Dagboek van Sophie

Wekenlang alert, wekenlang schrijven. Wie stond waar op de foto, wie liep als eerste ergens binnen, wie deed wat, wie had sandalen aan? Of dichte schoenen? Wie haalde geld op? Wie niet? Wat hebben die hersenen overuren gedraaid.

En toen, die laatste eliminatie. Ik kijk naar links en rechts terwijl we naar de stoeltjes lopen. Drie van ons staan straks in de finale. Net daarvoor bestudeer ik mijn Molboekje en alle aantekeningen nog één laatste keer. Ik denk aan de jokers in het spel, de finalevrijstelling. Fingers crossed. Het lot is bezegeld. Mijn hart in mijn keel, maar alles is oké. En daar is-ie: een rood scherm, net voor de finale.

Drie weken daarvoor zat ik op Schiphol. Tot het moment dat het vliegtuig opstijgt, kan ik eigenlijk niet geloven dat ik echt meedoe aan het meest geweldige programma van de Nederlandse televisie. Hoe vaak ik wel niet seizoenen heb gezien, thuis op de bank, en dacht: als je hier toch eens aan mee zou kunnen doen. Wat een eer. Wat een droom.

En dat was het ook. We hadden een heerlijke groep. Binnen enkele dagen voelt een stapel vreemden opeens heel dichtbij. Niet alleen mijn medekandidaten, maar ook de crew en de productie. Alsof je met elkaar op kamp bent. Een kamp met een doel: het vinden van die Mol.

Wie is de Mol? gaat de hele dag door. Ook op het moment dat de camera’s niet aanstaan. Bij het ontbijt, in busjes, op de kamer. Constant ben je elkaars gedrag aan het lezen. Althans, dat probeer je. Tegelijk wil je dat ook weer niet te veel laten weten, want dan kom je ook over als kandidaat. 

Toch merkte ik dat ik na een paar dagen in het spel meer ontspannen werd. Je kiest je momenten om ‘aan’ te staan, maar ook je momenten om je geest te laten ontspannen. Dat hadden we ook allemaal nodig. Gegierd van het lachen heb ik op de kamer met Stijn. Ik deelde ook vaak een kamer met Nora, en we hadden de grootste lol met onze plannen om elkaar verdacht te maken bij de rest. Wie weet heeft het ons geholpen.Ik weet in ieder geval dat er in de loop van het spel heel wat testvragen op mij zijn ingevuld. 

En oh, als ik terugdenk aan al die opdrachten… Alle heerlijke strijdjes met Sam zijn echt een hoogtepunt (in de kluis, Snakes and Ladders, de quiz). Maar ook het lasergamen (ik bleef expres langer in het veld), de karaoke-opdracht (ik vond het zo stoer dat werkelijk iedereen er echt voor ging), dat griezelige spookhotel (ik wist niet dat ik zo hard kon gillen). Ik nam me geregeld voor eerst even rustig te observeren, maar mijn hemel, wat heb ik mezelf in de afleveringen vaak fanatiek heen en weer zien rennen, zien klimmen, roepen, denken.

Niks geen observaties. En toen dat rode scherm. Mijn aantekeningen konden me niet meer redden, deze aflevering. Met geheven hoofd werd ik de laatste deelnemer in het afvallershotel. Ik had er graag gestaan, in de finale, maar het is helemaal oké. Het was geweldig. Een eer. Het was echt een droom, en ik ben eeuwig dankbaar dat ik mee mocht doen, zoveel kon meemaken, zulke geweldige mensen heb ontmoet en zo ver in het spel ben gekomen.