Dagboek van de vijfde afvaller - Afl.6

In mijn klamme hand de envelop met daarin mijn visum en boekingsbevestiging die ik net twee minuten geleden van productie in mijn handen gedrukt heb gekregen. In mijn hoofd denk ik; “zeg jij het maar” – ik hoefde alleen met een koffer op Schiphol te verschijnen. Vanaf nu is alles een groot vraagteken. 

Langzaam komt het weer terug: “eindbestemming Muscat, Oman, met een overstap op Doha, Qatar”. Bij het uitspreken van het woord ‘eindbestemming’ denk ik aan de dubbelzinnigheid van het woord. Wat wordt eigenlijk mijn eindbestemming en vooral; wanneer komt die voor mij in zicht?

Het antwoord op die vraag blijkt de Wahibi Sands woestijn. En waar ik nog hoopte op een fata morgana, verscheen toch écht vanachter de duinen de taxi die mij naar huis zou brengen. 

Terug van het avontuur dat door mij veelvuldig als 007-waardig is aangeduid. Maar waar dat andere getal, dat van duizend-en-één, ook recht doet aan de adembenemende omgeving en ervaringen. 

De eerste eliminatie. Ik voel een traan over mijn wang rollen. Serieus, Johan? Ga je hier nu een potje janken op tv? Wedden dat ze het op camera hebben! In mijn hoofd monteer ik er al vioolmuziek onder en herken ik het beeld van eerdere seizoenen. Toch is het waar dat er bij de eerste eliminatie zo’n ontlading vrijkomt. Ik wijt het maar aan een combinatie van spanning, medelijden en een gebrek aan slaap. 

Ach er is nog hoop; toen het Máxima overkwam, viel tv-kijkend Nederland ook in katzwijm… 

Het blijft televisie. Studeren voor de camera – ook zoiets. Wanneer ik mijmerend in de verte kijk en langzaam de pagina van mijn Molboekje omsla, zie ik mezelf weer in de universiteitsbibliotheek zitten. Zo zwoel heb ik nog nooit gestudeerd voor een test. 

Ik vergeet steeds meer de camera’s. Zwetend een steile berg op rennen, een lokale markt ondersteboven halen en in opperste concentratie een schaal met water balanceren; niet altijd even charmant, maar wat was ik onbedachtzaam aan het genieten. 

Naast het adembenemende spel waardeer ik ook de momenten daarbuiten: een ‘Mol-vrij’ moment met m’n kamergenoot, de gesprekken met de fantastische crew, of simpelweg een kop koffie.  

Het is 6 uur ’s ochtends als ik midden in de woestijn met de slaap nog in mijn ogen voor de tent sta. In mijn ooghoek zie ik een man voorbijlopen met zijn kameel. Als een buurman die in de ochtend zijn hond uitlaat. Een onvergetelijk beeld op – wat zal blijken – mijn laatste dag in Oman. Was het de woestijn of simpelweg een sluwe Mol die daar het laatste zand in mijn ogen strooide?

De eindeloze zandduinen zijn weer ingewisseld voor een computerscherm. Hoe was je vakantie? Lekker weer gehad? Ik schrik op en staar naar mijn collega’s. In mijn hoofd tel ik het aantal broeken en onthoud ik de kleur van hun overhemd. Het kan zomaar een vraag zijn op de test… 

Oh nee, ik ben weer thuis.

Johan