Dagboek van de winnaar

Het is een doordeweekse avond en mijn telefoon gaat, onbekend nummer, ik neem op. ‘Ben je alleen en kan je vrijuit praten?’ Ik ben alleen thuis dus ja. Wie is de Mol??? Of ik mee wil doen??? Hoe komen ze daar nou weer bij, waarom ik??? Ik begrijp er niks van.

Ik ken het programma en ik weet dat het de Champions League van de Nederlandse televisie is. Maar ik heb in het hele bestaan van het programma nog nooit één aflevering helemaal afgekeken. Daar komt ook nog eens bij dat ik niet goed kan puzzelen, slecht in raadsels ben en het liefst anderen help in plaats van mezelf. Ik twijfel, wil ik dit wel, kan ik dit wel? Mijn vriendin komt thuis en ik vertel haar meteen over het geheimzinnige telefoontje, ze zegt: ‘Dit moet je doen, dit kan jij en je gaat winnen.’ Dat vond ik nogal voorbarig, maar haar enthousiasme is aanstekelijk en ik besluit de uitdaging aan te gaan.

Dan is de dag van het vertrek aangebroken. Ik zeg tegen mezelf: gewoon dichtbij mezelf blijven en genieten. Maar het belangrijkste, denk als Pipi Langkous: ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan. Met dat motto kom ik meestal heel ver.

Als ik mijn blinddoek afdoe bij de eerste opdracht zit mijn hart in mijn keel. Waar ben ik? Ben ik dit echt aan het doen? Mijn intuïtie wordt meteen op de proef gesteld: een deal met de Mol, nu al? Nee dat kan ik niet maken. In een fractie van een seconde zegt mijn gevoel: niet doen en vanaf dat moment weet ik wat me te doen staat, volg je instinct. Eerlijk gezegd snap ik er nog steeds niet zoveel van, maar het is begonnen en er is geen weg meer terug. Het meest bizarre avontuur dat ik tot nu toe heb mogen meemaken. Het brengt me langs verlaten kloosters, barokke kastelen en uitgestrekte bossen. Ik sta oog in oog met blacklight ballerina’s, doe loopings door het Tsjechisch luchtruim met een zweefvliegtuig en word keihard genaaid door mijn bondgenoot Charlotte. Ik moet erom lachen, ik dacht toen echt dat ik naar huis zou gaan, maar ik wist ook dat ik nog één kans had, de test! Ondanks dat Charlotte me in de maling had genomen bij de opdracht Raadgeving, nam ik het haar niet echt kwalijk, misschien een beetje. Maar zonder haar was ik nooit zo ver gekomen. Ik had een verschrikkelijk goede bondgenoot in haar. Samen Joshua en Marije afluisteren in het hotel, beetje de medekandidaten op het verkeerde spoor zetten en overleggen met ons Molboekje ergens in de struiken, geweldig.

Ik overleef executie na executie en bij elke biecht voor de executie krijg ik de vraag: Wat als je nu naar huis moet? Bij die vraag denk ik aan mijn vader, hij is begin 2019 overleden aan de ziekte ALS. Mijn grote Molukse voetbalheld waar ik mijn eerste voetbaltrucjes van heb geleerd. Op zijn sterfbed geeft hij mij een belangrijke levensles: ‘We zijn mensen van de dag, denk aan alles dat je in dit leven mag meemaken, alles dat je niet mag meemaken ken je niet en bestaat niet.’ Hij verwees naar alle mooie herinneringen die we samen hebben gekend, koester die en wees dankbaar. En dat was altijd mijn antwoord op die ene vraag: Wat als je nu naar huis moet? Dan ben ik dankbaar voor alles wat ik heb mogen meemaken, de te gekke opdrachten, de mensen die ik heb leren kennen en dat ik mezelf nog beter heb leren kennen door deze geweldig mooie reis.

Dat ik Wie is de Mol? heb gewonnen had ik nooit verwacht, mijn vriendin Bettina wist het daarentegen al vanaf het begin. Door dit avontuur weet ik dat ik stevig in mijn schoenen sta en dat ik er mag zijn. Vroeger werd ik wel eens gepest, omdat ik anders ben; ik ben een dubbelbloed, van Molukse en Nederlandse komaf, ik ben lesbisch en ik ben een vrouw die mannen met gemak door de benen speelt met een bal. Dat vonden mensen raar en dat werd mij heel duidelijk gemaakt. Als je dit leest en je hebt het gevoel dat je anders bent of wordt buitengesloten, dan hoop ik dat mijn reis in Wie is de Mol? jou kracht of inspiratie geeft. Want ook al verwacht je misschien niet zoveel van jezelf en verwachten anderen niet zoveel van jou, je kan altijd meer dan je denkt.

Tot slot, wat ben ik dankbaar voor alle mensen die achter de schermen aan dit mooie programma werken. Dit maak je alleen maar mee bij Wie is de Mol?. De bubbel die deze crew bouwt waarin ik alle dagen mee heb mogen doen is ongekend. Een hele diepe buiging voor jullie allemaal. Jullie hebben mijn leven een stukje rijker gemaakt.