Dagboek van de zesde afvaller - Afl. 6

Ai! Daar ging ik dan. Op een berg in Oman vloog ik eruit, na een heerlijk diner waar ik niets van onthouden heb. En. Wat. Was. Dat. Fijn.
Natuurlijk had ik willen zeggen: “Oooh, wat had ik graag in die finale gezeten” en “Verdorie, als ik nou net die ene vraag goed had beantwoord dan zat ik er wél bij!”. 
Maar dat zou liegen zijn. En dat lieve kijker, heb ik al genoeg gedaan in dit programma. In mijn afvallersdagboek zal ik eerlijk zijn.

‘Zou je het weer doen?’, vroeg iemand laatst aan mij. Daar moest ik even over nadenken. Het spel vond ik fantastisch en ik genoot van de opdrachten. Zo voelde ik mij helemaal James Bond tijdens de opdracht op de bootjes. Kon ik mezelf laten gaan als ‘ninja’ in een kledingwinkel in een oud Omani dorpje. En nog steeds denk ik met een grote glimlach terug aan die schoolklas.  

Tijdens het programma heb ik veel over mijzelf geleerd. Dat begon bij de lasergame-opdracht. Of eigenlijk daarvoor. Middenin de nacht reden wij naar een pretpark. Er klonk een stem uit de radio – er viel wat te winnen – en hij wenste ons succes. Een-voor-een noemde hij onze namen. Bij het horen van mijn naam veerde ik op. Dit was een wake-up call. Het is geen gezellig schoolreisje. Nee, we zijn hier om de Mol te ontmaskeren. 
In die eerste dagen ging ik als een kip zonder kop het spel in, maar tijdens die opdracht zette ik bewust mijn karakter in om het spel te beïnvloeden. Met een beetje chaos, veel enthousiasme en wat dominantie sleepte ik een joker naar binnen! Om daarna nog even wat mensen te irriteren met de portofoon, terwijl dat kostbare hout brandde in mijn onderbroek. 

Ik kwam steeds verder in het programma, maar vond het ook steeds lastiger om te genieten. Wie kon ik nou echt vertrouwen? De bondjes, de dubbele agenda’s en het totaal loslaten van de controle… Ik vond het allemaal vreselijk ingewikkeld. 

Als kandidaat word je van het ene avontuur in het andere avontuur gegooid. Zat ik daar ineens op een kameel in de woestijn, in traditionele kleding met een tulband op. In plaats van het moment in mij op te nemen en te zien hoe gaaf dit was, was ik helemaal overprikkeld. Wie heeft er een bondje? Wat fluisteren ze nu naar elkaar? Is dat een verdachte actie? Hier moet ik trouwens wel een shout-out doen naar Ben, die riep af en toe: “Wel genieten hé!” en dat lukte dan ook even.

Een mix van lange nachten, weinig slaap en constante alertheid maakten het spel voor mij tot een intense belevenis. Tja, zelf meedoen is toch echt wat anders dan vanaf je bank toekijken. Al kan ik wel zeggen dat juist dat terugkijken voor mij heel fijn is. Als je een radertje bent in dat grote mechanisme, dan vergeet je gewoon in wat voor een gaaf programma je zit. 

Hoewel ik ze soms kon vervloeken, ben ik de makers dan ook ontzettend dankbaar voor het avontuur dat ik mocht beleven. Ik heb ongelofelijk veel gelachen tijdens de reis. De kandidaten en redacteuren heb ik in mijn hart gesloten. En de ervaring die dit programma mij heeft gegeven pakt niemand mij meer af. 

En op die vraag of ik het weer zou doen heb ik nog geen antwoord. Nu heb ik mijn buik wel even vol hiervan. Maar ach, ik krijg vast nog weer eens trek… 

Tiemen