Dagboek van de zevende afvaller - Afl. 7

Aangekomen op Schiphol begonnen de zenuwen. Ik bleef maar denken: 'waar heb ik mij in vredesnaam voor opgegeven?' Een avontuurlijk spelprogramma met als titel The Game waarin deelnemers met een groep medespelers op reis gaan. Het enige dat van tevoren met mij gedeeld was, was dat het een afvallersprogramma is. En terwijl ik op Schiphol rondliep en ondertussen andere medespelers leek te zoeken, kon ik alleen maar denken 'als ik er maar niet als eerste uit lig'.

Eenmaal aangekomen in Oman in het eerste hotel, en nadat ik de andere kandidaten ontmoet had, werden mijn zenuwen iets minder. Ik merkte dat iedereen het spannend vond, want niemand wist wat hen te wachten stond. Dacht ik ;)

Als snel werden we opgehaald en ging The Game beginnen! Ineens was ik weer BIZAR zenuwachtig! Maar, mijn stoutste dromen kwamen uit! Ik bleek niet mee te doen aan het nieuwe spelprogramma The Game, maar ik deed mee aan WIE IS DE MOL?! Ik voelde allerlei emoties en ik voelde mij vooral sterker worden, want vanaf dat moment wist ik precies waar ik aan mee deed en kon ik direct bedenken wat voor kandidaat ik wilde zijn.

Ik koos ervoor om mezelf te zijn. Mensen die mij kennen weten dat dat al gek genoeg is. Ik ben soms wat warrig, wisselvallig, kan heel blij zijn, maar ook emotioneel. Ik ben gevoelig en houd van harmonie, maar zou ook iemand voor de bus gooien voor de winst. Fanatiek ben ik sowieso! Ik houd van winnen en mijn doelen waren: de Mol ontmaskeren en de finale halen. 

Na een aantal toffe opdrachten was daar de eerste test, bij een prachtig fort. Na het maken van de test was ik doodsbang. Ik had mijn test te veel ingevuld op Anne-Britt, terwijl ik mij zó had voorgenomen om te spreiden de eerste paar tests en vooral niet in die tunnelvisie te belanden. Ook had ik, naar mijn idee, heel veel informatie over opdrachten en kandidaten geschreven in mijn molboekje, maar dat bleek niet genoeg. 'Welke kleur had het shirt van de Mol?' Oké, maar daar had ik niet op gelet! Ik bedacht mij, mocht ik er nog inzitten na de eliminatie, dat ik vanaf nu alle, voor mij, onzinnige dingen, ook zou gaan opschrijven in mijn boekje.

De eerste eliminatie werd mijn naam als eerste genoemd. Simone: GROEN SCHERM! Wow, niet te geloven! Ik zit dus goed, was mijn eerste gevoel. Toen Anne-Britt het rode scherm kreeg was ik compleet verbaasd. Zo kan het spel dus lopen...

Mijn tweede test zou ik meer spreiden en dat deed ik, maar ik richtte mij wel voornamelijk op Tessa. Toen Tessa die eliminatie moest vertrekken, moest ik echt even goed kijken in mijn boekje en gaan strepen. 

Elke test was ik bang dat ik eruit zou liggen. Ik zei dat ook steeds tegen mijzelf, want dan kon het alleen maar meevallen.
Jelmer was de eerste naam die ik durfde af te strepen. Ik kon mij natuurlijk glashard vergissen, maar hij voelde eerlijk en oprecht. Voor mij was hij sowieso niet de Mol. Na een goed gesprek met Jelmer, van wederzijds vertrouwen, waren we een bondje geworden. 
Emma voelde al snel als vriendin. Het gekke was dat ik haar het ene moment vertrouwde en het andere moment twijfelde ik toch weer. Maar na een fantastische dag op het water, op het strand en een paar heftige opdrachten verder, voelde ik dat Jelmer als Emma niet de Mol konden zijn. Toen Kars als derde het spel moest verlaten waren er nog maar een paar kandidaten over die ik in het vizier moest houden: Tiemen, Ben, Johan en Nyree. Was dit slim? Geen idee! Maar het was wel mijn tactiek!

'Word geen vriendjes met de Mol!' Dat is wat ik mij steeds voorhield. Tiemen had niet een duidelijk maatje naar mij idee. Hij was een lolbroek, had het met iedereen gezellig en ik moest altijd om hem lachen. Johan was ongeveer een week mijn kamergenoot en vriend geworden, maar toch vertrouwde ik hem ook niet. Maar gaandeweg vond ik mijn Mol!

En toen was het tijd voor de finaletest. Het moment voor díe plek in de finale! Na het maken van de test stapten we ieder voor zich in een auto. In de auto kreeg ik mijn rode scherm. Ik baalde als een stekker. Ik ben zó ver gekomen, maar net niet ver genoeg. Ik troostte mezelf door te zeggen: 'Simone, je hebt alles meegemaakt en het was fantastisch!' Ik had veel tijd nodig om het te verwerken. Het was zo'n intense belevenis. Een spel waarbij je veel moet opletten, weinig slapen, liefde voelen voor mensen, maar ook afscheid moeten nemen. Maar... Ik had het nooit willen missen.

Ik kijk terug op een GEWELDIG avontuur! Een warme kamelentocht in de woestijn, met monden vol zeewater rennen om een buis te vullen, rennen in een fort en uit de handen blijven van bewakers. Ik kan alles wel opnoemen! Ik heb van alles genoten! En ik voel me rijk. We begonnen als 10 onbekenden van elkaar, maar het voelt nu als een hele fijne vriendengroep!

Simone