Dagboek van Stijn - de Mol

We hebben de avond zien vallen vanaf een heliplatform, lang wachtend op het moment dat we tegenover Rik komen te staan voor het verlossende antwoord. 

We praten over zijn werk als acteur, mijn stiekeme droom om ook te acteren, onze verwachtingen voor de komende weken. We kijken naar de billboards en gebouwen om ons heen. Naar vliegtuigen die landen en honderden auto’s op straat. We zijn er echt.

Cambodja. Voor mijn favoriete programma, een dat ik al sinds mijn tienerjaren kijk. Stiekem leek het me fantastisch om de Mol te mogen zijn. Maar de druk die ik vandaag ervoer doet me beseffen dat het kandidaat zijn al enorm heftig is. Ik ben ervan overtuigd: er moet in de afgelopen uren een Mol gekozen zijn. En ik ben het niet. ‘Echt hè? Waarom duurt het anders zo lang? 

Ik ben benieuwd hoe we die Mol hebben gekozen’, zegt Teun. Ik mag net voor hem naar beneden, hij zal de laatste zijn die na deze avond weet dat hij kandidaat is. Ik heb nog geen idee dat ik wat anders te horen krijg. ‘Stijn, jij mag komen.’ Ik word geroepen.

Zenuwachtig ben ik niet. Waarom zou ik? Een trap naar beneden. De bovenste verdieping van een wolkenkrabber. Rood licht. Rik in pak. Ik loop naar hem toe, vol vertrouwen. Hij knikt lichtjes. ‘Stijn. Jij bent…’, zegt hij. Ik leun wat naar voren. Waarom fluistert hij? ‘De Mol.’ Mijn hersenen stoppen met werken. Mijn adem stokt. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik blijf naar zijn gezicht staren. Secondenlang. Ik ben in shock. In totale paniek. Huh? Ik? De Mol? Dat kan toch niet? Kan ik dit wel? Ik kan dit niet. Kut. Maar ik moet. Toch? Wat als ik niet meer wil? 

Hij neemt me mee naar een kamertje bij de lift. De lift waar ik zo in moet. Het is echt. ‘Je bent onze Mol. De groep heeft jou gekozen!’ Ik weet niet of ik blij ben of in huilen wil uitbarsten. ‘Je kunt dit. Echt. Geloof in jezelf’, zegt hij nog. Dan krijg ik mijn eerste aanwijzingen. Ik moet met de lift naar beneden. Doen alsof er niets is gebeurd. In een busje stappen en de avond zien te overleven, met ondervragingen tussen de kandidaten en al. 

Er zal een borrel zijn op het dak van ons hotel, erna kan ik naar mijn kamer. ‘En geef nog even een glimlach in de camera van de lift, als dat lukt.’ Die avond is ook de laatste waarop ik in m’n eentje slaap. Vanaf morgen is het: masker op. Wanneer ik wakker word tot wanneer ik slaap. Adaptief zijn. Creatief en sociaal. Maar vooral: meedogenloos. 

Na het belletje zet ik mijn favoriete muziek aan, stap ik onder de douche en huil ik. Van ontlading, stress, ongeloof of plezier. Ik weet nog steeds niet waarom. De ochtend erna begint het avontuur. Ik probeer tijd te rekken tijdens het hakken van doerian. Doe alsof het erg is dat Roos servetten verstopt. Zing ongelooflijk vals terwijl ik best toon kan houden. Acteer alsof ik bang ben in een grot om mingeld voor de pot te krijgen.

Lieg me een ongeluk voor twee jokers (maar vooral, wederom: om geld uit de pot te houden). Maak een verkeerde foto van Sophie door de boom er niet bij op te zetten. Leg brieven neer bij Roos en Sam terwijl ze een massage krijgen. Probeer Maaike in te fluisteren dat de juiste fotograaf geen blauwe bril draagt. Word vaker afgeschoten tijdens het lasergamen dan ik toegeef. Verwissel paspoorten (of verniel ze) op het verlaten vliegveld. Verdubbel ingrediënten of laat ze weg terwijl ik kookinstructies geef.

Til zout alsof m’n leven ervan afhangt – zo hoef ik niet voor het geld te kiezen, maar lijk ik even de fanatieke kandidaat. Spoel geld door toiletten of verstop het in het spookhotel. Ik wist immers de codes van de kluisjes al. 

En ondertussen probeerde ik altijd te blijven lachen. Te babbelen. Te irriteren, zoals alleen het jonge broertje van de groep dat kan. Ik moest mezelf zijn in het kwadraat zodat de groep zou denken: die lange, lompe, sociale, goedlachse jongen kan het niet zijn. Die druk kan hij niet aan. Soms geloofde ik dat zelf ook, maar beurden Rik en het team me weer op. Gelukkig maar.

En nu is het hoge woord eruit. Na maanden wachten. En liegen. Tegen vrienden en familie,collega’s en wildvreemden. Dat is me tegengevallen, om (voor de verandering) oneerlijk te zijn. In Cambodja was dat liegen mijn taak, ook al vond ik het daar al zwaar om bij mensen te jokken waar ik zo snel een band mee opbouwde. 

In de maanden erna kon ik nog altijd niet het volledige verhaal delen met mijn dierbaren. Nu wel. Eindelijk! Ik ben de Mol van het vijfentwintigste seizoen. De jongste Nederlandse Mol ooit. Ik heb mijn taak volbracht. Sorry voor het liegen.

Sorry, lieve Teun. Onze gesprekken op het heliplatform en in de dagen erna zijn me nog altijd bijgebleven. Ik had je langer mee willen maken. Wat ben je een geweldige acteur (en een nog leuker mens).

Sorry, lieve Gabriël. Mattie. Strijder. Ik heb hard om je kunnen lachen. Je bent een slimme. Door jou heb ik ook nog wat opgestoken over de flora en fauna in Cambodja. Toch fijn.

Sorry, lieve Ray. Ik noemde je vaak lieve schat. Want naast dat robuuste exterieur weet ik inmiddels dat er een gouden hart in je zit. En een paar ogen dat me soms zo stevig aankeek tijdens een van je vele ondervragingen dat ik zeven kleuren scheet van angst.

Sorry, lieve Bridget. Mijn vriendin. Stijlicoon. En bondje. Ik vond het afschuwelijk om tegen je te liegen, iedere keer weer. De tranen die ik na je rode scherm liet waren echt, net als de tranen die ik kreeg van het lachen om je vele verhalen. Je bent er een uit duizenden. Wat zeg ik, miljoenen. Ik heb je lief! En ik wil nog steeds je auto hebben.

Sorry, lieve Sam. Fijne klojo. Wat heb ik van je genoten. Je speelde het spel hard, maar ongelooflijk goed. Wanneer ik terugdenk aan dit avontuur is je lach een van de herinneringen die me het meest zijn bijgebleven. Blijf lachen.

Sorry, lieve Nora. ‘Is het altijd zo duidelijk wie de mol is?’, zei je net voor je laatste test. Ik dacht echt dat je mij in het vizier had. Wat een eer om zo’n mooi mens als jij te leren kennen. Je moed, humor en creatieve zijn inspireert.

Sorry, lieve Sophie. Pientere, snelle, grappige, hysterische maar vooral lieve maatje. Ik heb me rot gelachen met je. Ik was, naast onze diepe gesprekken, ook bang voor je ondervragingen en wist bijna zeker: zij gaat naar de finale. Je hebt het geweldig gespeeld.

Sorry, lieve Maaike. Cabaretier. Knapzak. Getalenteerd mens en vriendin. Onze gesprekken, sportmomentjes en je zangkunsten hebben me tot het eind geholpen met het dragen van deze verantwoordelijkheid. Je bent bijzonder. Heel veel attenter (en grappiger) dan jij krijg je ze niet. Mais je n’peux quitter mon ami. Sans verser une larme.

Sorry, lieve Roos. Slimme journalist (met zelfspot). Wat heb jij dit spel goed gespeeld, zeg. Ik kon jou door je molacties als zondebok gebruiken tegenover de rest, maar was tegelijkertijd onder de indruk van hoe goed je alles in de smiezen had. Mijn rol incluis. Gefeliciteerd met de winst. Die heb je verdiend.

En in plaats van excuses, nog een lofuiting. Dank, lieve molloten, voor jullie enthousiasme. Voor de fan edits, de complimentjes, de selfies, de honderden vragen (in de sportschool, supermarkt of op straat) wie de Mol nou is, jullie enorme passie voor dit programma en goeie speurneus. 

Dank dat ik (bijna) volledig mezelf kon zijn. Ik twijfelde voor vertrek of ik wel de kleren aan durfde te trekken die ik normaliter aan doe. Of ik af en toe die valse grap kon maken. Of ik wel mezelf kon zijn in deze steeds harder wordende wereld. Jullie reacties zijn hartverwarmend en onvergetelijk. Blijf de komende jaren speuren, alsjeblieft. Ik doe met jullie mee.

Tot slot: dank, lief team, voor deze onvergetelijke ervaring. Producers, geluid, camera, redactie, eindredactie, Rik, regie, kandidatenbegeleiders, opnameleiders: ik lieg niet als ik zeg dat jullie voor altijd in m’n groene hart zitten. Jullie harde werk is niet altijd zichtbaar, maar ik zag het. Wat een fijne, ambitieuze, geoliede machine. Die weken weg werden een pretje met zo’n team aan m’n zij. Ik ben inmiddels bovengronds, maar vond het de grootste eer en mijn levenswerk om – met hulp van jullie – de Mol te mogen zijn.

អរគុណ,

Stijn