinig mensen kunnen zeggen. Ik heb mezelf in slaap gesust! De altijd competitieve Ben, die het haat om te verliezen en het onderste uit de kan wil halen, verdween langzaam naar de achtergrond. Daarnaast was ik op een punt ook wel het spoor goed bijster hoor. Maar ja, dat eerste is me fataal geworden. 

Ik kan nog uren blijven schrijven over dit ongelofelijke avontuur, maar het is tijd om er een eind aan te breien. Ik heb zo ongelofelijk veel toffe dingen gedaan in dat prachtige Oman en ik heb mezelf oprecht ook weer even leren kennen. Aan eenieder die dit leest en graag nog meer zou willen weten, ik nodig je bij deze uit, vraag maar raak. Zo niet? Even goeie vrienden, fijne dagen. 

Lieve crew van Wie is de Mol?, ontzettend bedankt voor alles! Woorden schieten tekort om jullie te bedanken voor dit avontuur, de begeleiding en vooral steun. Lieve lieve kandi’s (liefkozende afkorting voor kandidaten) wat een mooie groep mensen zijn jullie! Ik heb enorm met jullie gelachen! Velen van jullie heb ik bewust tijdens het spel wat meer op afstand gehouden, maar jullie zitten inmiddels allemaal in mijn hart en kan niet wachten om jullie weer te zien.

Molletje, chapeau! Wat heb jij een ongelofelijk goed spel gespeeld.

Bye bye, zwaai zwaai & adios

Ben