Dagboek van de Mol
Een groene loper, duizenden fans ( zo druk leek het ☺ ) en een studio vol bekenden, geliefden en mollega’s. En daar zitten we dan, de drie finalisten. De eerste vijf minuten aan tafel klopt mijn hart in mijn keel en mijn droge bek valt met geen water vochtig te krijgen. Oh god, daar gaan we. De bekendmaking.
Wie is de Mol? … ik tel 21,22,23 . De drie langste tellen uit mijn leven en om me heen lijkt het alsof de wereld even stil staat. Ik hoor niks meer en het is muisstil om me heen. Iedereen houdt zijn adem in en wacht op de vier bekende woorden. En dan moet ik ze zeggen en dan weet ik dat het avontuur van mijn leven erop zit. Dit moment wil ik eigenlijk zolang mogelijk rekken want ik wil niet dat het voorbij is. Maar dan is er geen ontkomen meer aan en zeg ik het … Ik ben de mol… De zelfzekerheid die ik voelde tijdens het mol-zijn in het spel, heeft nu plaats gemaakt voor een klein jongetje van 10 jaar die heel zenuwachtig vier kleine woordjes moet uitspreken.
De studio ontploft en de fans buiten juichen zo hard dat het Vondel CS gebouw op z’n grondvesten trilt. Als we na de bekendmaking naar buiten lopen worden we zo uitbundig ontvangen dat de Justin Bieber in mezelf ontwaakt. Ik heb nog steeds kippenvel als ik aan dat moment terugdenk. Wat was dit onvergetelijk leuk om mee te maken!
Ik heb het zo tof gevonden om de mol te mogen zijn. En het bedriegen en liegen tegen mijn medekandidaten ging me vrij goed af. Als mens haat ik deze eigenschappen bij iemand maar als mol omarmde ik ze. Ik baalde echt als er veel geld werd verdiend maar veinsde dan een grote glimlach. Mijn tactiek als mol was dat ik niet de mol moest spelen. Maar dat ik de mol was die een hele goede kandidaat moest spelen, die dan wel stiekem ontzettend de boel aan het verstieren was. Zo was ik in het begin vrij zenuwachtig bij de eerste opdrachten en deed ik tegen mijn medekandidaten alsof ik het best spannend vond om voor Art te staan. De ‘’ideale kandidaat’’ tactiek heb ik 3 weken volgehouden en daardoor kreeg ik ook een oprechte band met de andere kandidaten en met name mijn lieve vriend Diederik en won ik hun vertrouwen. Ik vond het daarom ook best moeilijk om de anderen te zien gaan. Maar dat hoort bij het mol-zijn en het is een afvalrace.
Ik had dit avontuur met niemand anders willen spelen dan met deze mollega’s. Stuk voor stuk unieke persoonlijkheden met een grote dosis empathie en humor. En wat was het fijn om tussen deze kandidaten de mol te zijn. We hadden met z’n allen een onuitgesproken pact gemaakt om vanaf minuut 1 het spel hard en vol te spelen. We vonden dat we dit verplicht waren aan het spel omdat we allemaal zo van Wie is de Mol? houden. En er is niks leukers om je als mol te bewegen tussen fanatieke kandidaten. Ik voelde me als een vis in het water. En daar zal ik ze altijd dankbaar voor zijn! Als laatste wil ik ook de makers, bedenkers en crew van Wie is de Mol? bedanken. Zij behoren allemaal tot de crême de la crême van de televisiewereld en het was een eer om met jullie één seizoen te mogen samenwerken aan dit geweldige programma!
Dit zijn mijn laatste woorden als mol en weer voel ik dat ik niet wil ophouden met typen, omdat het er dan echt op zit. Ik ben vast de meest melancholische mol ever! Het wordt bijna gênant. Maar ik voel tegelijkertijd ook dat het goed is en dat ik het goed heb gedaan. Althans, dat hoop ik. Want ik ben een groot Wie is de Mol-fan en het was een droom die uitkwam toen ik gevraagd werd voor dit seizoen en al helemaal toen ze van mij de mol maakte. En ik wilde graag voor jullie ,Wie is de Mol? - fans , er een te gek seizoen van maken! Veel plezier met het volgende seizoen en tot snel!
Liefs,
Thomas de Mol