Dagboek van de Mol: Jurre Geluk

Mijn gedachtes draaien overuren: het begint nu al!? Wat leuk dit.  SOY!
Yes. Lieve mensen, fijne vibe. Geen haantjes. Top.

Iemand oppert de telefoon in het midden. Zouden we nu het belletje krijgen wat we zijn? Ik geloof dat niet. Zo’n risico kunnen ze toch niet nemen? Nou ja, áls het dan zo zou zijn, moet het iemand zijn die écht goed kan acteren. Ik kijk nog eens om mij heen; ik zie veel acteurs, ik dus sowieso niet. Weet je wat er gaat gebeuren? Niets is wat het lijkt!

Meerdere mensen gaan het telefoontje krijgen dat ze de Mol zijn. Of misschien wel iedereen. Ja, dat gaat gebeuren. Plottwist!

De telefoon gaat en Anke gaat als eerste. Ik observeer en er is vrij weinig te zien. Ze reageert koeltjes. Zou ze hebben gehoord dat ze de Mol is? Met dat idee bekijk ik haar nog scherper. Misschien. Zou best kunnen.

Dan ben ik aan de beurt. Omg, ik hoor Everon zijn stem, wat leuk. Ik hoor een goed verhaaltje over mezelf wat tot in de puntjes klopt. De groep kijkt mij aandachtig aan en ik probeer dat te negeren. Ik voel dat het einde van het gesprek nadert. Jij bent … de Mol.

Ja hoor. Top. Mijn script klopt! Zie je nou wel! In een split second bedenk ik mij om toch maar te doen alsof ik opgelucht ben. Ik ga weer terug naar mijn plekje en bekijk de
resterende telefoontjes met dezelfde blik. Zie je wel. Iedereen krijgt hetzelfde telefoontje en doet alsof ze het niet zijn. Ik heb het spel nu al door en we zijn pas net begonnen.

Na de opname worden we allemaal verspreid in aparte ruimtes. Er komt een redacteur bij mij naar binnen. Ze feliciteert me. Ik knik sarcastisch en zeg bedankt terug. “Nee echt, onwijs gefeliciteerd!”. Ik knik weer op dezelfde manier met een iets grotere lach en zeg: “Haha ja, super bedankt”. Ondertussen draait mijn hoofd overuren. Hierna vindt er een half uur plaats waarin de redacteur mij er op twintig verschillende manieren van probeert te overtuigen dat ik het echt ben. Als enige. Ik geloof haar gewoon echt niet. Hoezo zou het programma mij voor deze wereldrol uitkiezen? Ze kennen me niet eens. Niet echt. Ja, ik heb dan wel een onwijs grote bek gehad tijdens mijn Mollicitatie, maar toch. Doet niet iedereen dat? Laten ze mij een telefoon opnemen en vertrouwen ze erop dat ik dan wel kan dealen met de mededeling: jij bent de Mol? Hoezo zouden zij óóit met mij, een presentator en geen acteur, zoveel risico durven lopen? Dit kan gewoon niet zo zijn.

Dertig minuten later begin ik het dan toch een klein beetje te geloven en na een face to face gesprek met Everon is een ding mij nu echt zeker: ik ben de Mol. What te fack. Hoe ongelofelijk vet is dit. Mijn droom die ik niet eens écht heb durven dromen, komt uit. Mijn vriend is op het werk en een volle dag lang ijsbeer ik door het huis. Wel dertig keer zeg ik hardop “what the fack gebeurt hier”. Ik ben zo intens blij dat het programma mij deze rol toevertrouwt. Dat idee doet mezelf van binnen groeien. Ik heb zoveel zin om deze rol met beide handen, wat zeg ik, met drie handen aan te grijpen. Mijn vriend komt thuis en we poppen de champagne. Hij had niet anders verwacht zegt hij.

De voorbereiding:

Over een uur komen de hoge piefen van het programma bij mij thuis om alles door te spreken. Ik ben op een goede manier zenuwachtig, alsof ik een auditie heb. Zo’n ik-zal-ze-eens-een-poepie-laten-ruiken-gevoel. Grappig hoe erg ik dat nu al voel, terwijl we nog niet eens zijn begonnen. Ik heb een bananenbrood gebakken, het huis is opgeruimd en heb mijn huiswerk gedaan. Ik heb het hele seizoen met Kees Tol nog eens bekeken, want die vond ik zo’n goede Mol – nog niet wetende dat ook wij naar Zuid-Afrika zouden gaan.

De piefen zijn helemaal niet zo piefelijk, maar heel lief en fijn. Ze leggen uit waarom ze voor mij hebben gekozen als Mol en dat voelt goed en ik snap ze wel; ik ben ook gewoon een Mol. Ik doe altijd lief, maar ondertussen ben ik altijd de beste weerwolf, lukt het mij altijd om mijn vrienden over te halen rare dingen te doen (ik doe dan vervolgens vrolijk mee hoor), én ik hou van in mensen kruipen, in hun gedachtes en beste vrienden worden. Oké, zo ga ik het spelen. Wil ik van a tot z het script weten? Alle opdrachten van voor naar achteren? Nee. Alleen een geraamte en de allerbeste wegen zodat ik op de rest spontaan kan reageren en zo min mogelijk hoef te acteren. Mijn tactiek is bepaald. De basis weet ik en de rest laat ik afhangen van het moment. Alle mogelijke scenario’s zitten in mijn hoofd. Na iedere plottwist weet ik de beste drie scenario’s voor het ophalen van zo min mogelijk geld. Dát is namelijk mijn doel; zo min mogelijk geld ophalen en nog belangrijker; niet ontdekt worden door de groep, alleen zijn daar nog geen scenario’s voor te bedenken. Behalve trouw blijven aan hoe ik ben.

Het spel:

De Mol kiest uiteraard nooit voor geld, als er ook jokers te verdienen zijn. Maar doen alsof ik als kandidaat altijd voor mezelf kies, vond ik het aller moeilijkst. Steevast ging ik voor jokers en kreeg ik ze ook. Of dit toeval was? Tuurlijk niet. Hier stond ik bij mijn medekandidaten ook om bekend. Ik wilde door, no matter what. Maar ik maakte daar ECHT geen vrienden mee. Ik moest goed mijn best doen om het later weer goed te maken. Het zijn van de Mol maakt je toch een beetje een eikel. Dat knaagde soms.

Iedere minuut van de dag ademen als een kandidaat, terwijl je ondertussen in je hoofd de grootste dubbele agenda hebt. Gaat er iemand in z’n boekje schrijven? Dan ben ik de tweede die ‘m erbij pakt, maar wel goede theorieën opschrijven, want stel dat iemand in je boekje kijkt? Bondjes maken, goede informatie uitwisselen en tijdens het eten tóch iets opgooien over het spel, terwijl het eigenlijk mijn idee was om het er soms ook niet over te hebben.

‘s Nachts naar het toilet gaan om te kijken op mijn geheime tweede telefoon om heel geruststellend mijn scenario’s door te kunnen nemen. Soms wel zes verschillende. Deze
moesten zo ongelofelijk goed in mijn hoofd zitten, want het ergens opschrijven wilde ik niet – vanwege het risico dat het gevonden kon worden. Dan maar weer proberen te slapen of toch uren wakker liggen bij Soy in de kamer…

En dan moet je tijdens de opdrachten je ballen bij elkaar rapen en doen wat je zelf in de nacht hebt bedacht. Gaan voor het perfecte nummer één scenario, de aller aller engste met de aller aller beste uitkomst voor de Mol. Hét scenario waarbij je geen geld in de pot brengt en niet verdacht wordt. Of nog beter, dat het lijkt alsof je als kandidaat goed je best doet. Ik wil een Mol zijn die risico’s durft te nemen. Die molt vóór de ogen van de ander, zo overduidelijk dat ze beginnen te twijfelen aan zichzelf.

Een tijdje gaat dit heel goed. Voor mijn gevoel verdenkt niemand mij en ik voel mij kiplekker. Naast de spanning dat ik het zo goed mogelijk wil doen vlieg ik af en toe van geluk. Ik bén het gewoon in het spannendste spel van Nederland. Die gedachte geeft mij vleugels en lef. Ik geniet van mijn dubbelrol en ook van medekandidaten die zich soms verdacht maken.

En dan komt na de opdracht in het spookhotel Meneer Verlaan. Na een avondje mollen met morsecodes voel ik zijn hete adem in mijn nek, dit was een keer te verwachten. Hij geeft mij het gevoel dat hij mij door heeft en er bekruipt mij een raar gevoel. Faal ik nu? Na de opnames sta ik ontspannen bij een haardvuurtje en komt hij naar mij toe. Hij zegt dat hij het vreemd vond; dat woordje ‘klein’ bij Ranomi, en hij kijkt mij met een ontzettend grote verdachte lach aan. Ik beaam dat. Van binnen schreeuw ik het uit, maar met mijn gezicht probeer ik rustig te kijken. Dan doe ik alsof ik het van binnen grappig vind. Alsof het mij goed uitkomt dat hij mij verdenkt, alsof het mij niks boeit. Daniël is een slimmerik en voor hem moet ik uitkijken. Of dit is gelukt weet ik niet. Maar ach, we zijn net over de helft van het spel. Dit brei ik wel recht.

Gelukkig zit ik de volgende dag bij de roadtrip niet bij hem in de auto. Ik kan even rustig ademhalen want Nabil en Ranomi heb ik voor mijn gevoel in de pocket. Dus; ontspannen, het leuk hebben en vooral genieten van elkaar en de mooie natuur. Maar de hete adem van Daniël in mijn nek, is sindsdien gebleven. De rest van het spel is een achtbaan. Ik begin minder te slapen omdat ik steeds meer wil leren. De opdrachten worden complexer en het vergrootglas op mij voelt steeds groter doordat de groep kleiner wordt. Soms word ik van binnen gek van alle geweldige plottwists, omdat dit zorgt voor nóg meer scenario’s die ik uit mijn hoofd wil kennen. Het is alsof ik terug op school zit en moet leren, leren, leren. Stampen. Voor mijn grootste examen ooit.

Tegelijkertijd word ik steeds comfortabeler in het mollen. Ik geniet van het stiekeme en begin steeds meer in mezelf te vertrouwen dat dit mij wel goed afgaat. Dan volgt in
aflevering negen, na het telefoontje van de Mol, een interview met “jouw Mol”. Ik voel me raar. Het spel is bijna gedaan en toch moet ik nog één laatste keer volhouden. In Daniël zijn ogen zie ik dat hij het weet, maar ik wil mij niet laten kennen. Laat ‘m nog maar één laatste keer zweten. Ik geef niet toe. Ook niet in de allerlaatste minuten. Tot het einde wil ik dat hij zou kunnen twijfelen en daarom begin ik, wanneer we zijn omgewisseld en hij tegenover mij zit, steevast met een “gefeliciteerd”. Kom daar nog maar eens van terug.

En dan, als kers op de taart: Ranomi, die met Daniël in gesprek wil. Er zijn gewoon 2 finalisten die niet op de Mol zitten! Wanneer maak je dat nou mee?! Van binnen slaak ik een opgeluchte en gelukkige zucht. Volgens mij kan ik nu best even blij zijn.

Tot slot:

Lieve kijkers van het programma, medekandidaten en makers van het spel, bedankt voor dit onvergetelijke avontuur. Ik ben echt totally #blessed. Ik heb zoveel liefde mogen ontvangen.

Dat zou ik iedereen willen gunnen. En ik weet zeker dat ik daar heel lang op kan teren. Dank jullie wel en ik heb nu al extreem veel zin in het volgende seizoen.

XX DE MOL,
Jur