Dagboek van Maaike - Finalist

Kan dit? Nu? Ik heb 3 jonge kinderen, een druk leven, straks wordt iemand ziek, of kan ik net in een film spelen, trekt Bart (m’n man) dit, kan ik zomaar een maand weg? Dat heb ik nog nooit gedaan.

Iedereen die ik kende die ooit had meegedaan, was zó enthousiast. “Een van de meest geweldige avonturen ooit! Oh, als je de kans krijgt, je móet het doen.” Ik dacht na …1000 praktische bezwaren, maar binnenin klonk een keiharde JA! En wat ben ik dankbaar dat ik daar naar geluisterd heb. En dat Bart ook ja zei, dank je wel ;)

Meine güte, wat een avontuur was dit! Onvergetelijk, ongelooflijk, doodvermoeiend en met niks te vergelijken. Een feestelijk human experiment tot in de puntjes uitgedacht. Een vacuüm in de tijd, waar je hersenpan net iets verder wordt opengetrokken, waardoor je op alle zintuigelijke vlakken meer open staat dan ooit. En dat weken achter elkaar. 

In Cambodja, een schitterend land waar, op z’n zachtst gezegd, ook geen tekort is aan prikkels. Vind je het gek dat je dan in een sneltreinvaart vrienden maakt voor het leven? Teun,Gabriël, Ray, Bridget, Nora, Sam, Sophie, Roos, Stijn, wat een heerlijke groep mensen.

Ondanks dat ik voortdurend in een opperste staat van paraatheid verkeerde, voelde ik me vrolijk, vrij en op m’n gemak, voor zover dat kon, haha. Maar mensenkinderen, wat ben ik door een emotionele achtbaan gegaan. Alle gevoelens hebben de revue gepasseerd; argwaan bij het blinddoekspel. Waarom moest ik als enige nou weer twee keer de troef bij iemand zetten? Het voelde zo gemeen om die bij Sophie en Roos te zetten om ze weg te krijgen, maar dat is nou eenmaal het spel.

Ach, wat heb ik de slappe lach gehad met Bridget bij onze Apsara-dans opdracht! Als een schoolkind in de banken, dat stil moet zijn van de leraar. Ik dacht dat ik erin zou stikken. Ik ervaarde oprecht verdriet toen Teun meteen als eerste het rode scherm kreeg, ik had hem zo graag langer in het spel mee willen maken en hem nog beter willen leren kennen. Sowieso die diepe angst die iedereen toch had voor dat rode scherm, ik bedoel kom op zeg, het is maar een spelletje! 

Toen ik in eerdere edities de andere kandidaten daarop zag reageren vond ik dat altijd een beetje overdreven. Nou ik kan je vertellen, op dat moment als je daar zit, je hart klopt in je keel, alsof je leven ervan afhangt en de mengeling van verdriet en opluchting die er daarna door je heen trekt, is gewoon niet gezond voor je lichaam!

Wat hebben Sophie en ik hard gerend en gegild door de gangen van dat spookhotel. Bij elke hoek die ik omsloeg, was ik bang dat de tweeling er zou staan zoals in The Shining. Frustratie en genoegdoening om de joker die Sam van mij had ingepikt, ik kon ‘m wel knijpen met die triomfantelijke grijns op z’n smoel en tegelijkertijd zag ik hem zelf ook steeds wanhopiger worden, waardoor ik juist meer van ‘m ging houden. 

Al die momenten, de dierengekte van Gabriël, de spannende verhalen van Ray en de oneliners van Nora. Zoveel mooie dingen heb ik gezien, rivieren, bergen, grotten, mensen, steden, bomen, apen, vogels, echt een verrijking voor de geest.

En dan, lieve Roos, wat heb ik me soms afstandelijk naar je gedragen. Je was mijn hoofdverdachte, ik dacht ‘die doet verdacht, die vertrouw ik voor geen cent’, ik heb je af en toe ge-coldshoulderd uit zelfbescherming. Ik weet, het is het spel, ook van jouw kant. En toch, of juist daardoor, heb je ik goed leren kennen en zou ik zo met je op vakantie gaan, want ik weet wat ik aan je heb. Wat heb je het spel goed gespeeld! Meer dan terecht ben je de winnaar.

En dan als laatste, Stijn, mijn mattie en m’n roomy. Ongelooflijk, de jongste Mol met de laagste pot ever! Legendarisch of zoals jij altijd zegt: iconic. Ik heb je nooit als hoofdverdachte beschouwd, maar altijd meegenomen in mijn verdenkingen. Dat heeft me tot de finale gebracht, hoe feestelijk is dat!

Wat hebben we gelachen, gekletst, gesport, gezwegen en alles met elkaar gedeeld, OP 1 DING NA. En dat was maar beter ook. Anders hadden we deze vriendschap nooit gehad en die is voor mij alles waard. Gefeliciteerd, lieve schat.

Als ik nu terugkijk op dit onvergetelijke avontuur, ben ik zo blij en dankbaar dat ik dit gedaan heb. Dank jullie wel, Rik, regie, redactie, productie, camerateam, spelbedenkers, kandidatenbegeleiders, AVROTROS, natuurlijk mijn medekandidaten en verder iedereen die ik vergeten ben.

Het was één van de meest geweldige avonturen ooit. WIE IS DE MOL: ik heb het meegemaakt in zijn volle glorie. Nu kan ik me scharen onder de uitverkorenen en zeggen: “Als je de kans krijgt, je móet het doen!”

Maaike