Dagboek van de zevende afvaller

Mooie avonturen beleven op prachtige plekken in de wereld, dat willen we toch allemaal? Dus toen ik werd gevraagd om nóg een keer mee te doen aan het geweldige avontuur dat Wie is de Mol? heet, zei ik ongeveer binnen 0,3 seconden: “Ja hoor, wanneer vliegen we?”

Het bracht me meteen terug naar mijn Mol-avonturen in Japan, wat een tijd! Ik kijk zo graag terug op het om de tuin leiden van mijn mollenvrienden. Het molschap beviel me uitstekend. Een beetje liegen, bedriegen, verstoppen en onthullen, konkelen en draaien. Kortom: alles wat je normaal niet mag doen, maar hier ineens ‘essentieel spelgedrag’ heet.

Daarom was het wel even schakelen toen ik hoorde dat ik dit keer naar Portugal zou afreizen, niet als Mol, maar als kandidaat…

Dat heb ik geweten. Het leven als kandidaat vond ik toch echt een tandje pittiger dan het leven als God in Molland. Die eerste twee testen waren echt killing. Wat een spanning. Ik wilde zó graag door. Nog meer meemaken van dit spel. Gelukkig werd het daarna wat relaxter en kreeg ik de smaak steeds meer te pakken.

En mensen, jullie weten het:K.I.M. = Kennis Is Macht. Dus ik schreef echt alles op wat ook maar enigszins van pas kon komen in de zoektocht naar de Mol. Als Nathan z’n mat net anders gekamd was dan vijf minuten geleden, dan stond het in mijn boekje.

Ooit zei Erik van der Hoff in Tokyo tegen mij: “Volgens mij geniet jij net zo veel van de weg ernaartoe als van de eindbestemming.” Arigatō, Erik. Ook al had hij toen niet door dat ik iedereen glashard aan het besodemieteren was, hij had wél gelijk. Ik geniet enorm van op pad zijn met een groep leuke mensen, niet wetend wat de dag gaat brengen, niet wetend waar je die nacht gaat slapen, niet wetend wie je ondertussen de hele tijd loopt te bedonderen.

Deze trip, met deze negen heerlijke mensen, was een feest. Ik zat weer in de schoolbanken, waande mezelf Nancy Drew in een levensecht Cluedo-spel, kreeg een vette kans in een leeg zwembad (die ik helaas niet kon verzilveren zoals ik wilde…) en heb nog steeds een lamme arm van het sinaasappels persen in die prachtige boomgaard. Te veel om op te noemen eigenlijk. Je had erbij moeten zijn.

Ja, helaas nét geen finalist. Helaas ook geen winnaar. En ja… óók geen Mol. Dat rode scherm was wel even een flinke domper. Ik was behoorlijk overtuigd van mijn Mol, maar blijkbaar was ik niet de enige met die theorie. Tja, zelfs een oud-Mol kan zich een keer laten foppen.

Toch ben ik trots op hoe ver ik ben gekomen als kandidaat. Ik heb gewoon alle spellen meegemaakt. Alles. En dat is precies waarvoor ik kwam: beleven, meemaken, erbij blijven tot de laatste druppel mimosa.

Dank lieve Molloten thuis, dank leukste crew, en vooral dank aan die negen lieve schatten die voor altijd in mijn hart zitten. Obrigado a todos.