Dagboek van de winnaar: Daniël Verlaan

Dit is mijn droom. En ik weet het ook zeker: dit is mijn spel. Als journalist ben ik altijd op zoek naar de waarheid en de feiten die het ondersteunen. Op die manier ben ik het spel aangegaan: wie is toch die Mol, en welke feiten ondersteunen dat?

Of, zoals mijn vertrouwenspersoon het zei: je zou misschien een leuke Mol zijn, maar je bent een veel betere kandidaat - onderzoekend, berekenend en vooral: bloedfanatiek.

Toen ik in Kaapstad uit het vliegtuig stapte, begon voor mij gelijk het spel. En dat spel speelt zich vooral af buiten de camera's. De momenten dat je met
elkaar dineert. Dat je met een andere kandidaat op de hotelkamer zit en nog even de opdrachten van de dag nabespreekt. De dag dat je vrij hebt en samen
naar een wijnproeverij gaat. Het is een constante stroom van stukjes informatie die mogelijk naar de Mol leiden.

In dit dagboek wil ik jullie meenemen in hoe ik de Mol heb ontmaskerd. Dit begon bij de opdracht in de staalfabriek. Jurre ging al een bezetene tekeer om de ijzeren balletjes in de kokers te doen. Hij haalde met afstand met meeste geld op. Maar er was een twist: de Mol wist dat hij veel geld moest ophalen omdat de kans dan veel groter was dat Sarah terug zou komen. De ideale opdracht om je als "kandidaats" te gedragen, terwijl Jurre door zijn fanatieke gedrag door vrijwel niemand werd verdacht.

Maar dit was nog geen keihard bewijs. De zogeheten smoking gun kwam in het Lord Milner Hotel bij de morse-opdracht. Ik had daar een plan bedacht: ik noem de morsecode op, Jurre noteert het en dan kunnen we samen de code ontcijferen naar een woord. Ik noemde één voor één de morsecodes op, en Jurre had het woord al na één poging ontcijferd: het was KLEIN. Alleen dat bleek later niet te kloppen. Jurre had in één poging een compleet ander woord van ook vijf letters van de morsecode gemaakt. Het échte woord was namelijk STERK. Dit heet: voorkennis. Dit had je niet als "mollende kandidaat" kunnen doen.

Toen wist ik het zeker: Jurre is de Mol. Ik vulde het gros van de vragen op Jurre in, nog een paar die ik statistisch spreidde, en toen hoefde ik de laatste vijf vragen niet te maken. Ik kreeg een vrijstelling omdat ik geen kist had gekozen, en had geen bevestiging of ik écht goed zat.

Tegen mijn bondje Anke, die door het spel één van mijn meest dierbare vrienden is geworden, vertelde ik alles. Ook over Jurre. Bij de analoge test vulde ik alle vragen die ik wist op Jurre in. Anke zei dat ze ging spreiden op Ranomi en Soy. Toen zij eruit ging, was dat opnieuw de bevestiging dat Jurre de Mol is - maar nu statistisch. Ik ben het niet, Anke ook niet, en Soy en Ranomi ook niet - want Anke vloog er op hen uit.

Als kandidaat heb je maar één smoking gun nodig, één ijzersterk stuk bewijs - net als in de journalistiek. Dan heb je een scoop, nu heb ik de Mol.

Ik heb Wie is de Mol? precies gespeeld zoals ik ben: fanatiek, enthousiast en eerlijk. Ik heb genoten van elk moment, of ik nou op safari, in een piepklein vliegtuigje of op een prachtige roadtrip was. Het is zo'n voorrecht om dit te mogen meemaken, elke aflevering voelde als een cadeautje - en ik was als een kind zo blij om ze open te maken.

Het was geweldig om tactieken te bedenken om de spellen goed te laten verlopen, zoals het bij elkaar blijven bij de quad-opdracht, en grote geldbedragen binnen te halen. Of de eerste testen, die ik zo statistisch mogelijk benaderde met kansberekening.

Met Anke wisselde ik de vragenlijst uit, waarvan ik haar antwoorden 's avonds uit mijn hoofd leerde. Ik vertrouwde haar dat ze niet de Mol was, en kon zo niet één maar twee antwoorden per testvraag wegstrepen.

Ik ben dankbaar dat ik alles van Wie is de Mol? heb mogen meemaken. Niet alleen alle opdrachten, maar ook de geweldige crew en natuurlijk mijn medekandidaten. Je krijgt een enorme band als je constant met elkaar optrekt en er geen afleiding van een telefoon- of televisiescherm is. Je hebt goede gesprekken, leert elkaar écht kennen, gaat van mensen houden en kan ze soms wel achter het behang plakken.

Met Wie is de Mol? heb ik er een hele bijzondere familie bijgekregen. Het spel mag ik dan puur hebben gespeeld met mijn verstand, ik denk eraan terug met mijn hart.

Daniël