Dagboek van de verliezend finalist

Begin van de lente 2021 kwam dat berichtje: Wil je meedoen aan Wie is de Mol? Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik in Nederland die éne kijker was die niet naar Wie is de Mol? keek als de sensatie in het land was losgebarsten. Ik had nog nooit een hele aflevering gezien. Maar tóch, bij het lezen van het berichtje zei iets in mij: JA doe het! Zeg JA! 

Direct daarna ben ik seizoen 20 en 21 gaan bingewatchen en ik was hooked!!! Nu begreep ik de hype rondom dit programma. Dit MEGA spel. En ik wilde er deel van uitmaken. Voor het eerst sinds jaren was er ruimte in de agenda en had ik de mogelijkheid om drie weken uit mijn “normale” leven te stappen en onbevangen dit nog onbekende avontuur aan te gaan. Na een aantal lange gesprekken met de programmamakers, het invullen van vragenlijsten en psychologische tests (waarvan ik steeds dacht, waar gaat dit over? Doe eens even relaxed allemaal! Pppff) was het beklonken. Dat laatste begrijp ik nu, achteraf gezien. Eerst dacht ik; Jongens, we maken toch gewoon een leuk tv-programma? Ik ga me toch niet gek laten maken? Waar is dit allemaal voor nodig? 

Haha, hoe onwetend ik toch was op dat moment. Silly girl! Er bestaat geen “gewoon” in Wie is de Mol?. Niets is “gewoon”. Alles is anders en extreem. Extreem tof, dat vooral. 

Het geheimzinnige gedoe van niet weten waarheen, met wie en wat, vond ik heerlijk. En zo was het ook écht. Op de dag van vertrek werd achter een prullenbak bij ingang C op Schiphol een ticket in je hand geduwd en een smoelenboek, zoals dat zo mooi heet. En pas vanaf dat moment wist ik waarheen en met wie. Maar pas op plaats van bestemming mocht er met elkaar gesproken worden. 

De plaats van bestemming was Albanië…Albaniëhuh? Albanië! Oké, let’s go! Nou inmiddels hebben jullie de schoonheid van Albanië met eigen ogen kunnen zien door de o.a. prachtige droneshots. Die beelden zeggen meer dan woorden. Dus ga dat prachtige land en zijn bevolking bezoeken mensen! 

De sfeer in de groep was meteen bijzonder goed. Iedereen was natuurlijk mega excited. Je hoefde geen glazen bol te hebben om de algemene vibe in de groep te voelen; Wij zijn op het allervetste schoolreisje EVER!
Tegelijkertijd werd duidelijk dat de makers van Wie is de Mol? goed hadden nagedacht over de casting van de deelnemers.
11 totaal verschillende bloedfanatieke karakters, waarvan 10 deelnemers met hetzelfde doel; Wie is de Mol? winnen en daar veeeeeel voor over hebben. Tijdens ons eerste diner samen werd er veel gelachen en gekletst en tóch zag je achter die gezelligheid, de argusogen waarmee iedereen elkaar bekeek. Heel bizarre gewaarwording. 

De toon werd meteen gezet bij de eerste opdracht ‘(Af)troeven’, waar we als groep al tegen elkaar uitgespeeld werden. Jokers werden stiekem in onderbroeken en bh’s verstopt en het gelieg en gedraai was begonnen. The game was on! De realisatie dat we hier niet alleen zijn om gezellig te kamperen en lol met elkaar te hebben tijdens de opdrachten, werd mij ineens heel duidelijk en ik moest een tandje bij gaan zetten.
Maar hoe?  Wat was nou eigenlijk mijn tactiek?
Nou die had ik eerst niet. Ik zou het wel aankijken en ter plekke bepalen hoe ik het spel ging spelen. Die aanpak maakte me wat ietwat nerveus, des te meer omdat ik zag dat een aantal fanatiekelingen na iedere opdracht ijverig in hun Molboekje gingen schrijven en bij andere langsgingen om informatie los te peuteren over de opdracht, waar ze stonden, met wie ze hebben samengewerkt, wat voor kleding ze aanhadden, wat ze voor ontbijt hadden gegeten en wanneer ze jarig waren, of ze tatoeages hadden…etc. etc. Kortom in mijn ogen leek het alsof zij wisten waar ze mee bezig waren… en ik niet.

Moest ik dat ook gaan doen? Ik vond het ongemakkelijk om met pen en boekje in de aanslag mensen te gaan ondervragen. En daarbij… zou de informatie die je krijgt überhaupt waarachtig zijn? 

Dus wat deed ik? Ik trok me terug. Ging mediteren. Legde een tarotkaartje. Misschien meerdere… En kwam tot het besef dat “niets is wat het lijkt” in dit programma. Sommige dingen zijn niet met het verstand te verklaren, dus blijf bij je gevoel Kim. Je intuïtie laat je nooit in de steek.
En dat is gebleken. Vanaf de eerste test heb ik grotendeels ingezet op mijn Molletje Everon. En hem nooit (helemaal) losgelaten. 

Natuurlijk waren er momenten van twijfel en verwarring. Die momenten hebben ook een naam; Sahil. 

Sahil, Sahil, Sahil, man man man. Wat heb jij het mij moeilijk gemaakt. Kan het zijn dat de Mol zo brutaal is en gewoon opzichtig bij elke opdracht zit te Mollen? Ja dat kan! In Wie is de Mol? kan alles! Dus ik kon hem niet wegstrepen van mijn lijstje, dat zou dom zijn. 

Sahil was tegelijkertijd een inspiratie voor me. Hij had zo’n lol in het spel. Dat wilde ik ook meer gaan voelen. 

Ondertussen had ik met Hila een vertrouwensband opgebouwd. We sliepen al een aantal nachten met elkaar op de kamer en leerde elkaar steeds beter kennen en we klikten. Als penningmeester had zij natuurlijk het geld bij zich. Tot diep in de nacht waren we met het licht van de nachtkastlampjes achter de geldbriefjes aan het schijnen om hints het zoeken. We hebben gepiest in ons broek van het lachen. ‘Wat zijn we nou eigenlijk helemaal aan het doen?!’ We waren helemaal aan het doordraaien. Hila was de journalist van ons twee, zij ging langs bij iedereen om een “gesprekje” aan te gaan. Informatie te winnen, de verdenkingen te peilen. Dat deelde ze dan weer met mij. Zo kwam ik erachter dat een aantal mensen in de groep mij als “vaag”, “vreemd” of “kan ik niet peilen” omschreef. Mooi, dachten we. Daar kunnen we gebruik van maken. Hila ging de verdenkingen op mij niet downsizen bij deze en gene en ik bleef op mijn beurt “vaag” doen… Kortom gewoon mezelf zijn. Want ik zal je eerlijk vertellen, er zat echt geen masterplan achter mijn gedrag. Vaak deed ik dingen uit impuls (geen idee hoe dat op langer termijn zou uitpakken) of ontstonden er door mijn natuurlijke onhandigheid of kinderlijke nieuwsgierigheid situaties waardoor men mij verdacht vond. 

Om een voorbeeld te noemen, dat modderbad… Dat deed ik op het moment dat ik heb staan wachten en niets nuttigs kon doen op dat moment. Ik wilde ook gewoon genieten van Albanië en al het moois en bijzonders dat het te bieden had. “In the now” zijn, weet je wel?! 

Er is echter één ding dat ik echt MOET en WIL uitleggen. Het achterhouden van de 250€.  
Die opdracht (op de kop naar beneden aan een touw van 70 meter hoogte) was behalve super kicken, ook zenuwslopend. We werden als groep uit elkaar gehaald, zodat er niet gecommuniceerd kon worden met elkaar. We konden elkaar niet eens zien. Daar kwam een hele militaire operatie aan te pas. Met verschillende looproutes. Geen communicatie over de porto’s van onze begeleiders. Aparte busjes waar we ingestopt werden. Enfin, je snapt hem. Dat-TOP-SECRET-SHIT-gevoel. Niemand wist van elkaar wat de anderen hadden gescoord.  Alleen je duo-genoot wist wat je had. Dus Hila en ik wisten dat we geld hadden, maar we hadden allebei zwaar het vermoeden en ook de angst dat iedereen voor de jokers ging. Zo’n groep was het namelijk! Iedereen wilde zo lang mogelijk in het spel blijven. En Hila en ik gingen notabene óók voor de jokers. 

Op zo’n moment ga je van het ergste uit; Iedereeeeeeeen heeft 2 jokers, alleen wij niet! Wij zouden bij het maken van de komende test 2-0 achterstaan. Dus in een splitsecond besloten we, toen we als groep de buit gingen laten zien, om te doen alsof mijn kistje leeg was. Dit was onze noodgreep om verwarring in de groep te zaaien én om reacties te peilen zodat we hopelijk mensen konden afstrepen van ons lijstje. Dit alles om toch nog een voordeeltje te pakken ten opzichte van de rest. Dit pakte op wonderlijke wijze gunstig uit voor ons, maar geloof me… ik heb me nog nooit zo ongemakkelijk gevoeld. Alsof ik elk moment door de grond kon zakken. Ik stond keihard te liegen en iedereen kon het aan me zien, dacht ik. Vanaf dat moment heb ik mijn geweten moeten sussen met de mantra; ‘Alles is geoorloofd in dit spel’. 

Dat desbetreffende achtergehouden briefje werd een blok aan mijn been. Ik nam het altijd mee naar de executies (opgevouwen in mijn bh) voor het geval ik uit het spel zou liggen. Ik had bedacht dat ik het dan snel in iemand z’n hand zou drukken bij mijn afscheid. Het geld moest namelijk uiteindelijk terug in de pot komen. Maar ik bleef maar in spel! En Everon was de penningmeester, no way dat ik het aan hem zou geven. Hij was in mijn ogen de mol. De tijd verstreek en ik had nog steeds geen kans schoon gezien het geld onopvallend terug in de pot te krijgen. Dus bij aflevering 9 kon ik niet anders dan het aan Everon geven in de hoop dat hij het dan netjes bij de rest van het geld zou bewaren. Fresia wilde ik hierin niet betrekken, omdat ik hoopte dat ze mij nog een beetje zo verdenken. Inmiddels hebben we gezien dat dat Everon de 250 euro letterlijk door “de pot” heeft gespoeld! Well done E. 

Had ik verwacht in de finale te komen? Nee. Gehoopt? Ja, met heel mijn hart. En dan ook nog eens met zulke lieve en leuke mensen! Everon en Fresia (“Freveron”).

Want hoe bloedje fanatiek we ook waren, we bleven altijd respect voor elkaar hebben. En respect voor eenieder zijn eigen manier van spelen. We zijn echt bevriend geraakt en ik hou van deze mensen. 

Als ik iets moet noemen wat ik jammer vind, is dat ik niets heb meegemaakt van de “andere kant”. Het afvallershotel en later het party-hotel genoemd. Daar werd het natuurlijk om de twee dagen steeds gezelliger. Ik had zo graag wat meer tijd doorgebracht met Suus, Glen, Welmoed, Arno, Hila en Sahil. In een ontspannen sfeer. Aan een zwembad met een gin-tonic. Wat betreft Laetitia en Thootje, die hebben voor mijn gevoel met ons in de finale gestaan. Want als je zover komt in het programma… 

Dan nog even dit… 

Lieve Fresia, 

Jij bent een terechte winnaar! Het is je vanuit het diepste van mijn hart gegund. Je ging voor de winst en het is je gelukt! Chapeau!! Congrats!!

Everon, you did it baby. Het lijkt me een ongelooflijke zware en eenzame taak om de Mol te zijn. En jij hebt dat zó goed gedaan! 

Ik heb je zien strijden, zien buffelen, zien instorten, weer zien opkrabbelen, maar geen enkele keer heb ik een overduidelijke Mol actie gezien. Het énige waar ik op vaarde was mijn onderbuikgevoel. Het is je gelukt een historisch lage pot in Wie is de Mol? te manifesteren. Hoe dan?!!! Ik kon niet wachten om je Molacties terug te zien. Ik blijf je verdere manifestaties in het leven volgen. We zijn voor altijd verbonden 

Rik en de hele crew van Wie is de Mol?, mijn dank gaat uit naar jullie. Hoe jullie ons dit avontuur hebben gegund en laten beleven, wauw wauw wauw! 

En dan de kijkers, die zo vol enthousiasme meeleven en meespelen. Geweldig. Bedankt voor al jullie berichten. Ook de berichten waarin jullie mij duidelijk lieten merken dat ik jullie Mol was.

Thank you Spirit, voor deze onvergetelijke ervaring. Love and light people.

Kim-Lian