Als Mol heb je een taak. Zoals eerder gezegd is het een eenzame taak om te volbrengen.

Vooral te midden van de groep. In m’n eentje. Maar het voelt goed mijn eigen pad te volgen. Te doen wat ík wil. Te bepalen met wie ik een verbond wil. Of niet.

Wie weet maak ik vrienden voor het leven. Of niet. Hoe spelen we verder? De groep lijkt blind voor wat zich allemaal voor hun ogen voltrekt en tast in het duister over wat er nog op ze af gaat komen. Sommigen hebben de behoefte om informatie te delen. Anderen wroeten en graven liever hun eigen weg door het spel. Soms denken ze iets boven de grond te zien komen. Zijn ze ervan overtuigd dat ze écht iets aan het licht brengen. Maar het patroon van gangen en molshopen is lastig te doorgronden. En dan blijkt de groep toch weer stekeblind.

De enige met inzicht en kennis ben ik, de Mol. Over een paar weken zal dat aan het licht komen. Dan zal de groep eindelijk antwoord krijgen op die ene vraag: Wie is de Mol? Maar voorlopig blijf ik zitten waar ik zit. Ondergronds.