![Dagboek van de tweede afvaller - Afl. 3]({"src":{"default":"https:\/\/wieisdemol.assets.avrotros.nl\/_processed_\/0\/2\/csm_Dagboek-afvaller2-aflevering3_f90956b807.jpg"}})
Dagboek van de tweede afvaller - Afl. 3
Hoezo heb ik me nu zo laten leiden? Door deze test? Ik had bij voorbaat al besloten op wie ik wilde stemmen en toch liet ik me meeslepen door de vragen in de test. Het gaat allemaal mega snel. Want je weet dat als je de langzaamste bent met het beantwoorden van de vragen, je eruit kunt vliegen.
Het zit erop. De test is afgerond en ik kan nu niet meer terug. Ik had een knoop in mijn maag. Het voelde net alsof ik een toets op school had verknald. Alleen weet je het pas zeker wanneer je de uitslag krijgt. Het wachten was begonnen.
Ik zat op een bankje in de verte te staren over een prachtig stuk landschap, terwijl een heerlijk briesje langs mij heen blies. Een prachtig ontspannen moment. Maar niks was minder waar. Het wachten leek wel eeuwen te duren.
En ik zat daar met een knoop in mijn maag die langzamerhand op een meteoriet begon te lijken. ‘Geniet er nou maar van Tess! Want dit kan zomaar jouw laatste moment in Wie is de Mol? zijn. It’s ok Tess. You did the best you can. En ongeacht hoe ver je bent gekomen in het spel, thuis zijn ze allang trots op je.’
Terwijl ik aan het wachten was, blikte ik terug op alle leuke momenten die we samen hebben gehad en alle bizarre opdrachten waar ik aan mee heb gedaan. Het heerlijke eten in dit prachtige land, de vriendelijke mensen en de rijke cultuur. Dit is stiekem toch een droom die uitkwam. Ik wilde in 2024 mooie avonturen meemaken. En dit was zonder twijfel de beste manier om mijn jaar avontuurlijk te openen.
Het is namelijk een gigantische stap voor mij geweest om mijn gezin, mijn toen nog zevenjarige zoontje, mijn vrouw en mijn pasgeboren baby van 3 maanden in Nederland achter te laten om mee te doen aan THE GAME. Hahaha.
Toen ik mij in september aanmeldde, hoopte ik op impact. En impactvol was het zeker geweest. Laat het maar op je afkomen. Wij zien wel wat er zo gebeurt.
Terwijl wij naar de befaamde klapstoelen lopen, voel ik mijn hart tekeergaan. Ik ging rustig zitten. Zette het Black Panther-rugzakje, dat ik van mijn zoon Tyrus mee mocht nemen om aan hem te denken terwijl ik weg was, neer. En ik probeerde rustig adem te halen. Don’t panic. Hou je rustig. Het verlossende woord is nabij.
Er waren al een paar groene schermen langs geweest. Dus ik begon hem nu wel echt te knijpen.
‘TESSA!’
I’m telling you, vanaf dit moment leken er weken voorbij te gaan voordat ik het zag.
Mijn rode scherm. KAK! Ik lig eruit. Neeeeeeeyyy dat meen je niet. Ughhh mijn onderbuikgevoel had gelijk.
Normaal vind ik dit een heerlijke eigenschap. But not today. Ik baalde als een stekker. Maar… Ik kon weer ademen. En dat was echt een heerlijk gevoel.
Ik mag weer naar huis. Ik mag weer naar mijn zoontjes en mijn vrouw. Zelfs het knuffelen met mijn hondje Bella had ik gemist. Op avontuur gaan is leuk, maar niks kan boven het vooruitzicht waar ik nu naartoe kon leven. Morgen ben ik weer thuis. Waar ik iedereen kan vertrouwen en ik niet constant over mijn schouder hoef te kijken.
Want als ik heel eerlijk mag zijn, is dat hetgeen dat ik het meest heb onderschat. Omringd zijn met mensen waarvan je weet dat je ze eigenlijk niet kunt vertrouwen, omdat er één rondloopt met een dubbele agenda. Dat viel mij zwaar tegen. Maar ik heb genoten. En ik heb ook weer nieuwe dingen over mijzelf geleerd.
And I mean come on girl. You are so blessed to have lived this experience.
Ik ga naar huis met een geheven hoofd en een rugzak vol zelfvertrouwen.
Up to the next adventure!
“Mic drop”
Groetjes Tessa
Meer Wie is de Mol?
