Dagboek van de winnaar

In mijn leven heb ik soms van die heldere momenten. Je kent het wel, van die duidelijke besefmomenten dat iets écht zo is. Het moment dat je voor het eerst zonder jas op je fiets zit, en denkt: de lente is begonnen. Het moment dat je in de kroeg staat met je vrienden, elkaar in de ogen kijkt en roept ‘we zijn gewoon geslaagd!’. Of een vriendin die zwanger is en van de ene op de andere dag een dikke buik heeft. Het zijn momenten van lichte verwondering en besef van de werkelijkheid tegelijk. Zo'n moment had ik op de vierde dag van Wie is de Mol?.

Ik zit aan tafel in een klam eetzaaltje in een hotel in de stad Shkodër. Het is half één ‘s nachts. Geen camera’s, geen crew. Tegenover mij zitten Sahil en Glen. Links van me zit Everon. Glen legt aan Sahil uit hoe een Lego-autootje in elkaar gezet moet worden. Sahil merkt op dat hij nooit met Lego heeft gespeeld vroeger. Glen heft zijn hand, ‘wacht even Sahil, dit is bedacht voor kinderen van drie, het is niet moeilijk!’ Dat was het ook niet tijdens de opdracht ‘Binnen en buiten bereik’, waar we met z’n allen op een draaischijf stonden. Met het geduld van een leraar legt Glen uit hoe hij de achterkant van de auto had vastgeklikt, en hoe verrassend het was dat die elke keer weer los was als hij bij het autootje aan kwam. 'Broer,' zegt Sahil, 'nu doe je of ik de enige persoon was op dat plateau.'

Ik moet lachen. Al zes minuten ben ik dit gesprek aan het observeren. Observeren… een vaardigheid die ik nog vaak zal toepassen tijdens dit spel. Op een instrumentele manier. Nu is het anders. Want zoals we hier nu zitten, is het geen spel. Ik kijk en luister naar mijn medekandidaten en besef dat ze in de afgelopen vier dagen al gepromoveerd zijn naar vrienden. Ik denk aan het afscheid van Suus gisteren. Waar is zij nu en met wie? Meedoen aan dit spel is spannend en kwetsbaar tegelijk. Ik denk aan de opdracht van vandaag in het theater, hoe hard we hebben gelachen. Het is écht begonnen, ik doe mee aan Wie is de Mol?!

Meedoen is altijd een droom geweest. Ik houd van spelletjes spelen, zo erg dat mijn vrienden en familie er af en toe moe van worden. Toen ik gevraagd werd voor Wie is de Mol? sprong ik dan ook een gat in de lucht (of een gaatje want zo hoog kom ik niet). Dit is next level. Dit is geen potje Regenwormen. Dit is geen Kolonisten van Catan. Dit is het últieme spel.

Vliegen door de lucht en schrikken van mijn eigen hoge stemgeluid als ik schreeuw uit enthousiasme. Met een doordringende blik Laetitia bijna smeken om een groene vrijstelling. Anderen laten schrikken als ik een kip nadoe. Zó hard rennen als diezelfde kip (zonder kop) met lasergamen en tijdens het inbreken, dat ik eigenlijk meteen af ben. Vol overtuiging Arno onterecht beschuldigen van het achterhouden van geld. Als een malle heen en weer racen op een jetski. 

Ja, ik ben fanatiek. De strategie die ik vooraf bedenk, pakt in de praktijk meestal anders uit. Eigenlijk net als die opdracht op de draaischijf in het theater. We zaten met ons groepje de andere medekandidaten te bekijken en spraken met elkaar af hoe we het gingen aanpakken. We spraken af niet met onze handen in de honing te gaan, de taart sowieso niet op te eten en de pingpongballen eerst te verzamelen. Nou dan ben je met je groep aan de beurt, en lijkt van enige strategie geen sprake meer. Iedereen heeft geen idee en doet maar wat.

Deze opdracht staat symbool voor hoe ik Wie is de Mol? heb beleefd. Je hebt een goede intentie en springt vol fanatisme een opdracht in. Het blijkt gewoon één grote chaos. Mijn fanatisme heeft me ver gebracht, maar helaas weinig geld voor de pot opgeleverd. Het was geen tactiek. Het is wie ik ben. 

De ouderwetse theorie follow the money wees dan ook naar mij. Het is genieten om alle theorieën van de molloten te lezen en te horen. Eén ding ben ik met ze eens, de pot had hoger kunnen zijn als ik wat rustiger had gedaan. Maar, ik ben niet de Mol.

En nu is het afgelopen. Wat een ervaring… Woorden schieten te kort om te beschrijven wat voor een fantastisch avontuur dit is geweest. Het is cliché maar ik ga toch iedereen bedanken. De kijkers, de molloten, de fantastische crew, mijn medekandidaten. Nee, medekandidaten is niet het juiste woord. De band die je opbouwt met deze mensen is voor het leven. Ik ga elk detail missen. De spierpijn in m’n buik van het lachen om Glen. De strenge blik van Hila, omdat ik een opdracht niet goed genoeg heb gedaan. Het witte blousje van Thomas die hij elke executie weer aantrok. Welmoed die zich voor de derde keer aan dezelfde tafelpoot stoot. Sahil die voelt als een broer, van wie je net zoveel houdt als dat je hem soms haat. 

Ik heb het tot de finale geschopt. Wat ben ik daar dankbaar voor. Geleerd om meer op mijn gevoel te varen in plaats van ratio en details. Des te mooier om met Kim-Lian in de finale te staan. Zij die altijd het moment zoekt om tot haar gevoel te komen.

Ik heb geobserveerd, berekend en geanalyseerd en alles in mijn twee Molboekjes opgeschreven. Ik ben op de Mol gaan zitten zoals een koalabeertje stevig aan een boom hangt. Het spel is voorbij, maar ik laat niet meer los. Ik heb een Mol gezocht, en een vriend gevonden.

Fresia