Dagboek van nog een afvaller - afl. 6

En die nieuwe kans (renaissance) was een onbeschrijfelijk, mooi en fantastisch avontuur. Ik heb er intens van genoten. En ja, de onhandige kandidaat spelen beviel me prima.

Dat het zo’n waanzinnig avontuur was komt door twee dingen. Ten eerste komt dat door uitstekende regie, perfecte productie, persoonlijke begeleiding en eigenlijk alles en iedereen rondom Wie is de Mol? Want zij zorgen ervoor dat dit een programma is waar heel veel mensen naar willen kijken en waar 99% van de BN’ers aan mee wil doen. En ten tweede waren dat die negen kandidaten waar ik best een beetje tegen op keek. 

Maar neem nou Tina, wat een leuk mens is dat! Ik zie ons nog onhandig opzoek naar spiegels of namen in dat schilderachtige dorpje San Quirico d’Orcia. Of die lieve Nadja, een zeer talentvolle actrice en schrijfster die ik bij de lasergame opdracht zo vreselijk heb zien lachen, dat de tranen over haar wangen liepen. Ik heb nog steeds een beetje spijt dat ik haar op die brug in moeilijkheden bracht met die stomme vragen. Maar ook Horace heeft een onvergetelijke indruk op me gemaakt. Hij is een van de grappigste mannen die ik ken. Mijn room-mate. Wat was ik verdrietig toen hij het spel moest verlaten. Met Ellie had iedereen een goede band. Dat kwam door haar innemende karakter. De moeder van de groep. Ellie liet een leegte achter na haar vertrek.

Elba werd mijn laatste Waterloo. Zowel Patrick als ik moesten het spel verlaten. Maar het voordeel, als je met z’n tweeën moet vertrekken, is dat je elkaars verdriet deelt. Ik was dus blij dat ik met Patrick vertrok.  Ik kende hem al wat langer. Hij is een sfeermaker, iemand die je op je gemak kan stellen en altijd vrolijk is. Patrick is een vriend voor het leven. Jawel ook na dat bondje.

We namen na de executie afscheid van Nikkie, die ik niet meer los kan zien van onze lasergame. Ik zal haar missen. En ook haar bulderende lach. Een prachtige vrouw en een bijzonder mens. Ik zie, door ons vertrek, de tranen van Tygo. Hij heeft een enorm groot hart waar volgens mij 100.000 mensen in wonen. Ik ben blij dat ik een van hen ben. Ook het afscheid van Peggy valt zwaar. Ik zal onze drijfnatte speurtocht door Elba niet snel meer vergeten. Zo ook niet haar mooie verhalen en haar fanatisme in het spel. Ik omhels bij het afscheid Jeroen. Niemand is een groter gevoelsmens dan Jeroen. Hij houdt van iedereen dus dan ga je automatisch van Jeroen houden. Jeroen is mijn held. Hij is een wijs man die ooit tijdens de eerste executie tegen me zei: “Je moet maar zo denken Ron, er gaan er meer door dan dat er afvallen.” 

Want dat was natuurlijk mijn persoonlijke hoogtepunt. Het groene scherm van aflevering 1. De frustratie van dat rode uit 2018 heeft me een lange tijd achtervolgd. We hebben er altijd maar een grapje van gemaakt. Maar toch. Het had zo weer kunnen gebeuren. 

Maar gelukkig kan ik zeggen dat ik mijn eigen record heb verbroken.