Dagboek van de winnaar: Fons Hendriks

Met een opgeblazen buik nog vol van de Mexicaanse cocktails, wil ik de ochtend na de ontknoping graag een boekje opendoen over hoe ik het spel heb gespeeld. Maar voor ik er dieper op in ga, wil ik allereerst graag een groot applaus voor Anna de Mol. Hoe zij kromme dingen recht wist te lullen, ik ken niemand die dat zo goed kan. Chapeau! 

Hoe Sor en ik elkaar vonden

Een ding wist ik zeker nadat ik te horen kreeg officieel mee te mogen doen met WIDM: ik ga jagen op die Mol tot ik erbij neerval en ik maak mijzelf zo verdacht mogelijk bij de andere kandidaten! Maar dan moet er niet iemand in de groep zijn die mijn tactiek gaat dwarsbomen. Sor was - heel irritant- de vervelende kandidaat die mij direct voor het blok zette. In aflevering één had ik hem als enige verteld dat ik op Rian stemde om haar vrijstelling uit het spel te krijgen. Mijn vertrouwelijke informatie gooide hij zonder enige schaamte een half uur later in de groep, waardoor ik met mijn mond vol tanden moest uitleggen dat het toch écht anders zat. Ik wilde het vertrouwen van Rian namelijk nog niet beschamen, zo vroeg in het spel. Nog, welteverstaan. “Sor moet ik dicht bij mij houden”, was mijn conclusie. 

Wij sloten in aflevering drie een bondje, door te spugen in onze handen, een stevige natte handdruk en te beloven dat we de pot zullen delen wanneer een van ons de winnaar zou zijn. Dan pas konden we elkaar vertrouwen. Het bijzondere aan onze samenwerking, is dat we geen informatie aan elkaar deelden over de Mol, maar dat we besloten elkaar zo verdacht mogelijk te maken in het spel om de andere kandidaten op een dwaalspoor te krijgen. Ter illustratie: Sor fluisterde aan Babs dat ik nooit wat in mijn Molboekje schreef en ik deelde met Rian de theorie dat Sor ’s nachts mompelde in zijn droom de Mol te zijn. Mogelijk heeft dat tot zand in ieders ogen geleid, waardoor Sor en ik apart van elkaar heel rustig bewijs konden verzamelen wie de Mol was.

Mijn nepmolacties

Ik ben de tel kwijt wanneer en hoe vaak ik heb genepmold (nieuw werkwoord), maar ik zal er twee noemen die bij mij nog het verst op mijn netvlies staan. 
Allereerst tijdens de Molympische Spelen, ik nam de rol van Kees over als ‘commentator’. Ik trof een bloederig tafereel aan: kaartjes waren weg, verscheurd of onleesbaar doordat ze doorweekt waren en een overkookte Justin die overzicht probeerde te bewaren. De situatie viel niet meer te redden, aldus mijn bescheiden mening, maar deze chaos kon ik inzetten om mezelf verdacht te maken. Ik riep maar wat door de microfoon, het kon een boodschappenlijstje zijn, waardoor de ellende voor de kandidaten op de tribune compleet was. Justin verloor door frustratie bijna zijn stem. Tijdens de evaluatie wees ik direct naar Kees en Anna, om mijn straatje zogenaamd schoon te vegen. Verdacht.

Stenen stapelen is niet mijn favoriete hobby, en al helemaal niet als Tooske op je vingers meekijkt. Zij was een zeer geduchte kandidaat, haar Molboekje was een minutieus archiefwerk van alle ontwikkelingen in het seizoen, dus ik had mijn peilen weer eens op haar gericht. Ik liep naar de stapel Mayastenen waar Tooske en ik niet hebben gezien of de som daadwerkelijk klopte. Ik wilde deze stenentoren naar eigen zeggen checken en tilde daarom de bovenste steen omhoog. Tooske begreep dat totaal niet en corrigeerde mij direct door de steen terug te leggen. Door mijn actie ging er geld uit de pot en deelde Tooske haar irritatie met de andere kandidaten. Verdachtmaking volbracht. 

Wanneer Anna op mijn radar kwam

Er waren meerdere zaken die ik opvallend vond aan het gedrag van Anna. Zij stond overal vooraan, legde de verdenkingen direct op anderen als er weer eens geen geld werd verdiend, zij kon met haar charme en intelligentie iedereen om haar vinger winden, waardoor niemand tegen haar in ging. Die moet ik extra in de gaten houden, dacht ik na de Molympische spelen. Maar het was nog geen bevestiging dat zij daadwerkelijk de Mol was. 

Er waren twee momenten die bepalend zijn geweest voor mijn geïsoleerde focus op Anna. Bij de worstelopdracht stond ik samen met Justin in een hotelkamer op de vierde verdieping. Ik kon naar buiten kijken om Anna en Jeroen in de weer te zien op straat. Zij moesten de worstelaars tekenen die in het stadion aan het vechten waren. Enthousiast tekenden zij erop los. Maar ik zag Jeroen alleen tekenen wanneer hij een bezoeker had gesproken, Anna zat tegenover een rek met poppen. Poppen van worstelaars die helemaal niet in het stadion zijn. Daardoor konden wij de selfies van de andere kandidaten in het stadion niet linken aan de tekeningen van Anna. Een keiharde Molactie. 

Met de tuktuk-opdracht had ik wat vertraging opgelopen, doordat de motor op een onbegrijpelijke manier niet startte. Eenmaal aan de praat, besloot ik het ritje van Anna na te rijden. Zou zij daadwerkelijk de genodigden hebben opgepikt in haar tuktuk? Nee, er stond een koppel doodleuk te wachten langs de weg. Ik heb je, Anna, dacht ik. Niemand zou hierachter komen, behalve ik door die vreselijke tuktuk. :-)

Wat een ongelooflijk avontuur, het was een ware ontgroening om met negen onbekende mensen de meest uitzonderlijke dingen samen te doen. We deelden lief en leed met mensen die je nog maar 24 uur kent. Het schept een band die levenslang meegaat. Veel liefde voor het team achter het programma WIDM en natuurlijk voor de kandidaten, die ik normaliter voorbij zou lopen.

Grapje. Kusje. 

Fons