Dagboek van de afvaller - afl. 1
Vincent Vianen: Het moment van de test & executie kwam echt plotseling. Vooraf zat ik met mijn helikoptermaatjes op een bankje en wilde ik niet teveel in mijn Molboekje zitten waar zij bij waren. En toen was het opeens mijn beurt om de test te doen.
Had ik toch in m’n boekje moeten kijken? De test ging echt met een flits. Ik heb de vragen wel goed in me opgenomen, maar ik dacht oké… spreiden en niet te lang over de vragen doen met de hoop dat iemand op z’n minst even veel vragen goed of fout had en dat ik net sneller was. Want het is zo moeilijk om zo snel al goed te raden wie de mol is!
Op het moment dat we bij de executie zaten voelde het zo bizar! Ik zat daar met alle andere kandidaten en het voelde alsof ik daar alleen zat. En tegelijkertijd zat ik in WIE IS DE MOL! In mijn hoofd keek ik naar een aflevering waar ik zelf in zat. Het leek een eeuwigheid voordat Art begon met het intikken van de namen. Maar ik had een sterk voorgevoel dat ik naar huis ging. Vooral omdat ik geen flauw idee had wie de mol was. Daarvoor zat ik er te kort in en had ik met te weinig mensen gesproken. Omdat ik dit wist, gaf het mij even tijd om me mentaal voor te bereiden. Art was toch zo lang aan het praten. Ik wist ook dat ze mijn vrijstelling af zouden pakken, ik had waarschijnlijk precies hetzelfde gedaan als ik in hun schoenen stond. Ik vond het ook geinig om de reacties te zien, toen ik mijn vrijstelling had opgegeven. Dat hadden ze niet verwacht natuurlijk. Ergens had ik hoop dat iemand het slechter dan ik had gedaan in de test, dan zou ik verder kunnen gaan met het spel en mijn plannetjes.
Tijdens de executie was ik toch nog bezig met het spel door een beetje de reacties te lezen na elk scherm. Want je weet maar nooit. Maar na elk groen scherm werd dat beetje hoop dat ik nog had kleiner totdat ik bijna als laatste aan de beurt was. En ja, zoals ik al dacht. Ik lig eruit. Ik kan me nog de grootte van Jochem ‘s ogen herinneren toen Art zei dat ze mijn vrijstelling weg hadden genomen en de reacties van iedereen toen mijn scherm op rood ging. Sommige verrast en sommige niet. Ik had heel graag langer willen doorspelen, maar dit hoort erbij. Als eerste afvallen voelde minder erg dan ik verwacht had. Het lijkt me echt vreselijk om net voor de finale af te vallen. Ik stond er verder niet te lang bij stil, ik moest ook meteen aan het werk als choreograaf voor de bioscoopfilm ‘Onze Jongens’. Het avontuur ‘Wie is de Mol’ was voorbij voordat ik met mijn ogen kon knipperen, maar ik zou het zo weer opnieuw doen.