Dagboek van de Mol

25 februari 2022

Ik sta op Schiphol met eindbestemming Tirana, Albanië. Een paar dagen voor de finale-aflevering wordt uitgezonden op tv en een dikke week voor de ontknoping. Ik moet terug. Alsof ik verlang dat dit avontuur niet tot een einde mag komen. Zes maanden geleden stond ik ook hier op Schiphol met dezelfde eindbestemming. Op weg naar Tirana, maar toen met een heel ander gevoel. Ik hoor een stem in mijn hoofd: do not get caught. Ik heb voor vele hete vuren gestaan in m’n leven, maar dit zou wel een van de heetste worden: Waarom wilde ik dit ook alweer? Ik geloof dat ik nog nooit in mijn hele leven zo zenuwachtig ben geweest. Echter zijn het niet de zenuwen alleen. Het is veel meer dat ik voel. Ik heb er zo onwijs veel zin in. Het is ook pure blijdschap dat er gewoonweg een droom in vervulling gaat.

Zeven jaar geleden heb ik de mooiste man van de wereld ontmoet. Hij kijkt nauwelijks televisie, maar er is een programma dat hij vanaf het allereerste begin volgt: Wie is de Mol?. Ik had er wel eens van gehoord, maar nog nooit een aflevering gezien. Samen met hem heb ik Margriet onthuld zien worden als Mol. Dat wilde ik ook! Sindsdien ben ik net als de rest van zijn familie een groot Mol fan.

En nu sta ik hier aan het begin van een groot avontuur met een nog veel groter geheim op zak. Net als de rest van de kandidaten krijg ik een smoelenboek in m’n handen gedrukt en zie ik, net als de kandidaten, voor het eerst wie er meegaan. De meesten ken ik van gezicht. Anderen herken ik niet.

Maar gelukkig is daar Google.

Aangekomen in Albanië mogen we eindelijk kennis met elkaar maken. Waar ik op hoop en waar ik bang voor was, lijkt uit te komen. Ik hoopte op een warme, gezellige groep, lieve mensen. Van die mensen-mensen waar ik me goed bij zou voelen. Wat een geluk, want iedereen is lief en mega geïnteresseerd in elkaar. Oprecht. No bullshit. Meteen worden er grapjes gemaakt en de sfeer zit er goed in. Maar waar ik bang voor was, lijkt ook uit te komen.

Voordat de eerste opdracht begint, gaan we met z’n allen een hapje eten. Ik loop de hotelkamer uit en stap de lift in om naar het restaurant te gaan. Een verdieping lager stopt de lift plots en Sahil stapt in. Uit het  niets stelt hij me die ene vraag waar ik nu nog niet op heb gerekend: Ben jij de Mol? Ik wist dat die vraag een keer zou komen. Maar nu al?! We waren nog niet eens begonnen! Ik dacht dat ik voorbereid was op alles. Dat ik al m’n antwoorden klaar had staan. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Ik had het gevoel dat het zweet me uitbrak en begon zelfs een beetje te stotteren. Nee..ja..ehm..misschien wel. En jij? Ben jij de Mol?. Gelijk probeer ik de vraag terug te kaatsen. De deur van de lift gaat open en ik denk: Het is gedaan. De eerste heeft me nu al gepakt.

Tijdens het eten voel ik dat het cliché, waar mijn Mol-collega’s me al voor hadden gewaarschuwd, waar blijkt te zijn. Jeroen, Rob en Merel zeiden het al. Het is alsof het woord MOL op je voorhoofd is getatoeëerd. En iedereen aan tafel kan het nu lezen. Diezelfde avond voor het slapen gaan, heb ik mezelf weer bij elkaar geraapt. Dit is toch wat je wilde, die droomrol pakken? Go fix it! Want er staat mij een van de grootste uitdagingen te wachten. Ik heb het mezelf beloofd: wat er ook gebeurt, die 5000 euro moet uit de pot! En ik kan dat alleen maar voor elkaar krijgen als al deze lieve mensen me bij ze willen houden. Ik merk dat acteren en real life door elkaar vloeien. De zenuwen die ik voel om ontdekt te worden, zet ik nu om in zenuwen om niet als eerste af te vallen. En het werkt, want Glen geeft mij een vrijstelling en mijn missie is geslaagd: in de finale gaat er 5000 euro uit de pot.

Het gekke is dat het kwartje pas valt als we na die live-uitzending terug zijn in het hotel. Ongeloof! Aflevering 1 en ik ben nu al helemaal gesloopt van de spanning. Maar ik denk nu een strategie te hebben gevonden. Alle gevoelens die ik voel ga ik uitvergroten of omzetten in wat anders. En zoveel mogelijk blijven anticiperen. Alleen zo kan ik ze blijven overtuigen dat ik NIET de Mol ben. Want deze groep is zó fanatiek. Ik noem ze hyena’s. Ze zijn hier niet om te chillen. Ze zijn hier om te winnen en mij te pakken. En ze deinzen nergens voor terug. Ze willen plezier maken, maar ze spelen het spel alsof hun leven ervan afhangt. En dat gevoel benauwd me 24 uur per dag. Dat gevoel heeft mij geen moment met rust gelaten.

Tijdens mijn mollicitatie heb ik benoemd dat als de makers mij zouden kiezen als Mol, ik bereid was om heel diep te gaan. Daarmee bedoelde ik te zeggen, de rol zo goed mogelijk spelen. Maar lieve mensen, je moet een ding van me weten; vertrouwen staat bij mij hoog in het vaandel. Dat is iets wat je niet zomaar krijgt en als je die eenmaal beschaamd, krijg je het echt niet makkelijk terug. Mijn vertrouwen in mensen is vaak beschaamd. Maar wat doet dit met mij in een spel? Als het spel echt wordt en de emoties hoog oplopen. Ik wilde weten wat dat met mij als mens zou doen. Liegen en je leugens onthouden is zo fucked up. Daarom heb ik gekozen om deze rol zo dicht mogelijk bij mezelf te houden. In het spel echt mee te doen. En als het juiste moment zich voordoet om te Mollen, dat moment gelijk te grijpen.

Ik was super goed voorbereid. Alle opdrachten uitvoerig doorgenomen voor vertrek. Maar eenmaal daar was ook voor mij de zin “niets is wat het lijkt” van toepassing. Continu werd ik verrast tussen voorbereiding en werkelijkheid.

“Je gaat je eenzaam voelen in je rol”, werd mij van tevoren gezegd. Nou speelt eigenlijk iedereen dit spel alleen, maar de eenzaamheid zit als Mol zijnde in de onzekerheid. En je kunt het met niemand delen. Natuurlijk had ik het thuisfront waarbij Jozua, mijn partner, mijn vertrouwenspersoon was. Maar het is bijna niet uit te leggen hoe je je op sommige momenten voelt.

De tip om niet vergeten te genieten werd me ook vaak gegeven. Geloof me: dat heb ik ook echt gedaan. Hoe kan het ook anders met een groep die tijdens elke busreis wilde zwemmen in Bacardi lemon. 

Met Suzanne heb ik niet heel veel momenten mogen delen. Helaas. Maar de momenten dat we samen waren: een grote blok liefde en warmte. Bedankt lieverd.

Glen. Ik heb in die vier dagen tijd veel met je mogen optrekken. In een hele korte periode ben ik heel erg naar je toegetrokken. Die guy die ervoor zorgt dat je letterlijk buikpijn krijgt van het lachen. Ons vaseline potje zal ik daarom ook nooit meer vergeten.

Welmoed. Het mooiste meisje van de klas. Zo lief dat je bent en zo eerlijk. Bedankt dat je meteen kenbaar hebt gemaakt dat ik niet de Mol kan zijn. Ik kon ademhalen in je buurt.

Arno. De knapste man van de klas. Maar waarom neem je nou slechts vier outfits mee? Je bent krachtig. Wees echt trots op jezelf. 

Hila, Hila. Hila… Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: de nachtmerrie van elke Mol. Je bent zo on point. Een journalist pur sang. Jij stopte het niet onder stoelen of banken. Achter die prachtige glimlach wist jij precies hoe jij mij de stuipen op het lijf kon jagen. Want inderdaad; als iedereen voor het geld gaat is het makkelijker om de Mol te ontmaskeren. Ik heb bewondering voor hoe jij dit spel hebt gespeeld.

Sahil. Mijn irritantste, slimste en liefste neefje van de klas. Jij hebt mij broederschap getoond. Ik was er zo van overtuigd dat je het wist. Maar ook ik weet niks zeker blijkt maar weer. Bedankt dat je me zoveel inzichten hebt gegeven van waar het in het leven echt om draait.

Laetitia. Zo mooi om te zien hoe jij zingend met de hoogste noten door het leven gaat. Je bent mooi. Hoe stil heb jij mij gekregen, die ene keer op het strand, met je zangtalent. Be big girl. You are!!

Thomas: Thootje. Jij bent ongekend. Je hart is zo groot. Je bent zo jezelf. Zo eerlijk. Met jou ben ik in het spel diep gegaan. Maar jij was me slimmer af. Je was zo dichtbij. Bedankt Thomas. Gewoon dat jij jij bent.

Kimmetje. Mi dushi. Toen jij tijdens de allereerste busreis vertelde over je spiritualiteit wist ik dat je een gevaarlijke zou zijn. Want ik weet ook dat er meer is tussen hemel en aarde. En jij bent daar het levende bewijs van geweest in dit spel. Je hebt gebruik gemaakt van de krachten waar we allemaal ‘kracht’ uit kunnen putten. Mijn hart stroomt over van liefde alleen al als ik aan je denk. The show pony van dit seizoen. Jij hebt dit seizoen tot grote hoogtes gebracht. Door lekker sprankelend te zijn. You are glitter!! Bedankt voor alle mooie momenten die je me hebt gegeven. Je hebt werkelijk geen idee.

Fresia. Jij kleine terror! Ik kan niet anders zeggen dan dat het liefde op het eerste gezicht was toen ik jou zag. Er is niemand zo verzorgend als jij. Jij denkt niet alleen aan jezelf. Je Eef ben je oké?, kwam door merg en been. Omdat je het meent. Jij bent niet alleen een verbinder, maar je bent ook zo ontzettend slim. Er was in dit spel by the way niemand zo voorbereid als jij. Je luistert goed en weet precies hoe dit spel werkt. Met je tweede Molboekje. Krankzinnig.

Ik heb jullie allemaal gezien. Ik heb jullie allemaal gevoeld. Misschien liep ik daarom ook zo over. Ik had geen magischer groep kunnen bedenken. Bedankt gekkies. Jullie hebben mijn leven in dit spel moeilijk gemaakt. Maar bovenal verrijkt. Dank, dank, dank. 

Het is niet in woorden uit te leggen hoe dankbaar ik ben dat ik dit allemaal heb mogen meemaken. Het is groter dan waar ik van droomde. Het heeft me verrijkt. Ik ben niet zomaar een ervaring rijker. Dit zal me de rest van mijn leven bijblijven. Ongekend om met zulke mooie getalenteerde mensen te mogen werken. De crew is namelijk echt fantastisch. Dat ze het elk jaar weer flikken, daar sta ik al van te kijken. Maar nu heb ik het met m’n eigen ogen gezien. Hoe ze me hebben gedragen tijdens deze periode en me elk moment het gevoel gaven dat ik dit kan. M’n dank is groot. Ik kan niet dieper buigen. Diep respect voor jullie brains, geduld en liefde. Bedankt, bedankt, bedankt.

De liefde die ik heb mogen ontvangen van de kijkers is ook ongekend. Nu loop ik wel een tijdje mee. Maar dat mensen zo reageren op een programma… Jullie zijn te gek. Alle berichten die ik heb mogen ontvangen op m’n socials… geen woorden. Door jullie mag deze show hopelijk nog heel lang blijven bestaan.

En als laatste Albanië. Wat ben je mooi. Ik zit nu op een terras in Tirana en schrijf mijn laatste woorden in dit dagboek. Ik kijk om me heen. Maar nu even echt kijken. Je raakt me met je schoonheid, het prachtige landschap en de mooie mensen die het bewonen. Je bent zo gastvrij. Met je heerlijke keuken. Ik ben blij dat ik het hier met je mag afsluiten Albanië, met je rijke geschiedenis. Voor altijd in mijn hart.

Liefs,

De Mol #22