Dagboek van Nora

En vanaf het moment dat ik een ‘GO’ kreeg, heb ik me proberen voor te bereiden. Afleveringen terugkijken, tactieken doorgronden, het spel goed snappen. Maar behalve het kunnen winnen van een joker of vrijstelling, is geen seizoen hetzelfde. 

De groepen niet, het land niet, de opdrachten niet. Een onmogelijke taak om je goed voor te bereiden. En misschien is dat wel de bedoeling.

Op Schiphol aangekomen kreeg ik de envelop met mijn bestemming: Cambodja! Waar the fuck ligt dat? Oh, in Afrika! Ik ben Noord-Afrikaans, dus heb enigszins een voorsprong op de rest. Alsof alle Afrikaanse landen hetzelfde zijn. Of nee! Toch geen Afrika. Ergens in Azië! Daar moesten we heen. Op het internet gezocht naar informatie over het land. Verder om me heen gekeken, maar herkende verder niemand. 

Wie zijn dan de andere kandidaten? Als een CIA-agent het vliegtuig instappen. De opdracht was helder: trek niet de aandacht. Dus toen ik op de wc even mijn deo opspoot en het alarm keihard hoorde afgaan vanwege de rookwolk die ik veroorzaakte, was het wel even klaar met onopvallend zijn. Maar gelukkig heb ik onze missie niet in gevaar gebracht.

Aangekomen op de bestemming, konden we dan toch langzaam met elkaar kennismaken. Je wil eigenlijk niet meteen in het spel zijn, maar het gaat automatisch. Zoals een goede CIA betaamt, heb ik iedereen ondervraagd alsof ik de wereld te redden had. Gelukkig was ik niet de enige en vonden we elkaar in deze nieuwsgierigheid.Na een lange vlucht en een heerlijke nachtrust, kon het spel dan eindelijk beginnen. 

Vanaf vertrek stampte ik de volgende zinnen: “Geen tunnelvisie! Geen tunnelvisie! Geen tunnelvisie!” En wat doet Nora op de eerste dag van het spel? Tunnelvisie!!!! Wat zeg ik?! Ik zat in een bunker met alle deuren op slot en de Mol volledig in mijn vizier en tot mijn beschikking! Ik heb je! En ik laat jou niet los! Wat liep ik er arrogant bij. Zelfs toen na de eerste dag bleek dat er nog helemaal geen Mol was, bleek het moeilijk om uit die bunker te komen. 

Een rood scherm! Ik voelde het toen ik op mijn stoeltje ging zitten. Ik ga er vandaag uit, zei een stemmetje in mijn hoofd. En dat gebeurde. Ik voelde een mix van opluchting en teleurstelling. Afvallershotel it is. Moet zeggen dat je daar alles doet, behalve afvallen. Het eten in dit land was to die for. De mensen zijn zo warm, liefdevol, geduldig en lopen hun longen uit hun lijf voor je. En nee, ik heb het niet over Cambodjanen, maar over de geweldige crew achter de schermen. Wat zijn we gedragen, gesteund, gemotiveerd en soms zelfs gevoed door het geweldige en kundige team.

De reis van mijn leven! Dankbaar en vereerd dat ik deze nieuwe familie mag omarmen. Geen winst kan op tegen de winst die ik voelde bij terugkomst. Ik had een hele nieuwe familie.